ΔΙΑΦΟΡΑ
Διάφορα /

Never_Quit*

Η κοινωνία σε κατακρίνει επειδή είσαι gay; So what?

Never_Quit* Facebook Twitter
ΠΑΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΠΑΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛ
20

 

 

Έπλασα τον παράδεισο μου

με τα υλικά της κόλασης σου.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 
Διάβασα χθες το πρωί στο lifo.gr 2 αφηγήσεις που συμπτωματικά ο κεντρικός τους άξονας είχε να κάνει με την ομοφυλοφιλία και τις εκφάνσεις της. Τις κάπως στερεοτυπικές βέβαια γιατί ως ομοφυλόφιλος και ο ίδιος σας διαβεβαιώ πως υπάρχουν εκφάνσεις όσες και οι άνθρωποι που τις φέρουν:-)

 
Στην πρώτη περίπτωση ένας νεαρός της πλατείας Ομονοίας συνομίλησε με τον Λάμπρο Αραπάκο για αυτό που εν συντομία θα χαρακτηρίζαμε ως το καθημερινό life adventure ενός εκπορνευόμενου τσολιού. Στην δεύτερη περίπτωση είχαμε να κάνουμε με την αφήγηση του 67χρονου εκπατρισμένου δημοσιογράφου Ντίνου Κουτσολιούτσου με τον κάπως μελό τίτλο "Έζησα στην ξενιτιά γιατί είμαι πούστης" ο οποίος περιέγραφε την δυσβάσταχτη εμπειρία του ως ομοφυλόφιλος που ζούσε στην Ελλάδα (τις πιο σκληρές είναι η αλήθεια δεκαετίες του 50 και του 60) μέχρι να μεταναστεύσει στην Αμερική στα σέβεντις όπου και κατάφερε και εναρμόνισε τα θέλω του με το σαφώς πιο ανεκτικό αμερικάνικο περιβάλλον.
 
 
Οι δρόμοι της διοχέτευσης αξιών, οι δρόμοι της ταυτότητας, οι δρόμοι της σεξουαλικής ταύτισης εν τέλει, είναι πολύ προσωπικοί για τον καθένα μας. Και τα φαινόμενα απατούν (τις περισσότερες φορές) γιατί οι δρόμοι της σεξουαλικότητας και της επιθυμίας είναι δρόμοι που διαμορφώνονται, μετασχηματίζονται και βιώνονται χωρίς να μπορούμε να τους μανιπιουλάρουμε. Όσο και να προσπαθούμε.
 
Στη καθησυχαστική Χερσόνησο Των Στερεοτύπων βέβαια η ζωή κυλάει απλά για όσους επιλέγουν να κατασκηνώσουν εκεί. Τα παραδείγματα είναι τυπικά και κυρίαρχα μικροαστικά. Σαν σήριαλ του Φώσκολου. Ο νευρωτικός θηλυπρεπής πούστης, ο αρρενωπός ενεργητικός επιβήτορας και όλες οι αποχρώσεις σβησμένες. Στην Χερσόνησο Των Στερεοτύπων άλλωστε όλοι κάτι περιμένουν. Κάτι τους έχει καθηλώσει εκεί. Κι αυτό το κάτι είναι ο ρόλος τους.
 
Ο ρόλος τους που μπορεί να συνοψιστεί στο εξής: "Αυτή τη κατάσταση εγώ την δημιούργησα. Ο ρόλος μου είμαι εγώ. Και θα τον ζήσω σαν ήρωας πορνογραφικής ταινίας". Στις πορνογραφικές ταινίες είναι άλλωστε που τα στερεότυπα εξυψώνονται στον υπερθετικό βαθμό και το σύστημα της ταυτολογίας απογειώνεται. Το στερεότυπο είναι αιώνιο και ταυτόχρονα δεν έχει μνήμη.
 
 
Αντιγράφω:

A) Μπορεί να πάω μόνο με έναν, μπορεί και με έξι, εφτά. Δεν πάω με όποιον να' ναι. Εγώ διαλέγω... Εγώ δεν φιλάω, αυτοί με φιλάνε... Διαλέγω ποιον πελάτη θα πηδήξω. Πρέπει να συμπαθήσω και να ξέρω καλά κάποιον για να τον πηδήξω... Μια φορά ήρθε ένας άνδρας και μια γυναίκα, ζευγάρι ήταν. Μου ζήτησαν να τους γαμήσω και τους δύο παρέα. Εγώ τους είπα ότι δε θέλω να γαμήσω τον άνδρα. Τελικά, μόνο τσιμπούκι άφησα να μου πάρει αυτός, τη γυναίκα τη γάμησα κανονικά.... Θεωρείς τον εαυτό σου gay; Όχι γιατί δεν είμαι. Άμα γαμιέσαι θα νιώσεις κάτι. Εγώ μόνο γαμάω ή μου παίρνουν πίπα και πάντα φοράω καπότα και δεν νιώθω κάτι.

 

B)Πέρασα την προσχολική μου ηλικία αποζητώντας μοναχικές κρυφές στιγμές, μακριά από τα βλέμματα της οικογένειάς μου, παίζοντας μόνος μου με την χειροποίητη κούκλα μου, (γιατί οι αγοραστές κούκλες ήταν για μένα απαγορευμένες), και τα φορέματά της που μόνος μου, με την βοήθεια της μητέρας μου, τα έκοβα και τα έραβα, και βυθιζόμενος σε φαντασίες ότι ήμουνα κορίτσι, η πριγκίπισσα του παιδικού παραμυθιού, που περιμένει πάντα τον ιππότη να έρθει να την σώσει, και να την κάνει ευτυχισμένη.

 
 
Ο ενοχικός είναι μια σφαίρα ευερέθιστη από την συστασή της. Βιώνει τον έρωτα ως μαρτύριο και την επιθυμία ως γδάρσιμο. Για να βρείς την ρίζα της ενοχής αρκεί να καρφώσεις ένα καρφί στο σωστό σημείο. Τότε θα δείς τον Γδαρμένο ν' αλλάζει χίλια χρώματα. Δεν είναι πια ο παίκτης που ορίζει το παιχνίδι. Είναι το παιδί που άφησε πίσω του. Τρυφερό, υπερευαίσθητο κι εύθραυστο. Αρκεί να καρφώσεις ένα καρφί.


Και να τον βοηθήσεις να προχωρήσει.

 

 

/ break the stereotypes*/

[bonustrack*]

 

ο Κώστας Ταχτσής τραγουδάει Καζαντζίδη

(break the stereotypes λέμε;-)

 

Η κοινωνία με κατακρίνει

 

Η κοινωνία με κατακρίνει
μ' έχει αδικήσει στ' αληθινά
και το κορμί μου στιγμή δεν παύει
να τυραννιέται και να πονά.

Ένιωσα, ένιωσα ποια είναι η κοινωνία
ένιωσα του κόσμου την τόση αδικία.

Ό,τι αγαπούσα το έχω χάσει
χαρά στον κόσμο δεν έχω δει
η κοινωνία μου 'χει στερήσει
ό,τι ποθούσα μες στη ζωή.

Ένιωσα, ένιωσα ποια είναι η κοινωνία
ένιωσα του κόσμου την τόση αδικία.

Από του κόσμου την αδικία
που κάθε τόσο με κυνηγά
μες στη ζωή μου την πικραμένη
θα τυραννιέμαι παντοτινά.

Ένιωσα, ένιωσα ποια είναι η κοινωνία
ένιωσα του κόσμου την τόση αδικία.

 

Διάφορα

Tags

20

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε
7 σχόλια
Πόσο - Όσο
Πόσο - Όσο
Ξεκινώ με ένα απλό παράδειγμα:Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί "δηλωμένοι" ομοφυλόφιλοι (είτε το έχουν δηλώσει σε φίλους, οικογένεια κλπ είτε σε κανα κολλητό είτε μόνο στον εαυτό τους) που είναι πολύ πιο συντηρητικοί και πολύ πιο ενοχικοί από πολλούς "στρέιτ". Βέβαια η ενοχικότητα ενός στρέιτ σε περίπτωση που γουστάτουν να τους πάρει κανένας γκέι καμια @ίπα τους αναστατώνει... όχι μόνο γίνεται αποδεκτή σαν συναισθηματική κατάσταση αλλά είναι κάτι επιθυμητό για να υπάρξει η @αύλα, το κατάλληλο σκηνικό. Εκείνη τη στιγμή ο γκέι διακρίνει την ενοχή, τον καυλώνει, κι ενώ μπορεί και ο ίδιος να βρίσκεται ακόμη μες στη "σκοτεινή ντουλάπα", δεν το συνειδητοποιεί...αισθάνεται υπεράνω της ενοχικότητας του άλλου.Συνεχίζω με μία σειρά ρητορικών ερωτήσεων:Γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά πως υπάρχουν ομοφυλόφιλοι που κρύβουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες και προτιμήσεις, άλλοι από όλο τους τον κοινωνικό περίγυρο και άλλοι από ορισμένες κοινωνικές ομάδες στις οποίες συμμετέχουν, που πιθανόν μέσα σε αυτές υπάρχουν και ωραία στρέιτ γκομενάκια. Το κάνουν γιατί φοβούνται την απόρριψη ή την κατακραυγή και μόνο γι'αυτό; ή το κάνουν γιατί με αυτόν τον τρόπο σε κάποιο ενδεχόμενο φλερτ με κάποιον "στρέιτ" θα το παίξουν κι εκείνοι "στρέιτ" σε ένα παιχνίδι καύλας επί ίσοις όροις όπως όταν καυλαντίζαμε ως έφηβοι στο σχολείο; πόσο ηθελημένα και συνειδητά απενεχοποιημένοι και ανεξάρτητοι τελικά από τις ταμπέλες και τις γυάλες, μέσα στις οποίες έχουν βάλει πρώτα απ' όλα οι ίδιοι τον εαυτό τους, είναι οι ομοφυλόφιλοι;Εγώ ξέρω πως όποιος θέλει να απενεχοποιηθεί, να είναι ίσος με τους άλλους, να πετάξει και τις ταμπέλες εκεί που τους πρέπει τελικά (γιατί εφόσον υπάρχουν και καθορίζουν τις ζωές μας ακόμη και τις καύλες μας πρέπει με κάποιο τρόπο να τις διαχειριστούμε τελοσπάντων), όποιος θέλει να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, να γνωρίσει το σώμα του, να το δεχτεί, να δεχτεί την ανδρική και τη θηλυκή του πλευρά ,χωρίς να "φοράει" στον εαυτό του συμπεριφορές και σωματικές πόζες που επιβάλονται από την πορνο-κουλτούρα και που απέχουν έτη φωτός από τον πραγματικό του εαυτό, όποιος θέλει να βρει τον εαυτό του και να τον ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΙ χωρίς καμία ενοχή, το έχει κάνει. Κανείς άλλος δεν σου φταίει αν δεν τολμάς εσύ να παραδεχτείς και να αποδεχτείς το εαυτό σου στο τώρα. Πραγματικά χρειάζεται πολύ περισσότερη δύναμη να κρύβεται κανείς παρά να κάνει το αντίθετο. Μου φαίνεται πραγματικά πολύ δύσκολο να γεμίζει κάποιος τον εαυτό του με ενοχές ή να κρύβει την σεξουαλική του ταυτότητα για να μπορεί να καυλώνει παίζοντάς τον "στρέιτ". Χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια η δυστυχία παρά η ευτυχία του ανθρώπου. Μου φαινόταν ανέκαθεν δύσκολο πράγμα η συμπλεγματικότητα, η ψυχική αρρώστια, η απομάκρυνση από τον ίδιο σου τον εαυτό...η δυστυχία...
tktk
1)Νομιζω οτι ελαχιστοι υοκρινονται τον στρειτ στον κοινωνικο τους περιγυρο "για να χτυπησουν στρέιτ γκομενακια που θα αισθανονται ασφαλεια στα κρυφα". Οι λογοι ειναι πολυ πιο σοβαροι και με πολλες επιπτωσεις.2) Ο ομοφυλοφιλος αντρας μπορει καλλιστα να μην εχει ΚΑΜΙΑ θηλυκη πλευρα. Ο αντρας που παει με αλλον αντρα δεν γινεται γυναικα , δεν κανει σεξ ως γυναικα (εστω και σε παθητικο ρολο), και δεν εχει απαραιτητα γυναικεια πλευρα. Το σεξ με εναν αλλο αντρα δε φανερωνει τη θηλυκη πλευρα, (οπως το βλεπουμε ως χαρακτηριστικο των στρειτ γυναικων), αλλα την ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΚΗ πλευρα. Σαφως υπαρχουν αντρες με θηλυκα στοιχεια και πλευρες, και καλως. Η γενικευση ομως ειναι αυθαιρετη.
14:17
14:17
Με αφορμη το "δε με νοιαζει τι κανουν στο κρεβατι τους" παραληρημα του Ευφροσυνου, να πουμε παλι κατι το οποιο δεν εχουν χωνεψει πολλοι str8:Η ομοφυλοφιλια δεν ειναι βιτσιο.Ποσες συναδελφοι στη δουλεια / φιλοι / γνωστοι μου γνωριζουν τα αγορια τους, τις συζυγους τους, τα παιδια τους καθε λιγο και λιγακι. Τι πρεπει να γυρισω να πω; "ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΣΑΣ", με τη μια γροθια στη μεση και την αλλη ψηλα στον αερα ωσαν τσαγερα;Αυτο που ειναι τοσο αυτονοητο για τους str8, το να συναπτεις ερωτικες σχεσεις με ατομα του αλλου φυλου και να το δηλωνεις ευθαρσως, οταν προκειται για ομοφυλοφιλικες σχεσεις, ξαφνικα μεταμορφωνεται σε ενα σκοτεινο βιτσιο στην αντιληψη τους, στην αντιληψη των ιδιων ανθρωπων που θεωρουν υποχρεωση τους να σε ενημερωσουν οτι ειναι παντρεμενοι / χωρισμενοι / σε σχεση / με παιδια. Δηλαδη οταν αυτοι οι ανθρωποι με ρωτανε "ΕΣΥ;" με περισσο χωριατοθρασος και υφος "εγω στα ειπα τα δικα μου", εγω τι πρεπει να απαντησω;1. "Μονος μου ειμαι" (προκαλει συγκαταβατικο χαμογελο στο συνομιλουντα αλλα τουλαχιστον η συζητηση συνηθως διακοπτεται)2. "Εχω κοπελα" (συγκαταβατικο ψεμα που με το αναλογο υφος κοβει περαιτερω ερωτησεις)3. "Εχω αντρα" (ακολουθει υφος που μεταφραζεται στο προαναφερθεν "δε σε ρωτησα τι κανεις στο κρεβατι σου - και μαλλον μετανιωσα που σε ρωτησα")Το ζητημα βεβαια δεν ειναι να βρεθει η σωστη απαντηση. Αλλα το να μην τεθει εξ αρχης το ερωτημα. Το να μην αισθανονται φοβο οι γκει σε ενα πλαισιο απλων κοινωνικων επαφων.(Αφιερωμενο στους ηλιθιους που με ρωτανε κατα καιρους "Και τι το θελετε εσεις το gay pride; Τι θελετε ν'αποδειξετε με 2 τρανς και 5 ημιγυμνους σ'ενα αρμα;")
Ευτύχης Δ.
Ευτύχης Δ.
@ 14:17Η παραποίηση των λεγομένων μου από σένα (και όχι μόνο) είναι τέτοια και τόση που δεν πρόκειται να αναλωθώ σε απολογία κατά γράμμα. Απλώς την επισημαίνω. Για "να μην αισθανονται φοβο οι γκει" θα πρέπει να ξεκινήσουν από την "αυτοεκτίμηση", κάτι που συνεπάγεται μια καταρχάς σοβαρότητα. Όταν αρνούνται πρότυπα ομοφυλόφιλων σαν τον Βεστερβέλε, για να αντιγράφουν νάζια, πόζες και τονισμούς του κάθε Τρύφωνα Σαμαρά, η "αυτοεκτίμηση" έχει πάει κατά διαβόλου με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
ΠΑΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΠΑΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛ
ωραιο το "αναιμακτο" μανιφεστο σας Ευφροσυνε αλλα εγω προτιμω απο τα σκοταδια της ντουλαπας το ξεφωτο της αυτοσυνειδητοποιησης. στα υπολοιπα τραβηγμενα ρητορικα σας σχηματα προτιμω να μην απαντησω. αλλωστε εχουμε καταλαβει καλα και οι 2 μας πως διαφωνουμε καθολικα:-)
Ευτύχης Δ.
Ευτύχης Δ.
Από πότε το να μιλάω στη μαμά μου για τα γ@μήσι@ και τα τσιμπούκι@ μου αποτελεί... "ξεφωτο της αυτοσυνειδητοποιησης"; (Μου 'ρχονται γέλια. Αλήθεια!)Και γιατί είναι "σκοταδια της ντουλαπας" κάποιες εμφανίσεις μου στην οικογένεια με τον γκόμενό μου που απλώς τον παρουσίασα ως φίλο μου, όπως θα έκανα και με μια γκόμενα που θα την παρουσίαζα ως φίλη μου; Μα θα τρελαθούμε τελείως;
Άρης Δημοκίδης
Άρης Δημοκίδης
Για τα τσιμπούκια στη μαμά σου (λες και είπε κανείς αυτό) ας μη σχολιάσω. Καλά όμως, αν όντως θα παρουσίαζες την γκόμενά σου σαν "μία φίλη σου" (και είσαι άνω των 25 ετών!) τότε αυτό λέει περισσότερα για εσένα παρά για το θέμα που συζητιέται.Σημαίνει ότι το κόμπλεξ ή η συστολή σου δεν έχουν καμία σχέση με την σεξουαλικότητα, αλλά και με την ίδια τη ζωή...
Μαρία της Αραβίας
Δεν καταλαβαίνω το πως συνδέεις το σαδομαζοχιμό, την κοπρολαγνεία, τα βίτσια στο σεξ κλπ με την ομοφυλοφιλία.....Δε θέλω να ξέρω τί κανουν οι φίλοι μου στο κρεβάτι και πως το κάνουνε και αν τους αρέσουν να πηγαίνουν με πουτάνες ή να τους κατουράνε...Αλλά αν είναι γκέι, θα ήθελα να μην το κρύβουν για να μη ζουν μια ζωή στη δυστυχία και στο φόβο. Νομίζω ότι αυτό προσπαθεί να πει ο αρθρογραφος εδώ. Βουρ στο ψητό, τα λέμε όλα και ζούμε όπως γουστάρουμε. όποιος έχει προβλημα, τα κουβαδάκια του και σε άλλη παραλία. Δεν ντρέπονται οι μπάτσοι που δέρνουν και κακοποιούν, δεν ντρέπονται οι πολιτικοι που μας έχουνε πηδήξει, δεν ντρέπονται οι κάθε λογοίς ψευτοδημοσιογράφοι με ψευτοκαλεσμένους (Μπογδάνος - Σφακιανάκης) δεν ντρέπεται ο Αμβρόσιος που είναι τέρμα βλαμμένος, δεν καταλαβα λοιπόν γιατί να ντρέπεται ένας γκέι που δεν πειράζει κανέναν? Ναι λοιπόν με μάχη αποκτιούνται τα διακαιώματα, η παθητική στάση με την νοοτροπία όσο αναίμακτα γίνεται μας έφτασε εδώ που μας έφτασε, και εννοώ σε όλους τους τομείς.....
Χαρμίδης
Χαρμίδης
"τα σκοταδια της ντουλαπας και το ξεφωτο της αυτοσυνειδητοποιησης"Τόσο "στα σκοτάδια της ντουλάπας" όσο και στο "ξέφωτο της αυτοσυνειδητοποίησης" πάντως, το τίμημα το πληρώνει πάντα ο ομοφυλόφιλος άνθρωπος. Και πέρα από τα κλισέ για τα σκοτάδια και τα ξέφωτα, το τίμημα είναι βαρύ και στις δύο περιπτώσεις.Στην πρώτη περίπτωση αυτο-ακρωτηριαζόμαστε και βάζουμε τη ζωή μας και τις συναναστροφές μας σε διάφορα κουτάκια από τον φόβο της αντίδρασης όσων αγαπάμε. Και σε περίπτωση που δεν κάνουμε "διπλή ζωή", τελικά οι άλλοι αισθάνονται ότι τους έχουμε σε απόσταση λόγω της "μυστικοπάθειάς" μας.Στη δεύτερη περίπτωση, κερδίζουμε την αξιοπρέπειά μας και ζούμε "μόνο για μας" αλλά ανακαλύπτουμε ότι τα όρια της ανοχής των άλλων (και ιδιαίτερα του οικογενειακού περιβάλλοντος - για να μην μιλήσω για το επαγγελματικό) είναι πολύ συγκεκριμένα ακόμα και στις πιο "πολιτισμένες" περιπτώσεις. Τα χρόνια περνούν και μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε ότι μας αντιμετωπίζουν πολύ διαφορετικά από ό,τι π.χ. τα ετεροφυλόφιλα αδέλφια μας. Τελικά καταλήγουμε να περιορίζουμε τον κύκλο των συναναστροφών μας, να αυτο-λογοκρινόμαστε και πάλι για να δείξουμε ότι αξίζουμε την όποια "ανοχή" τους, να διαπραγματευόμαστε συνέχεια τα αυτονόητα ("και γιατί θες να φέρεις τον φίλο σου στην οικογενειακή μάζωξη; Γιατί να μας πιάνουν στο στόμα τους οι συμπέθεροι, η γειτονιά" κτλ) και ούτε λόγος βέβαια για συμπαράσταση σε περίπτωση που περνάμε προσωπικά προβλήματα (ή αν τύχει και πέσουμε στην ανάγκη τους, θα ανακαλύψουμε ότι η συμπαράσταση προσφέρεται "υπό όρους"). Μιλάμε για την ελληνική κοινωνία όπου φτάνει να πάρεις διαζύγιο ή να είσαι γυναίκα και να τα φτιάξεις με έναν πολύ μικρότερο για να γίνεις κοινωνικός παρίας. Πόσο μάλλον να είσαι δηλωμένος γκέι.Μπορείς βέβαια να τους ρίξεις μια μούτζα και να αρνηθείς να συμβιβαστείς με τα όριά τους, αλλά και πάλι το τίμημα της μοναξιάς το πληρώνεις εσύ. Μπορείς να συναναστρέφεσαι μόνο άλλους γκέι, αλλά κι αυτό δεν είναι παρά μια μορφή αυτο-περιορισμού. Χώρια που λόγω της έξωθεν πίεσης που οξύνει ακόμα περισσότερο το ένστικτο του ατομισμού σε μια περίκλειστη ομάδα, κι εκεί η πραγματική αλληλεγγύη είναι δυσεύρετη δυστυχώς. Μπορείς τέλος να κάνεις μια σχέση και να ρίξεις όλο το συναισθηματικό σου βάρος εκεί, μακριά και από τους στρέιτ και από τους γκέι (ξέρω πολλούς γκέι που το κάνουν αυτό). Και αυτοί ανακαλύπτουν πόσο δύσκολο είναι να αντέξει μια σχέση, χωρίς απολύτως κανένα κοινωνικό έρεισμα. Και όταν το ζευγάρι χωρίσει, ακόμα κι αν έχουν περάσει χρόνια μαζί, οι γονείς και τα αδέλφια θα αδιαφορήσουν και οι φίλοι θα τους χτυπήσουν στην πλάτη και θα τους πουν "δεν πειράζει μωρέ, πάμε για άλλα" αφού κανείς δεν πιστεύει πραγματικά στη σχέση μεταξύ δύο ανδρών...Όλα τα παραπάνω από την προσωπική εμπειρία τη δική μου αλλά και των ανθρώπων γύρω μου...
tktk
Αυτο ακριβως λεω...καινουρια πραγματα χρειαζομαστε για να βελτιωσουμε ουσιαστικα την κατασταση. Οχι να αναμοχλευουμε τα παλια (συνεχως και μονο αυτα)
Ευτύχης Δ.
Ευτύχης Δ.
Εύκολα το λες το "so what?" όταν δεν συνεπάγεται απώλεια της εργασίας σου, εγκεφαλικό της μάνας σου, αποκλήρωση από τον πατέρα σου, απομάκρυνση από αδέλφια και παιδικούς φίλους, ρατσισμό από ομόθρησκους ή ομοϊδεάτες (σκεφτείτε νεαρούς χριστιανούς, μωαμεθανούς ή... κνίτες!) και πολλά ακόμα;Για πολλούς ομοφυλόφιλους, ειδικά άντρες, το "so what?" δεν λύνει τα προβλήματα. Μάλλον τα περιπλέκει. Η κατανόησή μας για την αδυναμία τους να το πουν είναι πιο ουσιαστική πράξη αλληλεγγύης από την επιπόλαιη προτροπή μας να το κραυγάσουν με "όποιο κόστος"... Το να μην το πεις δεν σημαίνει ότι το αρνείσαι! Απλώς δεν δίνεις δικαιώματα σε κανέναν. Αντί να διαλύσεις τα πάντα γύρω σου με σεισμό 8 ρίχτερ στα 20 χρόνια σου, θα κάνεις τη ζωή σου περήφανα όπως γουστάρεις και στα 30 σου θα σε έχουν αποδεχθεί οι πάντες πλήρως, σιωπηρά, διακριτικά και -κυρίως- αναίμακτα!Αυτό βέβαια δεν είναι κανόνας, αλλά ταιριάζει στις περισσότερες περιπτώσεις...
ΠΑΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΠΑΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛ
Εγω διαφωνω καθετα με το δογμα του "δεν δινω δικαιωματα" και το δογμα του "πλήρως, σιωπηρά, διακριτικά και -κυρίως- αναίμακτα!" . Ειναι η ριζα ολων των προβληματων και των συμπλεγματων που αντιμετωπιζουμε οσοι ερχομαστε σε επαφη με φιλους, εραστες και ατομα απο τον κοινωνικο περιγυρο. Θα προτεινα να το ξανασκεφτειτε.
Ευτύχης Δ.
Ευτύχης Δ.
Η ρίζα όλων των προβλημάτων της εποχής μας είναι η κατά μέτωπον σύγκρουση και η έλλειψη αναζήτησης λεπτών ΚΑΙ ΑΝΑΙΜΑΚΤΩΝ ισορροπιών... Και αυτό από τους πάσης φύσεως αιμοδιψείς: από τους αχαλίνωτα "στρατευμένους" και "φωνασκούντες" γκέι μέχρι τους ρατσιστές ομοφοβικούς του Άνθιμου ή από τις σταυροφόρες θεούσες των κατηχητικών μέχρι τους σαλαφιστές και τους τζιχαντιστές του Ισλάμ. ΚΗΡΥΣΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ παντού και χωρίς τον φόβο που είχαν οι παλαιότεροι για τον πόλεμο, έννοια πρόσφατη για εκείνους, βίωμα οδυνηρό για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που κυλίστηκαν στο αίμα χάνοντας τα πάντα...Κηρύξτε λοιπόν την αναγκαιότητα αιματηρών συμπλοκών, κ. Μιχαήλ, αφού σας ενοχλεί το "κυρίως αναίμακτα" της ειρηνικής επίλυσης των προβλημάτων!
Ευτύχης Δ.
Ευτύχης Δ.
Υ.Γ.Κι εσείς, κ. Μιχαήλ, ξανασκεφτείτε μήπως το δόγμα είναι δική σας υπόθεση.Το κείμενό μου τελειώνει διαλλακτικά με τη φράση:"Αυτό βέβαια δεν είναι κανόνας, αλλά ταιριάζει στις περισσότερες περιπτώσεις..."Αντιθέτως το κείμενό σας αρχίζει με μια κνίτικων ανακλαστικών διατύπωση:"Εγω διαφωνω καθετα με το δογμα..."Ποιο δόγμα;Δόγμα σας φάνηκε μια σκέψη μου στην οποία εγώ ο ίδιος δεν δίνω καμία αξία θεσφάτου όπως κάνετε εσείς;Ελπίζω να κατανοείτε εύκολα ποιος από τους δυο μας έχει σχέση με δόγματα...
τηλέμαχος
τηλέμαχος
Μα, φυσικά το να μη το πεις σημαίνει ότι το αρνείσαι. Και πώς ''θα κάνεις τη ζωή σου περήφανα'' αν δεν το πείς? Το περήφανα δεν συμβιβάζεται με το σιωπηρά, διακριτικά και αναίμακτα.. που είναι η περηφάνια στο σιωπηρά και διακριτικά ? πως νιώθεις περήφανος αν έχεις μάθει να λες μικρά διακριτικά ψέμματα? Α, και δεν πειράζει να ματώσεις και λίγο ρε παιδί μου...Έπειτα, αν - για τέτοιο λόγο σε αποκληρώσει ο πατέρας σου - δεν αξίζει να είναι πατέρας. Ούτε και οι φίλοι και συγγενείς αξίζουν αν σε απομακρύνουν επειδή παραδέχεσαι φωναχτά και περήφανα την αλήθεια σου και δεν την κρύβεις πλήρως, σιωπηρά, διακριτικά και - κυρίως - αναίμακτα..!