Ένα ζεστό σπίτι χρειάζεται έναν ζεστό πατέρα. Φανερό, αλλά μπορεί και αφανή. Εγκαινιάζοντας πέρυσι το μεγάλο θέατρο της Στέγης με το έργο του Μπίχνερ Δαντόν ένιωσα πως στιβαρά και αθόρυβα ολόγυρα από τη σκηνή, μέσα στους διαδρόμους, κάτω στο φουαγέ, πάνω στις σκάλες, μας παρακολουθούν αφοσιωμένα μάτια, έτοιμα ν’ ανταποκριθούν με σεβασμό και, το κυριοτέρο, με ευγένεια σε κάθε παράλογή μας απαίτηση. Το ότι ο Αντώνης Παπαδημητρίου κατάφερε να είναι πατέρας όλων αυτών των ανθρώπων τον τιμά και τον υποχρεώνει. Όσο για μένα, είχα την ευκαιρία στο λίγο που τον γνώρισα να με κερδίσει η αβίαστη απλότητά του κι η εμπιστοσύνη του. Καλοτάξιδη η οικογένεια της Στέγης των Γραμμάτων, των Τεχνών και των Ανθρώπων.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
«Ντύθηκε» στα λευκά το Παρίσι - Είχαν να δουν τόσο χιόνι τον Νοέμβριο από το 1968
Σιγκαπούρη: Εκτελέστηκε 55χρονος με νοητική αναπηρία για διακίνηση 57 γραμμαρίων ηρωίνης
To «Juror#2» του Κλιντ Ίστγουντ είναι η καλύτερη αμερικανική ταινία της χρονιάς
Τα love hotel στην Ιαπωνία: Ημιδιαμονή σε πλοία, κάστρα και UFO
«Ξεκίνησα να κάνω χιούμορ για να μην τρώω ξύλο στο σχολείο»
σχόλια