Αποσύνθεση

Χωρίς να υπάρχει ίχνος κινδυνολογίας αλλά μεγάλη δόση ρεαλισμού, το σημερινό εξώφυλλο της “Αυγής” περιγράφει απόλυτα το χάος στο οποίο βρισκόμαστε.

Δεν ξέρω τι θα έπρεπε να είχε γίνει ώστε να μην είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Ίσως να είχαν τηρηθεί κάποιοι νόμοι, ίσως κάποιοι να έπρεπε να έχουν διαβάσει καλύτερα. Όπως γράφω και στην στήλη που είναι στο αυριανό έντυπο το “και εγώ δεν διάβασα το μνημόνιο” θα γίνει μπλουζάκι που θα φορεθεί από όλη τη Βουλή. Έρχονται και εκλογές..

Απ' ότι φαίνεται δεν διάβασαν ούτε το πολυνομοσχέδιο. Ή διάβασαν το συγκεκριμένο εδάφιο για τους φαρμακοποιούς. Είμαστε η μοναδική χώρα που θα υπερασπίζεται μέχρι τελικής πτώσεως το δημόσιο της και τα κλειστά επαγγέλματα. Η εθνική τιμή μας. Αν κατάλαβα καλά οι βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Ν.Δ. καταψήφισαν (με τον τρόπο τους) την απελευθέρωση του ωραρίου των φαρμακείων. Και πολύ καλά έκαναν. Αφενός έδειξαν πυγμή και θάρρος και αφετέρου που ακούστηκε να λειτουργεί το φαρμακείο της γειτονιάς μας τις ώρες που λειτουργούν και τ' άλλα καταστήματα. Κανονικά πρέπει να ανοίγουν στις εννιά το πρωί και να κλείνουν στις δώδεκα το μεσημέρι. Και όποιος προλάβει. Θα μου πείτε “υπάρχουν και άλλοι παράμετροι” κτλ. Υπάρχει, όμως, και μια κοινή λογική που επιτάσσει όλα τα επαγγέλματα να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο από το κράτος. Και από την εφορία.

Το σημαντικότερο όλων είναι η συμπεριφορά της Ευρώπης και του Δ.Ν.Τ. απέναντι στην Ελλάδα. Φαίνεται σαν να έχει αποφασιστεί το εξής: ή θα μας επιτρέψουν να μείνουμε στο ευρώ αλλά με τέτοιες συνθήκες που θα μετανιώσουμε την ώρα και τη στιγμή που υπογράψαμε το αναθεματισμένο PSI ή κάπου θα σκαλώσει όλη η ιστορία, πιθανότατα στο ότι το ΔΝΤ θα ζητήσει να φορολογηθούν οι hipster τσάντες κάθε ψηλού μελαχρινού άντρα, οπότε και τότε θα μας ζητήσουν ευγενικά να τυπώσουμε άλλο νόμισμα. Εκεί είναι που θα αποχωρήσουμε από την Ένωση, θα ζητήσουμε τη στήριξη του Ιράν και θα έχουμε τσάμπα πετρέλαιο. Το τελευταίο ανήκει στη σφαίρα του πολιτικού καζαμία αλλά θα είναι μέσα στα πλαίσια “δημιουργικότητας” που θα μας φέρει το νέο νόμισμα.

Και στις δύο περιπτώσεις το μέλλον είναι δυσοίωνο. Και δεν υπάρχει λύση. Γιατί; Γιατί είμαστε στη μέση ενός οικονομικού πολέμου. Για κάθε άνθρωπο που χάνει τη δουλειά του στην Ελλάδα κάποιος βγάζει εκατομμύρια σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη. Και εμείς επί δύο χρόνια πολεμάμε με σφεντόνες απέναντι σε μυδραλιοβόλα.

Και τι είναι καλύτερο; Να αντέξουμε όσο μπορούμε ή να παραδοθούμε να τελειώνουμε;