Αυτό δεν είναι ένα παραλήρημα
Ένα άρθρο της Sugah Spank, aka Γεωργίας Καλαφάτη, για τη LIFO και την Ημέρα της Γυναίκας
Και ανίδεος να είναι κανείς, θα έχει παρατηρήσει πως ο κόσμος της τέχνης το τελευταίο διάστημα έχει κατακλυστεί από μειονότητες. LGBTQ+, άφρο και φεμινισμός πρωταγωνιστούν επιτέλους σε εικαστικά, μουσική, κινηματογράφο. Αυτή η ξαφνική ευαισθητοποίηση, αν και θα έπρεπε να με χαροποιεί πολύ, κατά βάθος με αγχώνει.
Φοβάμαι πως κι αυτό είναι μια νέα μαρκετίστικη μόδα που θα περάσει σύντομα, σαν ένα ακόμη trend. Οι παχουλές είναι οι νέες skinny, οι βιολογικές τροφές είναι το νέο Rolex. Όχι απαραίτητα γιατί έχουμε εξελιχθεί μα επειδή οι αγορές εκμεταλλεύονται εμπορικά στο έπακρον όποια νέα ιδέα αποκτά ρεύμα στους εναλλακτικούς τρόπους σκέψης.
Μπορεί φαινομενικά οι μειονότητες να κερδίζουν πολύτιμο έδαφος, όμως πραγματικός νικητής παραμένει ο ύστερος καπιταλισμός, απόγονος του φόβου και της πατριαρχίας.
Το περιθώριο έχει μετατραπεί σε φάμπρικα-αιδοίο που πετά ασταμάτητα ιδέες-φούσκες για branding σε ντιζαϊνάτα διαφημιστικά γραφεία. Ο φεμινισμός μοσχοπουλιέται στα t-shirts του H&M μόνο 9,90.
Αυτό δεν είναι ένα παραλήρημα οργανωμένης κομμουνίστριας. Πιστέψτε με, συμπαθώ αρκετά, σε κάποια σημεία του, τον καπιταλισμό. Κατανοώ, έστω, πως ο καπιταλισμός ήταν αναπόφευκτο κομμάτι της ανθρώπινης εξέλιξης. Μη σου πω και η πατριαρχία. Κατανοώ πώς ένα φοβισμένο ζωάκι στη ζούγκλα μετατρέπεται αργά και σταδιακά σε αχόρταγο φαλλοκρατικό θηρίο.
Είναι ένστικτο επιβίωσης το να θες να γίνεις ο αρχηγός της αγέλης. Αλλά οι αιώνες πέρασαν, εντιμότατοι κύριοι. Έχετε στέγη, σουβλάκια, ουμάμι, touch screen. Σοβαρό μεγεθυντή πέους δεν έχετε ακόμη, αλλά μη σκάτε. Και δέκα μέτρα να σας γινόταν, πάλι δεν θα σας έφτανε, αν ο διπλανός σας τον είχε έντεκα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη νύχτα που έτρεχα μες στο σκοτάδι να ξεφύγω απ' τα χέρια γνωστού στελέχους πολυεθνικής δισκογραφικής εταιρείας, ο οποίος, ντοπαρισμένος, φώναζε από μακριά «μωρή, πουτάνα, άλλες θα παρακάλαγαν να είναι στη θέση σου».
Κι ακούστε τώρα το φανταστικό: έχετε όλα τα εργαλεία για να αποκτήσετε από νεαρή ηλικία κριτική σκέψη και να μην επαναλαμβάνετε τις μπαρούφες των προγόνων σας. Έχετε τη δυνατότητα, πολλές φορές και δωρεάν από τον δήμο σας, να πάτε σε ψυχολόγο, βρε αδερφέ! Πραγματικά, αν ανήκετε στα λευκά ενήλικα αρσενικά, δεν έχετε καμία δικαιολογία.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη νύχτα που έτρεχα μες στο σκοτάδι να ξεφύγω απ' τα χέρια γνωστού στελέχους πολυεθνικής δισκογραφικής εταιρείας, ο οποίος, ντοπαρισμένος, φώναζε από μακριά «μωρή, πουτάνα, άλλες θα παρακάλαγαν να είναι στη θέση σου».
Γιατί, ως γνωστόν, γυναίκα τραγουδίστρια, αν δεν τον φάει, καριέρα δεν κάνει. Ούτε τον συμμαθητή μου ξεχνάω που έβαζε όλη την τάξη να παριστάνει ότι ξυρίζεται με το που έμπαινα στην τάξη κάθε μέρα για τέσσερα χρόνια, επειδή, λόγω ορμονικού προβλήματος, είχα πολλή τριχοφυΐα.
Γιατί, βεβαίως, η γυναίκα αποκλειστικά πρέπει να είναι λεία και απαλή, ένα μπιζουδάκι που ζουζουνίζοντας χασκογελά, ενώ από το πράμα της πετιούνται αχνιστά cupcakes, για να είναι αντάξια διείσδυσης και κοινωνικά αποδεκτή. Αλλιώς είναι η «φλόμπα», το «μπάζο», η «γκατζόλα».
Δεν θα ξεχάσω που στα 19 μου άκουσα γνωστό ροκ μουσικό να μου λέει «Γιωργίτσα μου, οι τραγουδίστριες πρέπει να είναι ή πάρα πολύ αδύνατες ή big mamas, ενδιάμεσο δεν υπάρχει, δεκαπέντε κιλά να χάσεις». Δεν ξεχνώ πόσες φορές με έχουν καλέσει να συμμετάσχω σε φεστιβάλ και συζητήσεις μόνο και μόνο για «να υπάρχει και μία γυναίκα». Ή όταν σπούδαζα αγιογραφία, που με προειδοποιούσαν όλοι πως γυναίκα δεν μπορεί ποτέ να γίνει μεγάλη αγιογράφος, γιατί λόγω φύλου και περιόδου δεν επιτρέπεται να ζωγραφίζει εντός του ιερού.
Μα, πιο πολύ απ' όλα, θυμώνω με το εξής: είμαι 35 χρονών κι ακόμη δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση για το αν τελικά θέλω όντως να κάνω παιδί. Γιατί μου έχει γίνει τέτοια πλύση εγκεφάλου από μικρό παιδί για το δεδομένο της μητρότητας, νιώθω τόσο άχρηστη ώρες-ώρες που δεν έχω γίνει μάνα, που δεν μου έχει μείνει ούτε μια στάλα χώρος για το ενδεχόμενο να ζήσω τη ζωή μου ευτυχισμένη χωρίς παιδιά.
Δεν ζούμε ακόμη το αυτονόητο. Πως ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, εμφάνισης, ηλικίας, σεξουαλικών προτιμήσεων κ.λπ. κάθε άνθρωπος, αν δεν βλάπτει τον διπλανό του, έχει δικαίωμα να ζει και να εκφράζεται όπως θέλει, να είναι ο εαυτός του και να έχει ίσα δικαιώματα με τον συνάνθρωπό του.
Βλέποντας πρόσφατα στο YouΤube ένα βίντεο της αμφιλεγόμενης mc ονόματι Cupcakke, αναρωτήθηκα πόσοι viewers, αφού ξεπεράσουν το αρχικό σοκ, θα συνειδητοποιήσουν πόσοι και πόσοι άντρες mcs εδώ και δεκαετίες κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ημίγυμνοι, με γραφικές κινήσεις και προβοκατόρικους στίχους, εξιστορούν με λεπτομέρεια και χυδαιότητα τα ερωτικά τους κατορθώματα επάνω στα οπίσθια των bitches. Ξαφνικά, ένα κορίτσι κάνει το ίδιο πράγμα και η πράξη μετατρέπεται αυτόματα σε trashy. Σαφώς και υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Υπάρχει μια άτυπη απαγόρευση της ελευθερίας του λόγου για τις γυναίκες. Δεν αρκεί το γεγονός ότι πληρωνόμαστε λιγότερο. Μια γυναίκα πρέπει να σκεφτεί τριπλά πριν μιλήσει π.χ. για τον αριθμό των εραστών της, τον αυνανισμό, πολλές φορές και για τα όνειρά της.
Πιστεύω πως αν ένα κορίτσι δηλώσει, για παράδειγμα, «θέλω να μετακομίσω μόνη μου στο Βερολίνο», «θέλω να αφιερωθώ στην καριέρα μου», «θέλω φέτος το καλοκαίρι να το κάνω ασύστολα», θα δεχτεί απίστευτη κριτική, ενώ για έναν άντρα θα ήταν φυσιολογικότατες ατάκες.
Γενικά, έχουμε την τάση να τα κατατάσσουμε όλα σε κουτάκια. Άντρας και κομμωτής ίσον αδερφή, οι χοντροί είναι αστείοι κ.λπ. Ο φεμινιστικός αγώνας είναι άλλος ένας αγώνας ενάντια στα κουτάκια, άλλος ένας μεγάλος αγώνας προς την ελευθερία, και η ελευθερία δεν είναι μόνο πολιτική έννοια.
Είναι βαθιά ψυχική ανάγκη να μπορεί ο άνθρωπος να είναι ο εαυτός του και να γίνεται αποδεκτός χωρίς να χρειάζεται να καμουφλαριστεί για να είναι αρεστός. Αλλιώς γεμίζει κόμπλεξ, ανασφάλειες, φοβίες και αυτολύπηση.
Δεν έχουμε άλλο χρόνο για τέτοια, η ζωή είναι ωραία και θα τη χαρούμε, ελεύθερα, κι ας μη μας εγκρίνετε.
