Ο μακαριστός Αρχιμανδρίτης Χριστόφορος Καλύβας είχε ένα πλούσιο συγγραφικό έργο. Μέχρι το τέλος της ζωής του πρόλαβε και κυκλοφόρησε 38 βιβλία με τίτλους όπως «Εβραϊσμός Τεκτονισμός», «Στάχυα στον αγρό του», «Οδοφράγματα στην αρετή», «Οι κομμουνισταί μας αδικούν», «Έτσι σπουδάζουν οι φτωχοί», όλα σχεδόν εξαντλημένα. Το πιο σημαντικό έργο του είναι μία εγκυκλοπαίδεια που βγήκε σε έναν τόμο, στον οποίο συγκεντρώνει όλες της «αθλιότητες» της ανθρώπινης φύσης. Ονομάζεται «Λεξικόν Αθλιοτήτων» και είναι το τελευταίο βιβλίο που έγραψε, ένα έργο ζωής. Κυκλοφόρησε το 1980 από τις εκδόσεις Ορθόδοξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο Σταυρός» με εξώφυλλο τον Ηρακλή να αναμετριέται με τη Λερναία Ύδρα και σε 91 κεφάλαια αναλύει ένα-ένα τα ανθρώπινα πάθη, σαρκικά και πνευματικά. Από ακάθαρτους λογισμούς, αυνανισμό, αρσενοκοιτία, αιμομιξία, κιναιδισμό, κτηνοβασία, μέθη, μοιχεία, πορνεία, μέχρι αισχρολογία, αυθάδεια, αχαριστία, επιδειξιομανία, γογγυσμό, απόρρητον, καχυποψία, περιέργεια, τοκισμό, φιλαργυρία, φιλαυτία, ψεύδος -η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Ο αυνανισμός ή κατά την χυδαιοτέραν έκφρασιν 'μαλακία' επαναλαμβανόμενος πυκνότατα δεν επιφέρει δυστυχώς κόρον και αηδίαν παρά την αισθητικήν ακαθαρσίαν και ασχήμιαν, αλλά κάμνει την σεξουαλικήν ορμήν βιαιοτέραν, βασανιστικωτέραν και περισσότερον απαιτητικήν, η δε λύσσα φτάνει μέχρι του σημείου να ενεργήται το πάθος αυτό μανιακά κι επαναληπτικά μέχρις αιματώσεως και εξαντλήσεως του δυστυχούς νέου που εκυριεύθη απ' αυτό
Η επιστημονική μελέτη παραθέτει αποσπάσματα από επιστολές των Αποστόλων και κείμενα Πατέρων για να αποδείξει ότι κάθε μία από τις αθλιότητες είναι καταστροφική για τον άνθρωπο: «Υπάρχει εις κάθε επιθυμίαν προς παρασυρμόν ένα σατανικόν δόλωμα ηδονής (Γεν. γ΄ 5). Γίνεται τότε ένα είδος συνουσιασμού της επιθυμίας μετά της βουλήσεως, συγκατατιθέμενης όλως ελευθέρως, παρά το θέλημα του Θεού που είναι ο αγιασμός μας (Α΄ Θεσ. δ΄ 3) -και εδώ έγκειται η ενοχή μας-, με αποτέλεσμα την εμβρυοποίησιν και ολοκλήρωσιν εν τη πράξει της αμαρτίας, που επιφέρει τον πνευματικόν, ηθικόν και αιώνιον θάνατον του ανθρώπου (Ιακ. α΄ 15)».
Αντιγράφω τυχαία από τον Αυνανισμόν (που είναι μια αθλιότητα πολύ διαδεδομένη): «Ο αυνανισμός ή κατά την χυδαιοτέραν έκφρασιν ‘μαλακία’ επαναλαμβανόμενος πυκνότατα δεν επιφέρει δυστυχώς κόρον και αηδίαν παρά την αισθητικήν ακαθαρσίαν και ασχήμιαν, αλλά κάμνει την σεξουαλικήν ορμήν βιαιοτέραν, βασανιστικωτέραν και περισσότερον απαιτητικήν, η δε λύσσα φτάνει μέχρι του σημείου να ενεργήται το πάθος αυτό μανιακά κι επαναληπτικά μέχρις αιματώσεως και εξαντλήσεως του δυστυχούς νέου που εκυριεύθη απ’ αυτό, όπως πνευματικώς ωμολογήθη. Είναι έγκλημα κατά του σωματικού οργανισμού, της υγείας, διότι αυτό το πάθος συγκλονίζει κυριολεκτικά ως διαστροφή τον όλον άνθρωπον, αφού αποσπά το πολυτιμότατον υλικόν της δημιουργίας από τον εγκέφαλον βιαίως, αφαιρεί πνευματικήν δροσερότηταν, καθιστά αδρανείς τας πνευματικάς δυνάμεις, οδηγεί εις οκνηρίαν, προκαλεί ιλίγγους, βόμβους εις τα αυτιά, ελαττώνει την δύναμιν της οράσεως, προκαλεί ανησυχίαν κατά τον ύπνον, εμφανίζει εφιαλτικά όνειρα και μάλιστα σεξουαλικής μορφής, δημιουργεί κόπωσιν, αφανίζει την όρεξιν, προκαλεί δίψαν και γαστραλγίαν, η πέψις γίνεται βραδεία, και επί πλέον σταματά ο χαρούμενος τόνος της ηλικίας με δείγμα καταφανές την μελαγχολίαν, εις μία ηλικίαν που δεν δικαιολογείται απότομος ψυχικήν μετάπτωσις ως αντιφυσιολογική.
Οι ευσυνείδητοι ιατροί οφείλουν να γνωστοποιούν εις τους νέους τας τρομεράς συνέπειας του αυνανισμού και να τονίζουν την αλήθειαν, ότι οι υπό του ελεεινού αυτού πάθους προσβαλλόμενοι χάνουν και την ευψυχίαν των, είναι δειλοί έναντι των προβλημάτων της ζωής, απαισιοδοξούν εύκολα, και λόγω της συνηθείας και της καταχρήσεως και όταν ακόμη έλθουν εις γάμου κοινωνίαν δεν αρέσκονται τόσον εις την μετά της νομίμου συζύγου σωματικήν ομιλίαν (σημ: εννοεί το γαμήσι), πλείστοι δ’ εξ αυτών, αν δεν ηχρηστεύθησαν ως σύζυγοι, πάντως εμφανίζουν το φαινόμενον προώρου και αμέσου εκσπερματώσεως πριν ή συνέλθουν προς σαρκικήν μίξην ουσιαστικήν μετά της συζύγου των, η οποία και ταλαιπωρείται φοβερά».
Όλα επιστημονικά τεκμηριωμένα.
Ανοίγω τυχαία και αντιγράφω πιο κάτω: «Η αρσενοκοιτία, η οποία εξελίσσεται εις μανίαν και ερωτικήν λύσσαν προς συνεύρεσιν και συνουσιασμόν ανδρός μετ’ ανδρός, δεν είναι απλή ασχημοσύνη, αλλά μία πράξις εξόχως βδελυρά και αντιφυσική, που αφαιρεί το δικαίωμα από τους άντρες να ονομάζωνται και κτήνη ακόμη.
Το πάθος αυτό της σαρκικής ακολασίας είναι φοβερά βίαιον και πλέον επικίνδυνον κοινωνικώς από της πλευράς ότι η προτίμησις των αρσενοκοιτών δεν περιορίζεται μεταξύ αυτού του νοσούντος ενεργητικού τύπου και ενός παθητικού θηλυπρεπούς ανδρός, οπότε αυτός ο εταιρισμός θα ήτο υπόθεσις των δύο διεστραμμένων υπάρξεων, αλλ’ έχει θύματα μεταξύ των ανηλίκων παιδιών, κατά προτίμησιν αρσενικών, τα οποία οι αρσενοκοίται, ανεξαρτήτως μορφώσεως, ιδιότητος ή επαγγέλματος, ορέγονται και εκμεταλλευόμενοι την αθωότητα και το ανίδεον των παιδιών ως προς την καταστροφικήν ατίμωσίν των, ήτις και θα βαρύνη εφ’ όρου ζωής, τα παρασύρουν δελεάζοντας αυτά με χρήματα, τα οποία είναι το μέσον ν’ απολαμβάνουν θεαμάτων, ν’ αγοράζουν ποδήλατα, να ικανοποιούν εν πάση περιπτώσει τα παιδικά των ενδιαφέροντα, αλλά και με γλυκύσματα και θωπείας που πιθανόν να στερούνται από τους γονείς των».
Μάλιστα. Όσο ζεις μαθαίνεις.
Και ακόμα πιο κάτω: «Ο κιναιδισμός είναι το αντίθετο πάθος της αρσενοκοιτίας. Ο κίναιδος, αντιθέτως προς τον αρσενοκοίτην που είναι ενεργητικός τύπος και ικανοποιείται με την παρά φύσιν ασέλγειαν επί των αρσενικών και ειδικά επί των παιδιών, είναι παθητικός, προτιμών άρρενας επιβήτοράς του προς ικανοποίησιν σεξουαλικήν, παίζων τον ρόλον της γυναικός. Οι παθητικού τύπου κίναιδοι είναι, μπορεί να ειπεί κανείς, δύο κατηγοριών. Στην πρώτη κατατάσσονται εκείνοι των οποίων η γενετήσιος διαστροφή φέρεται σαν οργανικό πάθος με γυναικείον συναισθηματισμόν που ωθεί εις αναζήτησιν του άρρενος επιβήτορός του προς σαρκικήν μετ’ αυτού μίξιν και απόλαυσιν ομοίαν προς την απόλαυσιν που αισθάνεται η γυναίκα συνουσιαζόμενη μετά του ετέρου φύλου, του ανδρός. Οι παθητικοί αυτοί κίναιδοι έχουν έντονα τα σημεία της σιχαμένης θηλυπρεπείας και αι προτιμήσεις των είναι γυναικώδεις.
Οι παθητικοί κίναιδοι απεχθάνονται το γυναικείον φύλον μέχρι βαθμού αγεφύρωτου μίσους, και αν δια λόγους κοινωνικούς ή υλικών συμφερόντων νυμφευθούν, τούτον θα προκαλέση σκάνδαλον, διότι η τιμία κόρη την επομένην θα τους δώση διαζύγιον. Υπήρξε, μάλιστα, περίπτωσις, που και μετά τον γάμον του κιναίδου μετά ωραιοτάτης και ηθικοτάτης κόρης ο κίναιδος δεν διέρρηξε τον δεσμόν και δεν απεχωρίσθη από τον ‘αγαπητικόν’ εύρωστον επιβήτορά του, τον οποίον ως ‘φίλον’ εγκατέστησε εις το σπίτι του, παράπλευρα προς την συζυγικήν κλίνην και συνευρισκόμενος μετ’ αυτού. Εις ερώτησιν της συζύγου, τι είναι αυτά τα πράγματα, αυτός απάντησεν αυθαδέστατα και απαθέστατα: ‘Έτσι είναι αυτά. Το γούστο μου κάνω. Εσένα μη σε σοκάρει’. Φυσικόν ήτο η γυναίκα να πάθει νευρικόν κλονισμόν».
Δεν ξέρω τι να πρωτοαντιγράψω
Διατηρήθηκε η ορθογραφία του πρωτοτύπου.
Εκδόσεις Ορθόδοξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο Σταυρός», 1980
