Το να μπαίνει σε δημόσια συζήτηση (τουλάχιστον στη Δύση, μετά τον Διαφωτισμό και τα τρία κύματα του Φεμινισμού) το θέμα του βιασμού και των ορίων του, δημιουργεί (τουλάχιστον) αμηχανία. Κι όταν στο πάνελ το μικρόφωνο κρατάει η Germain Greer, η αμηχανία εξελίσσεται σε απορία, ίσως και αμφισβήτηση για τη γνησιότητα της πληροφορίας.
Κι όμως είναι η Greer αυτή που άνοιξε τη «νέα συζήτηση» θέλοντας να επαναπροσδιορίσει τόσο την έννοια όσο και την αντιμετώπισή του από το ποινικό σύστημα: ναι, ναι! Η ηγερία του δευτέρου κύματος του φεμινισμού, η συγγραφέας της «Γυναίκας Ευνούχου» (The Female Eunuch, 1970), ενός από εκατό τα πιο επιδραστικά βιβλία μη-μυθοπλασίας του εικοστού αιώνα, το σύμβολο της ερωτικής, κοινωνικής και πολιτικής απελευθέρωσης των σέβεντις, αυτή η Ζερμέν σήμερα θεωρεί τον βιασμό «απλά κακό σεξ».
Το «έργο» ξεκίνησε τον φετινό Μάη από το Φεστιβάλ του Hay, στην Ουαλία. Εκεί η Γκριρ, σε μια ανοιχτή συζήτηση, υποστήριξε ότι οι περισσότεροι βιασμοί δεν προκαλούν τραυματισμό, «ο βιασμός τις περισσότερες φορές δεν είναι τίποτε άλλο παρά κακό σεξ, σεξ χωρίς επικοινωνία, τρυφερότητα και αγάπη...»: «Ακούω τις φεμινίστριες να ουρλιάζουν... οι καημένες πιστεύουν ότι ο βιασμός τις καταστρέφει... ο βιασμός δεν καταστρέφει, απλά ενοχλεί... το μόνο αποτέλεσμα όλης αυτής της γιγάντιας προσπάθειας ν' αποδοθεί ευθύνη, είναι συνήθως να διαλύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα του κατηγορούμενου ως βιαστή».
Η γυναίκα σύμβολο της σεξουαλικής επανάστασης των σέβεντις (στα εβδομηνταεννιά της χρόνια σήμερα) πρότεινε χαμηλότερη ποινή για τους δράστες, κάτι σαν 200 ώρες κοινωνικής εργασίας ή έστω ένα τατουάζ με το γράμμα R (Rapist) στο χέρι, το μπράτσο ή το μάγουλο του βιαστή, σαν μόνιμη υπενθύμιση στον ίδιο και τους υπόλοιπους. Υποστήριξε ότι «οι βιαστές είναι συνήθως αργόσχολοι, ανεύθυνοι και τεμπέληδες, αλλά όχι υποχρεωτικά εγκληματίες», τα έβαλε με τον Ταραντίνο που προωθεί την εικόνα του βιαστή-τέρατος, με το κίνημα #MeToo – «στην υπόθεση Harvey Weinstein κερδισμένοι θα είναι μόνον οι δικηγόροι» υποστήριξε γελώντας.
Tα ίδια που ειπώθηκαν στο Hay, δηλώνονται ευθαρσώς και στο On rape, το σύντομο δοκίμιό της που κυκλοφόρησε πριν από ένα μήνα περίπου. Με πιο πολλά παραδείγματα και πρώτο και καλύτερο το δικό της: η ιστορία του βιασμού και της κακοποίησής της (στα δεκαεννιά της) προσφέρεται στον αναγνώστη σαν ιδανικό παράδειγμα του πόσο ο βιασμός δεν είναι πάντα τραυματικός, αλλά ίσως και ωφέλιμος στην μετεξέλιξη της προσωπικότητας.
Αν και ακούγεται σαν κακόγουστη φάρσα, δεν είναι. Η Ζερμέν ξαναβάζει τον βιασμό στο τραπέζι, απελευθερώνοντας νέα κύματα, ίσως πιο άγρια απ'αυτά που η ίδια άφησε να μας παρασύρουν στη δεκαετία του εβδομήντα.
Το περίεργο είναι ότι παρόλη την προβοκατόρικη ιδεολογία του βιβλίου και τις αντιδράσεις από την ακαδημαϊκή κοινότητα και τους αναγνώστες, η κριτική την αντιμετωπίζει μ' ένα απροσδόκητο μείγμα αμηχανίας και σεβασμού. Ο φιλικός της (υπήρξε χρόνια αρθρογράφος του) Guardian ή o Independent τη χαϊδεύουν, αντίθετα βέβαια με τους Τimes – εκεί η Νaomi Wolf (θύμα βιασμού στα εφτά της) την περνάει γενεές δεκατέσσερις.
Είναι περίεργο η γυναίκα που το 1971 φωτογραφήθηκε γυμνή για το σχεδόν πορνογραφικό περιοδικό Suck, σήμερα να τα βάζει με τη γύμνια της Μπιγιονσέ, να προκαλεί τους transgenders και να αφήνει ανοιχτή την πόρτα της παιδοφιλίας. Κάποιοι λένε ότι για όλα φταίει η μανία της για δημοσιότητα (που την έφερε μέχρι το σπίτι του Big Brother), κάποιοι θεωρούν ότι κάνει μελετημένες κινήσεις προώθησης του βιβλίου της, κάποιοι θεωρούν ότι στα ογδόντα της το 'χει ψιλοχάσει και κάποιοι λένε ότι πάντα ήταν μια φούσκα χωρίς περιεχόμενο.
Κάποιοι άλλοι, βέβαια, υποστηρίζουν ότι η Ζερμέν τα 'χει τετρακόσια: τα κύματα του τέταρτου φεμινισμού είναι ήδη έξω από την πόρτα μας, έτοιμα να μας οδηγήσουν σε νέες άγριες θάλασσες.
