Ηζωή-ποδήλατο σχεδόν το εξαφάνισε το...όχημα. Τουλάχιστον ως παιχνίδι, από τονμικρόκοσμο των παιδιών. Ασφυκτικάμεγαλώνουν, και ράθυμα συνάμα, στηνκοινωνία της αφθονίας, χωρίς να έχουνκαθίσει επάνω σε μια σέλλα, να κάνουνκόντρες με τα φιλαράκια τους, να μάθουνλίγο να ισορροπούν, ακόμα και χάμω ναπέσουν και να γδάρουν γόνατα και αγκώνες.
Οεύκολος πάντα «αντίλογος» είναι«πού να κάνουν τα παιδιά ποδήλατο;».
Πιοεύκολη ακόμα η αυτονότητη απάντηση:Οπουδήποτε. Σε κάποιο «άνοιγμα»μιας στριμωγμένης, έστω, γειτονιάς. Σεκάποιο παρκάκι παραπέρα. Ακόμα και στοκοντινό βουνό, όπου τις Κυριακέςτσακίζουμε τα κοψίδια - εκεί γιατί ναμην κυνηγήσουν μια μπάλα, ένα ερωτικόένστικτο ίσως, ακόμα κι ένα όνειρο, ε;
Γιατίείναι παιδιά της πρωτεύουσας, ξωφλημένα,μου απαντά αβίαστα μια αυστηρή μου φίλη,χρόνια εκπαιδευτικός. «Έλα», μουλέει, «στο σχολείο μας στην Ηλιούποληνα δεις τα Αλβανάκια, Βορειοηπειρωτάκιακαι άλλα νεοφερμένα από επαρχία να είναιέξω στο προαύλιο, σκαρφαλωμένα ως καιστα λίγα δέντρα μας, τα αφιλότιμα, καιοι δικοί μας, της πόλης τα παιδιά, στιςτάξεις μέσα αραχτοί, να παίζουν Playstationή να σχολιάζουν τα νούμερα που βγαίνουνστην Πάνια, ή ακόμα και να περιπαίζουντα άλλα παιδιά, τα σκαρφαλωμένα».
Ποταμός.Αλλά πούθέλει να το πάει;
«Ότιεμείς χάσαμε τη ζωντάνια μας. Καθίσαμε.Γίναμε ράθυμοι και ηττοπαθείς. Γι' αυτόκαι μας βλέπεις παντού να διαπραγματευόμαστευποτονικά για το πώς θα χάσουμε με τομικρότερο δυνατόν κόστος».
Μουμίλησε έπειτα για «τα κωλόπαιδα τηςεξωτερικής πολιτικής των Σκοπίων»,όπως συχνά τα αποκαλούμε εμείς,παρασυρμένοι και από το γιάπικο τουπέτους ή και την αμερικάνικη αλαζονείατους. Καλώς μας εκνευρίζει «ο κάθετέτοιος τύπος», χαρακτηριστικό δείγμαπολιτικού τσόγλανου. Όμως, έχει και άλλαγνωρίσματα που του επιτρέπουν να έχειετούτο το τσαγανό που σε μας δεν αρέσει:Έχει ακόμα την επαρχία στις φλέβες του.Αίμα που τρέχει με δύναμη. Ορμές, που σεμας βρίσκονται σε καταστολή. Γεννάειπαιδιά. Τολμάει. Διακινδυνεύει.Αποθρασύνεται. Απαιτεί.
Εμείςποια απ' όλα αυτά τα ρήματα έχουμεθετικώς «διαφυλάξει» μέσα μας;
Ταπαιδιά που δεν κάνανε ποτέ τους ποδήλατο,τώρα κατεβαίνουν σε συλλαλητήρια μετους γονείς τους και μιλάνε για σύνταξη.Πέρασαν από το έρημο προαύλιο τουσχολείου σε πανεπιστήμια όπου δενγυμνάζεται κανείς. Παντού στον κόσμο ηάθληση στα πανεπιστήμια είναι αναπόσπαστομέρος του κύκλου σπουδών. Τα πανεπιστημιακάπρωταθλήματα, σε όλα τα σπορ, είναι τηςφοιτητικής ζωής οι μεγάλες γιορτές, ταπιο όμορφα πανηγύρια. Εκεί εκτονώνονταιτα παιδιά. Γνωρίζονται καλύτερα. Ξεφεύγουναπό το «τσιγάρο και φραπές κάθε ώρα».Μαθαίνουν να κερδίζουν, μα και να χάνουν.Να συμφιλιώνονται με το σώμα τους. Ναγεύονται την αποθέωση της ομαδικότητας.Εκεί, ακόμα, ανθίζουν και πολλοί απότους ωραίους πρώτους έρωτες.
Άλλεςείναι οι δικές μας προτεραιότητες - ναπετύχουμε τον λιγότερο επώδυνο συμβιβασμό.
Έναςάλλος φίλος, ιδιοκτήτης ΑκαδημίαςΠοδοσφαίρου στα βόρεια προάστια, όπουείναι εγγεγραμμένα εκατοντάδες παιδιά,μου έλεγε ότι τα περισσότερα από αυτάφτάνουν στα χέρια του με εμφανή και πολύσοβαρά, πολλές φορές, κινησιακά προβλήματα.«Δεν τρέχουν με φυσιολογικό τρόπο»μου είπε. «Τρέχουν άτσαλα και άγαρμπα.Δεν έχουν σωστό ρυθμό. Δεν ξέρουν πώςνα πάρουν σωστές αναπνοές. Πώς ναχρησιμοποιούν τα χέρια τους. Πώς να μηνπατάνε πρώτα με τη φτέρνα όταν τρέχουν.Συγγνώμη, αλλά όταν τα βλέπω, μου μοιάζουνμε σπαστικά!».
Κατάτα λοιπά, όλα τα παιδιά πάνε στην Ακαδημίαμε τις καλύτερες ποδοσφαιρικές στολές,και με τα ακριβότερα παπούτσια. Ξέρουναπ' έξω κι ανακατωτά τη θεωρία τουπράγματος. Κάθε ποδοσφαιρικό σύστηματακτικής, 4-4-2, 4-5-1, ακόμα και το «σύστημαρόμβος» που τελευταία έχει πέραση,αλλά μπάλα δεν μπορούν να παίξουν. Γιατίείναι «παιδιά της πρωτεύουσας»,συμβιβασμένα. Στέρεψε μέσα τους το όποιοαίμα της επαρχίας είχαν κληρονομήσειαπό παλιά. Έχουν ασύλληπτα πολλέςγνώσεις, αλλά και ασύλληπτα χαμηλήμόρφωση. Χωρίς ζωηράδα μέσα τους. Καιπολλά από αυτά, χωρίς αδέρφια.
Ναγιατί, μου λέει η δασκάλα από τηνΗλιούπολη, κι όταν ακόμα λέμε «όχι»,το λέμε φοβισμένα και με ενοχές. Δεν τοπολυπιστεύουμε...
σχόλια