Από τον τίτλο του βιβλίου της, που κυκλοφορεί ήδη online, γίνεται σαφές ότι η Jessica Bennett κατέχει το προς ανάλυσιν αντικείμενο: "Feminist Fight Club: An Office Survival Manual (For a Sexist Workplace)". Κι αν συνηθίζουμε να προσπερνάμε τις σεξιστικές ατάκες την ώρα που μία γυναίκα παρκάρει, τσακώνεται ή προσπαθεί να κάνει καλά τη δουλειά της, η Bennett, όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά κατηγοριοποίησε και το είδος του σεξισμού που επικρατεί στις δουλειές εναντίον των γυναικών, αλλά και τους σεξιστές, ανά κατηγορίες. Ακόμη πιο μακριά; Η συγγραφέας προσφέρει και ένα εγχειρίδιο αντιμετώπισης αυτής της οπισθοδρομικής συμπεριφοράς, που όπως αναφέρει σε ένα από τα αποσπάσματα του βιβλίου της, έχει στοιχίσει στις γυναίκες ηγετικές θέσεις στις επιχειρήσεις, στις επιστήμες, παντού στο σύγχρονο εργασιακό φάσμα και φυσικά τις έχει καταδικάσει σε συγκεκριμένη μισθολογική θέση από την οποία σπάνια καταφέρνουν να ξεκολλήσουν.
Υπερβολή; Απλώς, θυμηθείτε τις φορές που χρειάστηκε να σωπάσετε, ενώ έπρεπε να μιλήσετε, τις φορές που μια δική σας ιδέα παρουσιάστηκε ως πνευματική εργασία του προϊσταμένου σας, τις φορές που, μόνο και μόνο, λόγω φύλου χάθηκε μια προαγωγή ή είπατε το ίδιο πράγμα με έναν άντρα συνάδελφο και λήφθηκε υπ' όψιν μόνο η δική του άποψη. Να μερικά απ' όσα αναφέρει σε ένα μικρό απόσπασμα η Bennett.
Εντοπίζοντας τον εχθρό: αυτός που νομίζει ότι είσαι η γραμματέας του
«Σου συμπεριφέρεσαι σα να είσαι η γραμματέας του, ακόμη κι αν είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι δεν είσαι. Συνήθως σε ρωτάει αν έχεις πρόβλημα να κρατήσεις μερικές σημειώσεις, σου πασάρει τα e-mail του προς διεκπεραίωση, όταν εκείνος είναι απασχολημένος, σου παραγγέλνει καφέ για έναν πελάτη (συνήθως τον δικό σου πελάτη). Πολύ κακώς υποθέτει ότι αυτή είναι η δουλειά σου. Η φίλη μου Alia, που δουλεύει για μια μη κερδοσκοπική επιχείρηση, πριν από λίγο καιρό κέρδισε μια υποτροφία και φυσικά παρευρέθηκε στο κοκτέιλ πάρτι που διοργανώθηκε για όσους κέρδισαν την ίδια υποτροφία. Το ίδιο βράδυ, ένας τύπος από το πάρτι της ζήτησε βοήθεια με την υποδοχή των προσκεκλημένων. Αντί να της σφίγγουμε το χέρι για τα συγχαρητήρια, κατέληξε να σφίγγει τα παλτά των ανθρώπων που κατέφθαναν. Πίστευαν ότι είναι το κορίτσι επί της υποδοχής».
Αντιμετωπίζοντας τον σεξιστή
Απλώς, δεν είστε εκεί για να κάνετε καφέ
«Κάντε αυτό που η υπεύθυνη διαδικτυακής στρατηγικής Aminatou Sow κάνει κάθε φορά που σκοντάφτει πάνω σ' έναν σεξιστή: όταν ένας άντρας συνάδελφος της ζητά να του κάνει καφέ, του απαντά ευγενικά ότι θα ευχόταν να ξέρει να κάνει καφέ. "Η μητέρα μου δεν μου έμαθε ποτέ να φτιάχνω, ακριβώς για να μην καταλήξω να κάνω καφέδες". Αυτή είναι η απάντηση που δίνει και φυσικά υπάρχει και η απάντηση του... ατζαμή: 'Έχω χαλάσει τόσες φορές το μηχάνημα του καφέ, που μου απαγορεύεται να το αγγίζω"».
Πετάξτε το μπαλάκι σε κάποιον άλλο, (όπως αυτοί)
«Προτείνετε σταθερά κάποιον άλλο για την αγγαρεία, για την οποία σας προετοιμάζουν. "Εργάζομαι σοβαρά πάνω σε μία μεγάλη παρουσίαση αυτή τη στιγμή. Αλλά ξέρεις ποιος θα μπορούσε να σε βοηθήσει με τις φωτοτυπίες; Ο τάδε που κάθεται εκεί πέρα. Ο τάδε είναι γρήγορος και εξαιρετικός σε ό,τι του αναθέτουμε". Αν αυτό δεν είναι αρκετό, υπάρχει και το ακόμη πιο ευθύ: "Πονάνε τα χέρια σου και δεν μπορείς;" ή "Μήπως θα 'θελες να σου κάνω και καφέ την ώρα που βγάζω τις φωτοτυπίες;"».
Τι κάνουμε μ' αυτόν που μας κλέβει τις ιδέες (και τις παρουσιάζει ως δικές του)
«Σε ένα γραφείο το σύνηθες είναι ο αρχηγός της ομάδας να παρουσιάζει τις ιδέες των μελών της ως δικές του. Και να δέχεται τα εύσημα για ιδέες που δεν είναι δικές του. Ή ακόμη χειρότερα να δέχεται εύσημα χωρίς να έχει κοπιάσει καν. Να μια βολική αλήθεια που συνοδεύει το να έχεις γεννηθεί άντρας. Λόγω φύλου, αυτόματα θεωρείσαι και μπροστάρης. Επίσης, θεωρείται απόλυτα φυσικό οι προτάσεις /ιδέες που προέρχονται από γυναίκες να καταλήγουν κτήμα όλης της ομάδας. Επ' αυτού υπάρχουν αποδείξεις ανά τους αιώνας». Ακριβώς για να μη χρειαστεί κάποια να κλάψει για την «πατρότητα» ενός κειμένου, μιας ιδέας, ενός πρότζεκτ, η Bennett προτείνει το εξής:
«Σκληρές κουβέντες. Είναι ο τρόπος που θα παρουσιάσετε την ιδέα, με βαρύτητα, με εξουσία, με πυγμή. Μιλήστε δυνατά – αφήστε τα 'εεε', τα 'συγνώμη', τις παιδικές φωνούλες. Χρησιμοποιήστε δραστική γλώσσα, ύφος που δεν αφήνει περιθώρια σε κάποιον να υποθέσει ότι δεν σας ανήκει η ιδέα, ότι δεν είστε σίγουρη γι' αυτό που λέτε. Αφήστε κατά μέρους τα "προτείνω να προσπαθήσουμε" ή "το αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε, αν δρούσαμε έτσι". Μην υποθέτετε. Να είστε σίγουρες».
«Επίσης, μην υποχωρήσετε. Το να εμφανιστείτε τόσο σίγουρη», γράφει η Bennett, «θα προκαλέσει διακοπές. Θα σας διακόψουν, όχι γιατί έχουν κάτι σημαντικό να πουν, αλλά για να καθυστερήσουν τη σκέψη σας, να σπείρουν την αμφιβολία για την πρόταση που θα διατυπώσετε και εδώ είναι που πρέπει να δείξετε χαρακτήρα».
«Σκεφτείτε ότι αυτό είναι το λεκτικό ισοδύναμο δύο αμαξιών που τρέχουν το ένα καταπάνω στο άλλο και κάποιος πρέπει να σταματήσει ή να λοξοδρομήσει. Το ζητούμενο σας είναι να παραμείνετε ακλόνητη και να συνεχίσετε να μιλάτε. Διατυπώστε μικρές και δυνατές προτάσεις. Αδιαφορήστε για το αν χειρονομεί, σηκώνει τον τόνο της φωνής του, στριφογυρίζει στην καρέκλα του. Προσποιηθείτε ότι είστε κουφή, αν χρειαστεί. Αξίζει τον κόπο, αν βοηθά στο να παραμείνετε συγκεντρωμένη στον στόχο σας. Το θέμα είναι να τον εμποδίσετε να αρθρώσει έστω και μία λέξη όσο μιλάτε, ενώ παράλληλα διατηρείτε την ψυχραιμία σας. Όλο αυτό με βλέμμα που φωνάζει "μην τολμήσεις να με διακόψεις"».
Ακόμη κι αν οι περιγραφές της Bennett μοιάζουν υπερβολικές, σε αρκετά από τα αποσπάσματα του νέου βιβλίου της που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, η πικρή αλήθεια –αν και διατυπωμένη με αρκετές δόσεις χιούμορ – είναι ότι, αν όχι ο σεξισμός, τουλάχιστον η υποτίμηση της γυναικείας εργασίας βιώνεται συνήθως σιωπηλά και κυρίως χωρίς εγχειρίδιο αντιμετώπισης των βασικών αιτίων που τον προκαλούν.
Με στοιχεία από το HarperCollins.com, @Jess7bennett.
σχόλια