Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ πρόσφατα διέδωσε γνησίως οπισθοδρομικές απόψεις για την οικογένεια. Αρνούμαι να τις αποκαλέσω συντηρητικές, γιατί κανένας μορφωμένος συντηρητικός δεν θα τις υιοθετούσε στα σοβαρά και γιατί είναι άδικο να χαρακτηριστεί συντηρητική μια άποψη που δεν συντηρεί τα πράγματα όπως είναι, αλλά τα πάει και κάμποσα χρόνια πίσω.
Είπε: «Όλες οι επιστημονικές μελέτες κατατείνουν στο γεγονός ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με τη φυσική παρουσία και των δύο φύλων και των δύο γονέων είναι παιδιά που προσαρμόζονται πολύ εύκολα [...] δεν αντιμετωπίζουν πολλά ή ιδιαίτερα ψυχολογικά προβλήματα και [...] μπορούν να αντιμετωπίζουν με πολύ μεγαλύτερη ευκολία τις δυσκολίες της ζωής» (εκπομπή «Direct»). Παρουσιάζουν λιγότερες «παρεκκλίσεις», είπε αλλού.
Ο υπουργός Δικαιοσύνης φαίνεται να θεωρεί ότι υπάρχουν απ' τη μια τα κανονικά παιδάκια, που κάθονται πλάι στον μπαμπούλη και τον θείο και τρώνε κάτω από μια εικόνα του Ιησού, ενώ η μαμά σερβίρει, και απ' την άλλη οι «παρεκκλίσεις».
Απέτυχε να δείξει στοιχειώδη ενσυναίσθηση προς τους κόπους και τις θυσίες των μαμάδων και των μπαμπάδων που μεγαλώνουν μόνοι τα παιδιά τους. Αντί γι' αυτό, επέλεξε να επικαλεστεί ανύπαρκτα επιστημονικά πορίσματα για να αγκαλιάσει την αγία ελληνική οικογένεια, έναν θεσμό που θα μπορούσε να χαρίσει διδακτορικά σε πολλούς ψυχιάτρους και ανθρωπολόγους.
Τι εννοεί; Εννοεί, υποθέτω, τα παιδιά που τα μεγαλώνει μόνος ο μπαμπάς, γιατί η μαμά πέθανε, ή νοσηλεύεται, ή νοσεί βαριά ψυχικά, ή σωματικά. Τα παιδιά που τα μεγαλώνουν δύο LGBTQ+ άτομα, με άνεση και αγάπη. Τα παιδιά που κάποια μαμά, με τεράστιο ψυχικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος, μεγαλώνει μόνη, με αγάπη και φροντίδα, μακριά απ' τον άντρα της που αδιαφορεί ή είναι τοξικός, ή κακοποιητικός.
Σε ποιους απευθύνεται ο υπουργός Δικαιοσύνης, υπονοώντας πως αυτά τα παιδιά γίνονται με κάποιον τρόπο «προβληματικά»; Τι τον πείθει ότι νομιμοποιείται να μιλάει τόσο σκοταδιστικά για ανθρώπους που η πολιτεία τούς οφείλει ενίσχυση, στήριξη και ίσως και κάποιο άγαλμα στο Σύνταγμα, που τα βγάζουν πέρα παρά τις δυσκολίες, πάντως σίγουρα όχι αυτό το ενοχοποιητικό λεκτικό; Σε ποιους απευθύνεται ο υπουργός υπονοώντας πως υπάρχουν μελέτες που αποδεικνύουν ότι οι γιοι και οι κόρες των LGBTQ+ οικογενειών έχουν πρόβλημα; Πού τις βρήκε αυτές τις ανύπαρκτες μελέτες; Σε κάποιο εγχειρίδιο που λέει πώς να συντηρητικοποιηθεί η δημόσια συζήτηση, ενώ γίνονται συζητήσεις για μεταβολές στο οικογενειακό δίκαιο της χώρας;
Νομίζω ότι ο υπουργός απευθύνεται ευθέως, καθιστός μπροστά από Παναγίες και παππούληδες (στην εκπομπή «Direct»), σ' αυτούς που μέσα στις κλειστές κοινωνίες, με τον ασφυκτικό έλεγχο πάνω στις ζωές και τα σώματα και τις μεθόδους ευτυχίας των άλλων, αισθάνονται και άνετα και κυρίαρχοι και ασφαλείς. Και είναι παράταιρος σε μια κοινωνία που τώρα άρχισε να συζητάει τις πατριαρχικές δομές της και να απαλλάσσεται από ιδέες που ενοχοποιούσαν τις γυναίκες για τα πάντα, απ' το ότι θέλανε να διαζευχθούν, γιατί δεν άντεχαν άλλο, μέχρι τον βιασμό τους.
Οι απόψεις που αναπαράγει ο υπουργός είναι οι ίδιες απόψεις που παλιότερα έκαναν γυναίκες να μένουν σε χρεοκοπημένους γάμους, για να εξασφαλίσουν «κάτι καλύτερο για το παιδί». Οι ζωές τους τσακίστηκαν.
Έκτοτε η συζήτηση περί οικογένειας και οικογενειακού δικαίου έχει αλλάξει πολύ. Αυτό που θα 'πρεπε να ακούμε στον δημόσιο διάλογο είναι έπαινοι για τα παιδιά που μεγάλωσαν με έναν μόνο γονιό ή κάποια δέσμευση στήριξης της πολιτείας προς αυτές τις οικογένειες ή τους γονείς που αναθρέφουν τα παιδιά τους μόνοι σε χωριά και πόλεις, με εξουθενωτικά σφιχτό κοινωνικό έλεγχο. Ο υπουργός Δικαιοσύνης προσέβαλε αυτούς τους ανθρώπους. Απέτυχε να δείξει στοιχειώδη ενσυναίσθηση προς τους κόπους και τις θυσίες των μαμάδων και των μπαμπάδων που μεγαλώνουν μόνοι τα παιδιά τους.
Αντί γι' αυτό, επέλεξε να επικαλεστεί ανύπαρκτα επιστημονικά πορίσματα για να αγκαλιάσει την αγία ελληνική οικογένεια, έναν θεσμό που θα μπορούσε να χαρίσει διδακτορικά σε πολλούς ψυχιάτρους και ανθρωπολόγους. Αναπαράγει ταυτόχρονα τόσο πολλά στερεότυπα με τις δηλώσεις του, που σχεδόν βραχυκυκλώνω, αλλά ας ξεκαθαρίσω κάτι: δεν με ενοχλεί να ακούω δημοσίως πράγματα που θεωρώ απεχθή. Αυτό το κείμενο υπάρχει γιατί τα είπε ο υπουργός Δικαιοσύνης της χώρας μου.
Οι δηλώσεις του μας πάνε πίσω και προδίδουν έναν άνθρωπο προκλητικά ανενημέρωτο για σύγχρονα θέματα δικαιοσύνης, που υποτίθεται τον αφορούν λόγω αρμοδιότητας. Απάδει προς την ιδιότητα του υπουργού Δικαιοσύνης ο δημόσιος λόγος που προσβάλλει πολίτες οι οποίοι επιλέγουν ή τυχαίνει να βρίσκονται ή να έχουν ανατραφεί μέσα σε κάποια μορφή οικογένειας εκτός του πατροπαράδοτου μοντέλου της αγίας ελληνικής οικογένειας (μπαμπάς, μαμά και παιδάκια ‒ λευκά ελληνόπουλα κατά προτίμηση).
Δουλειά του υπουργού Δικαιοσύνης δεν είναι να μας ενημερώνει με ύφος ψυχιάτρου απ' τα '70s τι θα προκαλέσει «ψυχολογικά». Δουλειά του είναι να αφαιρεί την αδικία όπου μπορεί, όχι να βαθαίνει το άδικο με κακές δηλώσεις.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια