Ο ΕYΚΛΕΙΔΗΣ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ ΕΝΟΧΛΕΙ πολύ την ηγεσία του κόμματός του τελευταία, παρότι δεν μοιάζει να το επιδιώκει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάποτε επαίρονταν για την πολυφωνία και τον πλουραλισμό του, τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε ένα αρχηγικό κόμμα που δεν ανέχεται καμία αμφισβήτηση των επιλογών και των θέσεων που επιβάλλει ο αρχηγός, συχνά ‒από το μνημόνιο μέχρι τον Τραμπ‒ σε αντίθεση με τις αρχές του κόμματος.
Γι' αυτό, εκείνο που εξόργισε την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η φράση του Ευκλείδη Τσακαλώτου στην πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε στο «Βήμα», με την οποία υποστήριξε ότι «το αρχηγικό κόμμα είναι στα αζήτητα της Ιστορίας». Ο ίδιος μάλιστα φρόντισε, για να μη δυσαρεστήσει τον πρόεδρο του κόμματός του, να επισημάνει πως θεωρεί ότι κάτι τέτοιο δεν είναι στις προθέσεις του. Η αβρότητα αυτή, όμως, δεν στάθηκε ικανή να μετριάσει την οργή που προκάλεσε η διατύπωση του αυτονόητου για κάθε δημοκρατικό κόμμα.
Στην αρχή ανέλαβαν να τον συνετίσουν οι «νταήδες» του κόμματος, ενώ στη συνέχεια δέχτηκε υποδείξεις από την αδελφή του προέδρου, Ζανέτ, η οποία, σε ανάρτησή της στο Facebook, με κεφαλαία γράμματα και πολλά θαυμαστικά, έγραψε: «ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΘΕΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ... ΑΠΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ... ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΤΟΥ!!! Τ Ε Λ Ο Σ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ!!!!»
Υπάρχουν στελέχη που θα προτιμούσαν τον Τσακαλώτο για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχουν, αλλά σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι ένας ΣΥΡΙΖΑ με αρχηγό τον Τσακαλώτο ενδεχομένως να είχε περιορισμένη απήχηση, καθώς ο λαϊκισμός που γοητεύει μια μερίδα ψηφοφόρων δεν είναι το δικό του χαρακτηριστικό.
Στη συνέχεια, σε φιλικά προς την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ΜΜΕ άρχισαν να εμφανίζονται άρθρα με πρωτοφανείς κατηγορίες εναντίον του, πολλές στα όρια της συκοφαντίας, καθώς και καλυμμένες ή απροκάλυπτες απειλές για το πολιτικό του μέλλον. Σε όλες τις περιπτώσεις, το μήνυμα ήταν ένα και σαφές: «να καθίσει καλά». Κάποια δημοσιεύματα, αφού πρώτα τον παρουσίαζαν ως αγαπημένο της διαπλοκής, του θύμιζαν «φιλικά» ποιοι είναι οι συσχετισμοί μέσα στο κόμμα, προτρέποντάς τον να μην τους υποτιμά, γιατί θα κινδυνεύσει να διασυρθεί, και του υπενθύμιζαν όσα έπαθε ο Λαφαζάνης και όσοι διαφώνησαν το 2015. Με έναν (όχι και πολύ) έμμεσο τρόπο, μάλιστα, τον προέτρεπαν να «αυτοπεριοριστεί», για να μην κατηγορηθεί για συνέργεια σε προσπάθεια υπονόμευσης του κόμματος.
Ορισμένα από αυτά τα άρθρα, που θύμιζαν άλλες εποχές, έφτασαν να ισχυρίζονται, χωρίς να στηρίζονται σε τεκμηρίωση ή κάποιο ρεπορτάζ, ότι συναντιέται με διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, προκειμένου να «φάει» τον Τσίπρα, και ότι είναι σε επαφή με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με τον οποίον σχεδιάζουν να συγκυβερνήσουν στο μέλλον.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος τελευταία δείχνει να ενοχλείται όλο και πιο συχνά από τον λαϊκισμό και την πολιτική αισθητική που έχουν κυριαρχήσει στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν θυμίζει πια το κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς που ήταν κάποτε. Τώρα, όμως, ο πρώην υπουργός Οικονομικών γίνεται και ο ίδιος θύμα τακτικών και μεθόδων, οι οποίες τα προηγούμενα χρόνια είχαν δοκιμαστεί αποτελεσματικά εναντίον άλλων. Την ενόχληση αυτή δεν την έχει εκφράσει ποτέ δημόσια, καθώς φροντίζει να επιδεικνύει τον κομματικό του πατριωτισμό αδιαμαρτύρητα.
ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ο Ευκλείδης Τσακαλώτος να ρίξει τον Τσίπρα για να τον διαδεχτεί; Αυτό που προκύπτει από το ρεπορτάζ είναι ότι ο Τσακαλώτος και όσοι σκέφτονται σαν αυτόν για το πώς θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ της επόμενης μέρας προσπαθούν να αυξήσουν την ισχύ τους ώστε να επηρεάσουν τις εξελίξεις που θα καθορίσουν το στίγμα του κόμματος. Καμία οργανωμένη κίνηση εναντίον του Τσίπρα δεν υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ, παρότι για πρώτη φορά τού ασκείται έντονη κριτική στο εσωτερικό του κόμματος και υπάρχει σαφής αμφισβήτηση, τόσο των αποφάσεων όσο και των ηγετικών του ικανοτήτων. Όλα αυτά, όμως, δεν βγαίνουν προς τα έξω.
Υπάρχουν στελέχη που θα προτιμούσαν τον Τσακαλώτο για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχουν, αλλά σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι ένας ΣΥΡΙΖΑ με αρχηγό τον Τσακαλώτο ενδεχομένως να είχε περιορισμένη απήχηση, καθώς ο λαϊκισμός που γοητεύει μια μερίδα ψηφοφόρων δεν είναι το δικό του χαρακτηριστικό. Στα πλεονεκτήματα του πιστώνουν την υψηλού επιπέδου παιδεία και την αντίληψη, που τον βοήθησαν να σταθεί στο δύσκολο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Οπότε, ναι, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος διαθέτει το τέλειο προφίλ του «αντιτσίπρα», αλλά πόσοι το θέλουν αυτό;
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος θεωρείται επικίνδυνος και για έναν ακόμα λόγο: είναι ίσως ο μόνος που δεν «χρωστάει» στον Αλέξη Τσίπρα. Τουλάχιστον όχι περισσότερα απ' όσα του χρωστάει εκείνος. Ο βασικός λόγος της απόλυτης κυριαρχίας του Αλέξη Τσίπρα στο κόμμα του ήταν ότι τους έπεισε από νωρίς πως χάρη σ' εκείνον βρέθηκαν στην εξουσία. Επέβαλε την αντίληψη ότι όλοι, βουλευτές, υπουργοί, μετακλητοί κ.ά., χρωστάνε την πολιτική τους καριέρα, τα χρήματα και τα προνόμια που απέκτησαν αυτά τα χρόνια στη νίκη που εκείνος τούς χάρισε, αγνοώντας σκοπίμως φυσικά τον ρόλο της συγκυρίας.
ΩΣΤΟΣΟ, δυσκολότερη από τη νίκη, που ήρθε ως συνέπεια της λαϊκής οργής, ήταν η διατήρησή τους στην εξουσία. Εκεί ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διέθετε κανένα άλλο στέλεχος στις τάξεις του που να το εμπιστεύονται και ταυτόχρονα να μπορεί να μιλήσει στη γλώσσα των δανειστών, με τους οποίους η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να συνθηκολογήσει, για να παραμείνει στην εξουσία.
Αυτή είναι μια πολύ βασική διαφορά που διαχωρίζει τον Τσακαλώτο από τους υπόλοιπους και τον καθιστά επικίνδυνο στα μάτια της ηγεσίας. Επίσης, ο Τσακαλώτος δεν περίμενε να γίνει υπουργός για να τακτοποιήσει τα οικονομικά του, όπως άλλοι, ούτε για να απολαύσει προνόμια στα οποία ως αστός είχε πρόσβαση και πριν. Και κυρίως, δεν είχε κανένα απωθημένο να τον αποδεχτεί το «σύστημα», όπως είχαν και έχουν εκφράσει δημόσια κορυφαία στελέχη. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, που του αρέσει να παρουσιάζει τον εαυτό του ως «προδότη της τάξης του», είναι εξίσου μεγαλοαστός και «τζάκι» με τον Αντώνη Σαμαρά και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η θέση της ηγεσίας ότι «όλοι χρωστάνε στον αρχηγό», άρα οφείλουν υποταγή, στον Τσακαλώτο δεν περνάει. Και ο κομματικός πατριωτισμός που επιδείκνυε τόσο καιρό ήταν από επιλογή και από μια δική του αίσθηση καθήκοντος. Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, ο Τσακαλώτος, τώρα που δεν είναι πια χρήσιμος, ενοχλεί και η ηγεσία προσπαθεί να τον «κοντύνει».
Δεν είναι ασυνήθιστα αυτά στην ιστορία των κομμάτων, έχουν ξαναγίνει. Αλλά είναι επικίνδυνα για τη δημοκρατία και θυμίζουν άλλες εποχές.
σχόλια