Παιδιά της πρωτεύουσας

Παιδιά της πρωτεύουσας Facebook Twitter
Rider Spoke, Βρετανικό Συμβούλιο
0

Ηζωή-ποδήλατο σχεδόν το εξαφάνισε το...όχημα. Τουλάχιστον ως παιχνίδι, από τονμικρόκοσμο των παιδιών. Ασφυκτικάμεγαλώνουν, και ράθυμα συνάμα, στηνκοινωνία της αφθονίας, χωρίς να έχουνκαθίσει επάνω σε μια σέλλα, να κάνουνκόντρες με τα φιλαράκια τους, να μάθουνλίγο να ισορροπούν, ακόμα και χάμω ναπέσουν και να γδάρουν γόνατα και αγκώνες.

Οεύκολος πάντα «αντίλογος» είναι«πού να κάνουν τα παιδιά ποδήλατο;».

Πιοεύκολη ακόμα η αυτονότητη απάντηση:Οπουδήποτε. Σε κάποιο «άνοιγμα»μιας στριμωγμένης, έστω, γειτονιάς. Σεκάποιο παρκάκι παραπέρα. Ακόμα και στοκοντινό βουνό, όπου τις Κυριακέςτσακίζουμε τα κοψίδια - εκεί γιατί ναμην κυνηγήσουν μια μπάλα, ένα ερωτικόένστικτο ίσως, ακόμα κι ένα όνειρο, ε;

Γιατίείναι παιδιά της πρωτεύουσας, ξωφλημένα,μου απαντά αβίαστα μια αυστηρή μου φίλη,χρόνια εκπαιδευτικός. «Έλα», μουλέει, «στο σχολείο μας στην Ηλιούποληνα δεις τα Αλβανάκια, Βορειοηπειρωτάκιακαι άλλα νεοφερμένα από επαρχία να είναιέξω στο προαύλιο, σκαρφαλωμένα ως καιστα λίγα δέντρα μας, τα αφιλότιμα, καιοι δικοί μας, της πόλης τα παιδιά, στιςτάξεις μέσα αραχτοί, να παίζουν Playstationή να σχολιάζουν τα νούμερα που βγαίνουνστην Πάνια, ή ακόμα και να περιπαίζουντα άλλα παιδιά, τα σκαρφαλωμένα».

Ποταμός.Αλλά πούθέλει να το πάει;

«Ότιεμείς χάσαμε τη ζωντάνια μας. Καθίσαμε.Γίναμε ράθυμοι και ηττοπαθείς. Γι' αυτόκαι μας βλέπεις παντού να διαπραγματευόμαστευποτονικά για το πώς θα χάσουμε με τομικρότερο δυνατόν κόστος».

Μουμίλησε έπειτα για «τα κωλόπαιδα τηςεξωτερικής πολιτικής των Σκοπίων»,όπως συχνά τα αποκαλούμε εμείς,παρασυρμένοι και από το γιάπικο τουπέτους ή και την αμερικάνικη αλαζονείατους. Καλώς μας εκνευρίζει «ο κάθετέτοιος τύπος», χαρακτηριστικό δείγμαπολιτικού τσόγλανου. Όμως, έχει και άλλαγνωρίσματα που του επιτρέπουν να έχειετούτο το τσαγανό που σε μας δεν αρέσει:Έχει ακόμα την επαρχία στις φλέβες του.Αίμα που τρέχει με δύναμη. Ορμές, που σεμας βρίσκονται σε καταστολή. Γεννάειπαιδιά. Τολμάει. Διακινδυνεύει.Αποθρασύνεται. Απαιτεί.

Εμείςποια απ' όλα αυτά τα ρήματα έχουμεθετικώς «διαφυλάξει» μέσα μας;

Ταπαιδιά που δεν κάνανε ποτέ τους ποδήλατο,τώρα κατεβαίνουν σε συλλαλητήρια μετους γονείς τους και μιλάνε για σύνταξη.Πέρασαν από το έρημο προαύλιο τουσχολείου σε πανεπιστήμια όπου δενγυμνάζεται κανείς. Παντού στον κόσμο ηάθληση στα πανεπιστήμια είναι αναπόσπαστομέρος του κύκλου σπουδών. Τα πανεπιστημιακάπρωταθλήματα, σε όλα τα σπορ, είναι τηςφοιτητικής ζωής οι μεγάλες γιορτές, ταπιο όμορφα πανηγύρια. Εκεί εκτονώνονταιτα παιδιά. Γνωρίζονται καλύτερα. Ξεφεύγουναπό το «τσιγάρο και φραπές κάθε ώρα».Μαθαίνουν να κερδίζουν, μα και να χάνουν.Να συμφιλιώνονται με το σώμα τους. Ναγεύονται την αποθέωση της ομαδικότητας.Εκεί, ακόμα, ανθίζουν και πολλοί απότους ωραίους πρώτους έρωτες.

Άλλεςείναι οι δικές μας προτεραιότητες - ναπετύχουμε τον λιγότερο επώδυνο συμβιβασμό.

Έναςάλλος φίλος, ιδιοκτήτης ΑκαδημίαςΠοδοσφαίρου στα βόρεια προάστια, όπουείναι εγγεγραμμένα εκατοντάδες παιδιά,μου έλεγε ότι τα περισσότερα από αυτάφτάνουν στα χέρια του με εμφανή και πολύσοβαρά, πολλές φορές, κινησιακά προβλήματα.«Δεν τρέχουν με φυσιολογικό τρόπο»μου είπε. «Τρέχουν άτσαλα και άγαρμπα.Δεν έχουν σωστό ρυθμό. Δεν ξέρουν πώςνα πάρουν σωστές αναπνοές. Πώς ναχρησιμοποιούν τα χέρια τους. Πώς να μηνπατάνε πρώτα με τη φτέρνα όταν τρέχουν.Συγγνώμη, αλλά όταν τα βλέπω, μου μοιάζουνμε σπαστικά!».

Κατάτα λοιπά, όλα τα παιδιά πάνε στην Ακαδημίαμε τις καλύτερες ποδοσφαιρικές στολές,και με τα ακριβότερα παπούτσια. Ξέρουναπ' έξω κι ανακατωτά τη θεωρία τουπράγματος. Κάθε ποδοσφαιρικό σύστηματακτικής, 4-4-2, 4-5-1, ακόμα και το «σύστημαρόμβος» που τελευταία έχει πέραση,αλλά μπάλα δεν μπορούν να παίξουν. Γιατίείναι «παιδιά της πρωτεύουσας»,συμβιβασμένα. Στέρεψε μέσα τους το όποιοαίμα της επαρχίας είχαν κληρονομήσειαπό παλιά. Έχουν ασύλληπτα πολλέςγνώσεις, αλλά και ασύλληπτα χαμηλήμόρφωση. Χωρίς ζωηράδα μέσα τους. Καιπολλά από αυτά, χωρίς αδέρφια.

Ναγιατί, μου λέει η δασκάλα από τηνΗλιούπολη, κι όταν ακόμα λέμε «όχι»,το λέμε φοβισμένα και με ενοχές. Δεν τοπολυπιστεύουμε...

Στήλες
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ