Τηνπερασμένη εβδομάδα έπαιρνα μια συνέντευξη στο ραδιόφωνο του Antenna από τον πρέσβη της Κύπρου στην Ελλάδα, κ. Γιώργο Γιωργή, με αφορμή τησυμπλήρωση 33 χρόνων από την εισβολή των Τούρκων στη Κύπρο - εισβολή που έγινεδυνατή μόνο εξαιτίας του προδοτικού πραξικοπήματος στο νησί της χούντας τωνΑθηνών.
Ξεκινήσαμετην κουβέντα μας άσχετα. Από τις φωτιές! Τις οποίες γεύτηκε φέτος και η Κύπρος,χάνοντας ένα μεγάλο κομμάτι από τη νότια πλευρά του πανέμορφου Τροόδους.
«Ηδιαφορά», μου επισήμανε ευθύς ο κ. Γιωργής, «είναι ότι στην Κύπρο, αγαπητέ, δενέχουμε εμπρησμούς.»
«Πώςτο λέτε αυτό με τόση σιγουριά;» τον διέκοψα.
«Διότιέχουμε κτηματολόγιο».
Έτσι,απλά!
«Καιτι σημαίνει αυτό;» τον ρώτησα, για να το ακούσουν και οι δικοί μας, ...αν ακούν.
«Σημαίνειότι κάθε κομμάτι γης της επικράτειάς μας είναι καταγεγραμμένο σε ποιόν ανήκει. Άρα,και να κάψει κάποιος μιαν έκταση, δεν μπορεί να την κτίσει μετά αν δεν είναιδική του και αν δεν υπάγεται στα χωράφια που μπορούν να κτιστούν.»
Τελείακαι παύλα. Τείχος. «Γιατί έχουμε κτηματολόγιο».
Κιαπό πότε, παρακαλώ, κύριε πρέσβη;
«Απότο 1858».
Εδώ,ακόμα το διαπραγματευόμαστε. Ακόμα το παιδεύουμε. Ακόμα ψάχνουμε εμπρηστές, εξακολουθώνταςτην ίδια στιγμή να προσφεύγουμε στη δικαιοσύνη ζητώντας να αποχαρακτηριστούνδασικές εκτάσεις, για τις οποίες έχουμε κάποιο κωλόχαρτο από την εποχή τουσουλτάνου και ελπίζουμε στην οικοδομική τους αξιοποίηση.
Εδώ,οι οικοδομικοί οργανισμοί απείρων κλάδων εργαζομένων παραμονεύουν σιωπηλοί στ'αποκαΐδια, ελπίζοντας η δύναμη της λήθης νά 'ρθει γλυκά να κοιμήσει «τον δικόμας συνεταιρισμό» όταν φτάσει η ευλογημένη εκείνη ώρα που ο εργολάβος,λαδωμένος από χίλιες μπάντες, θά 'ρθει με το πολυπόθητο χαρτί από την νομαρχία,την περιφέρεια, την πολεοδομία και δεν ξέρω ποια άλλη «τιμημένη» υπηρεσία, καιθα αναφωνήσει «νενικήκαμεν, αύριο πέφτουν τα μπετά».
Αυτήη στριμωγμένη Ελλάδα των συνεταιρισμών, αντλώντας δύναμη από τη «συλλογικότητατης ισχύος της», είναι ο δράστης κάθε σχεδόν πυρκαγιάς, στην θέση της οποίας,μετά από κάποια χρόνια, ξεφυτρώνουν οι τακτοποιημένοι οικισμοί της.
Δικαστές,αστυνομικοί, δημοσιογράφοι, τραπεζικοί, δικηγόροι, υπάλληλοι της Βουλής, ακόμακαι πυροσβέστες - αναζητείστε τους καταλόγους με αυτούς τους «οικιστικούςσυνεταιρισμούς» και, σίγουρα, σε κάποιον απ' αυτούς θα δείτε κόσμο γνώριμο.
Τοθέμα μας δεν είναι οι πυρκαγιές. Είναι γιατί η Κύπρος έχει κτηματολόγιο από τοχίλια οκτακόσια τόσο κι εμείς ακόμα το παιδεύουμε. Είναι γιατί όλες οιυπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. -ακόμα και οι νεοεισερχόμενες που ακόμα (εμείς οι προχωρημένοι)τις θεωρούμε οπισθοδρομικές-, έχουν τακτοποιήσει το θέμα των σκουπιδιών τους κιεμείς κάθε μέρα πληρώνουμε πρόστιμα επειδή έχουμε ανοικτές, παράνομεςχωματερές. Είναι γιατί οι άλλες χώρες έχουν σταματήσει να συζητάνε για ζώνες ασφαλείαςκαι κράνη κι εμείς για χιλιοστή φορά ανακοινώνουμε νέα μέτρα που τα καθιστούνυποχρεωτικά.
«Καλά,δεν τα έχετε λύσει αυτά ακόμα;», είναι η συχνότερη φράση που εισπράττω απόφίλους όποτε με ρωτούν «τι νέα από την Ελλάδα;» και κάνω το λάθος να τουςμεταφέρω την ατζέντα της «τρέχουσας επικαιρότητας».
«Δεντα έχουμε λύσει», απαντώ μουδιασμένα - τι άλλο να κάνω; Παλαιότερα, όλο καικάποια δικαιολογία έβρισκα. Ό,τι, και καλά, η χώρα μας βγήκε ρημαγμένη από τον εμφύλιοκαι τη δικτατορία, και ώσπου να ορθοποδήσουμε, ξέρετε...
Ηό,τι, «έχετε και εσείς διαπλεκόμενα συμφέροντα και ξέρετε πόσο δύσκολο είναι νατα τακτοποιήσετε μέσα σε μια νύχτα». Τέτοιες σαχλαμάρες...
Σήμερα,δεν έχω κανένα πρόβλημα να εκθέσω διεθνώς τη χώρα μου και τη σχεδόν απόλυτηπολιτική της ανυπαρξία - βαριές κουβέντες, σε ακούω να λες. Σιγά!
Βαρύτερεςαπό τις δηλώσεις του Πολύδωρα; Ή από τις κραυγές των προηγούμενων - τότεαπολογητές, σήμερα κατήγοροι; Γελοίοι, όλοι τους. (Με ελάχιστες, λαμπρέςεξαιρέσεις - τόσο μικρές και ασήμαντες, όσο και τούτη η παρένθεση...).
«Είναιαπλό, αγαπητέ. Έχουμε κτηματολόγιο». Αποστομωτικό.
Όπωςκαι τον χειμώνα, σ' ένα ολιγοήμερο ταξίδι στο Λονδίνο, που μου είχαν τελειώσεικάτι χάπια για το στομάχι - από αυτά που χρειάζονται και εδώ ιατρική συνταγή αλλά καιένα παιδί να μπει σε φαρμακείο και να πει «δώσε μου ένα Losec, Pariet ή Nexium», θα του δώσουν κούτες.
Πήγα λοιπόνστο φαρμακείο στο Selfridges, τους είπα ότι είμαι επισκέπτης λίγων ημερών, τουςέδειξα και το αεροπορικό μου εισιτήριο, όπως και το κουτί από τα τελειωμένα φάρμακα,και τους παρακάλεσα, επειδή είχα έντονο πόνο, να μου δώσουν άλλα.
Πολύευγενικά, η φαρμακοποιός μού εξήγησε ότι θέλει να με βοηθήσει, αλλά χωρίςσυνταγή από γιατρό στη Βρετανία δεν γίνεται. «Ξέρετε, είναι ο νόμος», μου είπε.
Καιαυτή της η φράση, ειπωμένη απλά και με χαμηλή φωνή, ήταν σαν να την ακολουθούσεη μη ειπωμένη φράση «τελεία και παύλα».
Τοσκέφτηκα πολλές φορές το περιστατικό αυτό. Την «ωραία ανθρωπιά» της Ελλάδος,όπως μου τη λένε κάποιοι φίλοι εδώ, που, όποια στιγμή κι αν χρειαστείς, θα βρειςφαρμακοποιό να σου δώσει φάρμακο και χωρίς συνταγή. Και από την άλλη, την«αγγλική ψυχρότητα», που βλέπει «τον άνθρωπο ως αριθμό και όχι ως ψυχή», όπωςσυχνά λέμε.
Κιόμως η φαρμακοποιός του Selfridge's (επειδή και οι Εγγλέζες έχουν ψυχή!...),προσφέρθηκε η κοπέλα να με στείλει σε δικό της γιατρό, πολύ κοντά, για να μεεξετάσει και να μου γράψει τη συνταγή αν το έκρινε απαραίτητο.
Ονόμος, για κάποιο λόγο υπάρχει. Μου το εξήγησε η κοπέλα. «Μία στο εκατομμύριονα πάθετε κάτι αφού πάρετε το φάρμακο που θα σας έχω δώσει χωρίς συνταγή (και ξέρετεπόσες παρενέργειες έχουν όλα τα φάρμακα), θα έχω επιπτώσεις, αλλά και τύψεις».
Καιέτσι, τα τακτοποίησαν εύκολα αυτά τα πράγματα. Με νόμους. Σκληρούς καμιά φορά.Με ανάλογο ύφος πολλές φορές. Αλλά και κάποτε με χαμόγελο αφοπλιστικήςειλικρίνειας και γνήσιας ανθρωπιάς.
Εδώ,είναι όλα φύρδην μίγδην και χύμα. Πολίτες και πολιτικοί στην ίδια χύτρα,τουρλού-τουρλού. Ανατολίτες του κερατά, σε σπίτια αυθαίρετα με ταπετσαρίες απότην Ευρώπη...
σχόλια