Acid Baby Jesus

Acid Baby Jesus Facebook Twitter
Φωτό: Freddie F.
0

Όταν πρωτοάκουσα τους Acid Baby Jesus, με έπιασε η γνωστή καχυποψία που μας πιάνει συχνά όταν ένα ελληνικό συγκρότημα τραγουδάει στα αγγλικά. Αμέσως σκέφτηκα πως αυτό που άκουγα το είχα ξανακούσει, αλλά σύντομα παγιδεύτηκα μέσα σε ωκεανούς φαζαρισμένης κιθάρας, παραμορφωμένων φωνητικών με τόνους reverb και απόηχους από τα πρώιμα ψυχεδελικά ’60s. Και εκεί κάπου θυμήθηκα ότι η μουσική τελικά είναι κατεξοχήν συναισθηματική υπόθεση και ότι αυτό που μας αγγίζει δεν χρειάζεται πάντα να είναι μια πολύπλοκη, ευφυής σύνθεση. Αρκεί να έχει μια γερή δόση μαγείας.

Η μουσική των Acid Baby Jesus είναι πασπαλισμένη με μαγεία, δίχως άλλο. Έχει τη γεύση και τη μυρωδιά της εφηβείας και της πρώτης νεότητας, όταν η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο, το αλκοόλ έχει ακόμα γοητεία, το κάπνισμα έχει νόημα, το σεξ είναι ατσούμπαλο αλλά συναρπαστικό, οι μπάφοι προκαλούν υστερικά γέλια, οι διακοπές και το κάμπινγκ είναι δυο έννοιες αδιαίρετες, τα πάρτι γίνονται σε γκαράζ, οι γονείς ακόμα ανησυχούν όταν γυρίζεις σπίτι στις έξι το πρωί, οι δίσκοι των Velvet Underground, Sonics, Standells και Fuzztones λιώνουν στο πικάπ, έχεις ακόμα όρεξη να πας interrail και δεν σε ενδιαφέρει αν θα σε πάρει ο ύπνος στον δρόμο, σ’ ένα παγκάκι ή σ’ ένα παρτέρι. Και αυτό ακριβώς την κάνει ακαταμάχητη.. Οι Acid Baby Οι Acid Baby Jesus τραγουδάνε και παίζουν τα όργανά τους σαν να εξαρτάται η ζωή τους από αυτό.

Ουρλιάζουνε άλλοτε ψυχωτικά και άλλοτε ηδονιστικά, χτυπάνε τα τύμπανα μανιασμένα, γρατζουνάνε την κιθάρα και το μπάσο σαν να ξύνουν με τα νύχια τους έναν τοίχο που τους κρατάει φυλακισμένους. Και καταφέρνουν θριαμβευτικά να δραπετεύσουν από τους περιορισμούς της καταγωγής τους – τύφλα να ’χει η απόδραση από τον Αλκατράζ. Από το να ηχογραφούν κασέτες στο γκαράζ τους κατέληξαν να περιοδεύουν σε Ευρώπη, ΗΠΑ και Καναδά, να μοιράζονται τη σκηνή με κορυφαία στο είδος τους ονόματα, όπως οι Black Lips, και να κυκλοφορήσουν

έναν απολαυστικό δίσκο στη Slovenly. Το γεγονός ότι τα έχουνε πάει τόσο καλά εκτός Ελλάδας δεν είναι παρά η απόδειξη ότι όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα αντίστοιχα συγκροτήματα του εξωτερικού, αλλά ότι η κραυγή της νεότητας, όταν είναι αυθεντική, ακούγεται όσο μακριά έχεις ονειρευτεί ότι μπορεί ν’ ακουστεί.

Διάφορα
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ