Το συγκλονιστικό cover story του Θοδωρή Αντωνόπουλου από το προηγούμενο τεύχος της LiFO με τις συνεντεύξεις των θυμάτων της Χρυσής Αυγής προκάλεσε αίσθηση.
Ο/Η KirS. σχολιάζει: «Το ζητούμενο είναι να λήξει επιτέλους αυτή η δίκη που έπρεπε εδώ και καιρό να έχει τελειώσει, να χαρακτηριστεί επίσημα νεοναζιστική και όχι εθνικιστική οργάνωση (γιατί δεν είναι) μια εγκληματική συμμορία ανθρώπων με ιδεολογία που δεν μπορεί να ενταχθεί σε καμία δημοκρατία, να τους επιβληθούν ποινές που θα τους βγάλουν μια και καλή από το Κοινοβούλιο. Κυρίως, οι ψηφοφόροι τους να καταλάβουν ότι αυτό που ψηφίζουν δεν έχει καμία σχέση με πατριωτικό χώρο αλλά με ανθρώπους που ανήκουν στο ποινικό δίκαιο και μόνο...».
Ο Ramon Ramone απαντά: «Έχω την εντύπωση ότι αυτοί που τους ψηφίζουν γνωρίζουν πολύ καλά τι ψηφίζουν και γιατί. Αν πριν από δέκα χρόνια περνούσε σε κάποιους και χρησίμευε η δικαιολογία της "άγνοιας", αυτή έχει πάψει προ πολλού να υπάρχει. Ας μην παραμυθιαζόμαστε».
Ο Ashton Heston III συμπληρώνει: «Κανονικά, θα έπρεπε να υπάρχει ειδικός τομέας της Ελληνικής Αστυνομίας που να ειδικεύεται (παράλληλα με την Αντιτρομοκρατική) στις εξτρεμιστικές ομάδες μίσους –ασχέτως ιδεολογικού στίγματος, εννοείται–, να διερευνά ακόμα και τους οργανωμένους χούλιγκαν ποδοσφαιρικών ομάδων. Η εντύπωση που έχω είναι πως ακόμα και τώρα η συντριπτική πλειονότητα των πληροφοριών που έχουμε για τη Χ.Α. προέρχεται από τη δράση ακτιβιστών (αριστερών), οι οποίοι βλέπουν την εξάρθρωση της οργάνωσης ως προσωπική υπόθεση – και μπράβο τους, εφόσον δρουν μέσα στο πλαίσιο της νομιμότητας, με μεγάλο κίνδυνο για τη ζωή τους, απ' ό,τι φαίνεται από τις ιστορίες του άρθρου. Ελπίζω η έκβαση της δίκης να είναι τέτοια που να αποτελέσει προηγούμενο, ανοίγοντας τον δρόμο για τη συνολική καταδίκη (εμπράκτως) της πολιτικής βίας και του χουλιγκανισμού».
Ο/Η optillusion καταλήγει: «Το χειρότερο πιστεύω πως είναι η ανοχή της αστυνομίας σε όλες σχεδόν τις επιθέσεις της Χ.Α. Τους απλούς ανθρώπους-μάρτυρες (όλων) των επιθέσεων δεν τους αδικώ, είναι σαστισμένοι, φοβισμένοι, κοκαλώνουν. Αλλά και σ' αυτό πρέπει να επέλθει αλλαγή σιγά-σιγά. Επίσης, ενώ αναγνωρίζω τον άτυπο εμφύλιο που αναφέρθηκε παραπάνω, ο οποίος έχει ενισχυθεί πολύ εξαιτίας της παρούσας κυβέρνησης, των προκλητικών δηλώσεων και πράξεών της, είμαι 100% κατά (όπως οι περισσότεροι, θέλω να πιστεύω) και, φυσικά, εναντίον όποιας πράξης βίας (πολιτικής ή μη). Η Χ.Α., όμως, δεν είναι απλώς ακροδεξιά. Έχει λάβαρο τον ναζισμό (με αποδείξεις), κάτι το οποίο μπαίνει στην άκρη πολλές φορές, ενώ δεν θα 'πρεπε».
☛ «Η εργασία για τα άτομα με νοητικές διαταραχές δεν είναι πια ταμπού» ήταν ο τίτλος του άρθρου του Άκη Κατσούδα για τη δράση του ιδρύματος «Η Θεοτόκος» που καταρτίζει επαγγελματικά και στη συνέχεια αποκαθιστά άτομα με νοητικές διαταραχές και διαταραχές στο φάσμα του αυτισμού.
Ο Anonymous Guest σημειώνει: «Πολύ όμορφο άρθρο και αισιόδοξο. Μακριά απ' τη γνωστή κλάψα ότι τίποτα δεν αλλάζει. Μπράβο στο ίδρυμα αυτό (που είναι και πολύ προσεγμένο, όπως φαίνεται στις εικόνες) για το σπουδαίο κοινωνικό και εκπαιδευτικό έργο που επιτελεί, ένα θείο έργο. Μπράβο στη διοίκηση και τους εκπαιδευτές που στέκονται δίπλα σ' αυτά τα ιδιαίτερα άτομα. Το μόνο μειονέκτημα είναι πως χρειάζονται συνεχή καθοδήγηση ώστε να μη νιώθουν μόνοι όταν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, εξού και η ανάγκη παρουσίας εκπαιδευτή ακόμα και στην εταιρεία όπου δουλεύουν (κάτι σαν τους μαθητές σε γενικά σχολεία που έχουν δίπλα τους διαρκώς δάσκαλο – παράλληλη στήριξη λέγεται εκεί). Μπράβο και στους εργοδότες που τους δέχονται, έστω κι αν δεν είναι πολλοί ακόμα. Αν όμως έχουν κίνητρα και εκπαιδευτή μαζί να τους προσέχει, δεν καταλαβαίνω γιατί να μην αυξηθούν. Και εδώ, μακριά από γνωστές επικρίσεις προς το κράτος, ένα μπράβο στην ηγεσία του υπουργείου Εργασίας που προσφέρει απαλλαγή εισφορών και, το κυριότερο, διατήρηση του σχετικά μικρού επιδόματος παράλληλα με την καταβολή μισθού απ' τη δουλειά, εξασφαλίζοντας έτσι μια αξιοπρεπή διαβίωση, ίσως καλύτερη και πιο εγγυημένη από των υπόλοιπων πολιτών. Μπράβο και στους νεαρούς αυτούς για την προσπάθειά τους. Είναι ευχάριστο να βλέπεις τις φωτογραφίες αυτές. Δείτε με πόση χαρά, ικανοποίηση, ενθουσιασμό και αφοσίωση δουλεύουν – μόνο σε τέτοια άτομα το βλέπεις συνήθως αυτό, διεθνώς κιόλας. Το χαίρονται πραγματικά, αισθάνονται χρήσιμοι και τους αξίζει απόλυτα. Θα μπορούσαμε μάλιστα να τους μιμηθούμε, ώστε να μην πλήττουμε στη δουλειά».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
