Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι το μικρό τριγωνικό κομμάτι λίκρα των αθλητικών αγωνισμάτων του νερού πάντα είχε μια θέση ανάμεσά μας… Η νότια Γαλλία υπήρξε πάντα μια ζεστή αγκαλιά για τους λάτρεις του στυλ, η Βραζιλία δημιούργησε την εικονογραφία της τάσης και τη συντήρησε με τη σέξι κουλτούρα της παραλίας της και τα μέλη της γκέι κοινότητας με ολυμπιακή κορμοστασιά αναδείκνυαν τα φυσικά τους προσόντα με αυτά τα μαγιό.
Από καθαρά «τεχνική» άποψη, το συγκεκριμένο μαγιό, εργονομικό και αεροδυναμικό, προσφέρεται για επαγγελματίες της κολύμβησης που δεν θέλουν τίποτα να βαραίνει ανάμεσα στα πόδια τους ενώ σχίζουν τα νερά κυνηγώντας ένα μετάλλιο. Οι κανονικοί λουόμενοι, πάντως, δεν το προτιμούσαν. Σαν να τους φαινόταν ελαφρώς ανάρμοστο και αχρείαστα επιδεικτικό.
Στο μακρινό 2018, ένας άντρας εκδιώχθηκε(!) από την πισίνα του ξενοδοχείου Wynn στο Λας Βέγκας «επειδή ήμουν ένας γκέι που φορούσε ένα λίγο αδερφίστικο μαγιό». «Δεν έχει σχέση η σεξουαλική του προτίμηση, απλώς αυτός είναι ο κανόνας εκ της διευθύνσεως», απάντησε τότε το ξενοδοχείο.
Οι κανόνες, όμως, αλλάζουν, ακόμα και στα πιο συντηρητικά, υπερατλαντικά νερά. Έτσι, αμέσως μετά το τέλος της πανδημίας, τα ανδρικά σορτσάκια για τη θάλασσα άρχισαν ολοένα να μικραίνουν (όπως αντίστοιχα και τα εσώρουχα), φθάνοντας στο σχήμα Υ που σήμερα κερδίζει σε δημοφιλία σε ένα ευρύτερο κοινό, ιδίως στις ευρωπαϊκές αγορές του Νότου.
Τα πρώτα speedos στην παραλία Bondi του Σίδνεϊ, το 1961, σόκαραν με το size τους και οδήγησαν έως και σε συλλήψεις για λόγους αιδούς, ένα επεισόδιο που απλά διαφήμισε το νέο στυλ. Στη δεκαετία που ακολούθησε, τα μαγιό αυτά κατάφεραν να αποχαρακτηριστούν από αθλητικά και να γίνουν η αγαπημένη περιβολή παραλίας στις ιταλικές και γαλλικές ακτές από άντρες κάθε ηλικίας.
Επινοημένα από τη Speedo το 1956 ως μια αθλητική εναλλακτική των κλασικών μαγιό-σορτς, τα briefs έγιναν τόσο γνωστά ώστε κάθε κομμάτι ανάλογου στυλ περιγράφεται από τότε με το όνομα της εταιρείας, ως speedo. Αποτελούν την πιο διάσημη δημιουργία του Αυστραλού καλλιτέχνη και σχεδιαστή Πίτερ Τράβις (επίσης, κεραμίστα, παθιασμένου σέρφερ και κατασκευαστή kite), που όταν προσελήφθη στη Speedo, οι άντρες έβγαιναν στην παραλία με μακριά σορτς και ασορτί πουκάμισα σε χαβανέζικο στυλ.
Η αθλητική εταιρεία του ζήτησε να κάνει κάτι ανάλογο, ο Τράβις, όμως, είχε υπόψη του μια πιο μαζεμένη ιδέα. Τα μαγιό του ήταν ιδιαιτέρως «συνοπτικά», σε παραλλαγές των 17,5, 12,5 και 7,5 εκατοστών φάρδους. «Δεν σκόπευα να προβώ σε κάποιου είδους δήλωση μόδας, ούτε να προκαλέσω», έλεγε τότε ο Τράβις. Οι πονηρές φαντασιώσεις που συνόδευσαν τα briefs του ήταν κατά τον ίδιο απλά «ένα μπόνους».
Την ίδια χρονιά του λανσαρίσματός τους, τα νέα μαγιό της Speedo φορέθηκαν από την ολυμπιακή κολυμβητική ομάδα της Αυστραλίας στους καλοκαιρινούς αγώνες της Μελβούρνης. Τα αγόρια επέστρεψαν με οκτώ χρυσά μετάλλια και η καυτή αθλητική φιγούρα τους με αυτά τα μικροσκοπικά μαγιουδάκια πάνω στα βάθρα των νικητών έκανε τον γύρο του κόσμου.
Η επικράτησή τους στο ευρύ κοινό δεν υπήρξε εύκολη στη χώρα που τα γέννησε. Τα πρώτα speedos στην παραλία Bondi του Σίδνεϊ, το 1961, σόκαραν με το size τους και οδήγησαν έως και σε συλλήψεις για λόγους αιδούς, ένα επεισόδιο που απλά διαφήμισε το νέο στυλ. Στη δεκαετία που ακολούθησε, τα μαγιό αυτά κατάφεραν να αποχαρακτηριστούν από αθλητικά και να γίνουν η αγαπημένη περιβολή παραλίας στις ιταλικές και γαλλικές ακτές από άντρες κάθε ηλικίας.
Διέθεταν, μάλιστα, έναν (απρόθυμο, έστω) πρεσβευτή και στα λογοτεχνικά νερά: Τον Τόμας Ρίπλεϊ, τον σκοτεινό ήρωα της Πατρίσια Χάισμιθ στον Ταλαντούχο κύριο Ρίπλεϊ. Αν ο Μποντ είχε το σμόκιν του, ο Ρίπλεϊ είχε το speedo του. «Ένα μαυρο-κίτρινο πραγματάκι ελάχιστα μεγαλύτερο από ένα G-string», το περιέγραψε η Χάισμιθ στο μυθιστόρημά της, που στη μεγάλη οθόνη φόρεσε πρώτος ο Αλέν Ντελόν.
«Σιχαινόταν τα μαγιό, ιδίως αυτό εδώ το αποκαλυπτικό», σημείωνε η συγγραφέας. Και στις τρεις μεταφορές του βιβλίου στην οθόνη, τα speedos διατηρήθηκαν προσφέροντας πληροφορίες για τον χαρακτήρα του Ρίπλεϊ – στην πρώτη του ανάγνωση στα '60s, με τον Ντελόν, ο Ρίπλεϊ εμφανίζεται σαν γόης που συνδέεται ερωτικά με τη Μαρτζ. Κανένα queer κρυφό νόημα για τη σχέση με τον Ντίκι Γκρίνλιφ δεν διαφαίνεται ακόμα, γι' αυτό και το μαγιό δεν φορτίζεται με κάποια ιδιαίτερη σημασία για την προσωπικότητά του.
Η εκδοχή του Άντονι Μινγκέλα παραμένει η πιο τολμηρή, με τον Ματ Ντέιμον –με πράσινο φλούο brief– να εκφράζει ιδανικά το αρχέτυπο ενός ντροπαλού, θηλυπρεπούς νεαρού άντρα που συνειδητοποιεί ότι μετράει σεξουαλικά κι ότι είναι ικανός για ανομολόγητα σατανικές πράξεις.
O Ρίπλεϊ ως μίνι σειρά του Στίβεν Ζάιλιαν με τον Άντριου Σκοτ στον βασικό ρόλο χτίζει ολόκληρη σκηνή γύρω από τη φράση του βιβλίου για το μαγιό, στέλνοντας τον Σκοτ να αγοράσει ένα brief (ελλείψει άλλου σχεδίου στο κατάστημα) και να φρικάρει στην ιδέα ότι θα βγει μ' αυτό στην παραλία.
Σε αντίθεση, πάντως, με τον Ρίπλεϊ που δεν το αισθάνθηκε ποτέ άνετα στο πετσί του, το speedo αγαπήθηκε μέσα στα χρόνια από άνδρες με αυτοπεποίθηση και σωματική ρώμη.
Στους Ολυμπιακούς του Μεξικό, το 1968, 27 από τους 29 «χρυσούς» αθλητές στα αγωνίσματα του νερού φορούσαν μαγιό Speedo στη μικροσκοπικότερη εκδοχή του. Στα μεθυστικά χρόνια των '70s και '80s, τα briefs κυριάρχησαν παντού, ώσπου στα '90s, οι πλούσιοι όγκοι και το grunge έφθασαν ως την παραλία και τα παρέσυραν στην αφάνεια. Τα speedos κατάντησαν ανέκδοτο, ένα απομεινάρι μιας ξεπερασμένης εποχής.
Σταδιακά, όμως, όσο το ζητούμενο της άνεσης στο ντύσιμο κέρδιζε έδαφος, το αθλητικό αντρικό μαγιό αναδείχθηκε ως πολιτιστική παρακαταθήκη μέσα από την αναπαραγωγή εικόνων με αστέρες της ψυχαγωγίας και του αθλητισμού να το φορούν την τελευταία 20αετία: Ο Ντάνιελ Κρεγκ στο Καζινό Ρουαγιάλ (2006), ο Ζακ Έφρον στο διαφημιστικό για το Superbowl (2017), ο δύτης-θρύλος και πρότυπο της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, Τομ Ντέιλι, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο Ρονάλντο και, φυσικά, ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ που υπερασπίστηκε το στυλ επί δεκαετίες.
Το 2000, η εικόνα ενός τσουρουφλισμένου από τον ήλιο, καλοθρεμμένου Ρέι Γουίνστοουν με πορτοκαλί μαγιουδάκι στην ταινία Sexy Beast του Τζόναθαν Γκλέιζερ έγινε cult, τόσο ώστε να πωλείται σήμερα στο etsy.
Μ' αυτά και μ' εκείνα, η στιγμή του ήρθε ξανά, με ένα σωρό μάρκες να το λανσάρουν σαν ποθητό κομμάτι της καλοκαιρινής αντρικής γκαρνταρόμπας. Η Speedo ανέφερε αύξηση άνω του 200% το 2023 στις παραγγελίες και τις πωλήσεις των «εμβληματικών, κλασικών» μαγιό της σε Ευρώπη, Μέση Ανατολή και Αφρική, σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, ενώ και η πολυτελής μόδα έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η ακάλυπτη αντρική σάρκα σε δημόσια θέα είναι και πάλι αποδεκτή: Burberry (στο χαρακτηριστικό καρό της), Versace, Dsquared2, Dolce & Gabbana (σε λεοπάρ) έως και η Miu Miu (που προτείνει και για άντρες τα σλιπ των μπικίνι της) λάνσαραν φέτος briefs για όλους, χωρίς εκζήτηση και σέξι υπαινιγμούς.
Οι ιδρυτές της CDLP, μιας νέας cult μάρκας με βασικά, καθημερινά ρούχα με έδρα την Στοκχόλμη, υποστηρίζουν ότι το κοινό δεν θα εγκαταλείψει τα μαγιό-σορτσάκια, απλά θα τα εναλλάσσει με τα briefs, καλύπτοντας διαφορετικές χρήσεις.
Στο ίδιο πνεύμα, αλλά ένα βήμα παραπέρα, το brand αντρικών μαγιό Abtany, που σύστησε το 2020 ο Ιρανός Σουρένα Γκαφάρι, προτείνει ασορτί brief με σορτσάκια σε υπέροχα αφηρημένα patterns, ζωγραφισμένα στο χέρι. Τα «μπικίνι» για την ηλιοθεραπεία και το κολύμπι, τα σορτσάκια για τις κοινωνικές συναναστροφές.
Μια κλασική εταιρεία καλοκαιρινής ένδυσης, η Vilebrequin, φρόντισε να κοντύνει και να συμμαζέψει ορισμένα πατρόν της, όπως στη σειρά Man που καλύπτει μόνο το πάνω μέρος των μηρών, αντί να φθάνει ως τα γόνατα, κερδίζοντας σε αεροδυναμική και άνεση.
Τελικά, η επανεμφάνισή τους ίσως και να οφείλεται στο απλό γεγονός ότι τα speedos είναι «πολυμορφικά». Ένα κλασικό μαύρο ταιριάζει σε έναν μαυρισμένο βετεράνο της παραλίας στο Σεν Τροπέ, ενώ ένα φλουο με prints παρτάρει τέλεια σε μια παραλία της Μυκόνου.
Υπάρχει ένα macho μεγαλείο σ' αυτό το τόσο δα μαγιουδάκι, ακόμα κι αν δεν το φοράει ένας τύπος με τέλειες αναλογίες. Αν και απέχουμε από το σημείο που το σκηνικό στις παραλίες θα παραπέμπει σε διαφήμιση του Versace, με φουσκωτά αρσενικά κορμιά οριακά καλυμμένα, τα speedos φαίνεται πως θα ζήσουν μια νέα περήφανη αναγέννηση.
