Μέρος Πρώτο
Βράδιασε κιόλας, η Μαίρη και ο Νίκος ούτε που κατάλαβαν πώς πέρασε η μέρα. Σχεδόν λαγοκοιμούνται στον καναπέ, χαζεύοντας τη δευτερη ταινία για σήμερα. Τους έκατσε πολύ καλά αυτό το τριήμερο, δεν κανόνισαν τίποτα, αποφάσισαν να γεμίσουν δυνάμεις έτσι εξαντλημένοι που νιώθουν τελευταία, ψυχολογικά περισσότερο. Και κει που σχεδόν γλυκά έχουν αφεθεί στη ζέστη και στη νύστα, ο ένας στη μια γωνιά του καναπέ και ο άλλος στην άλλη, ξαφνικά ένα τεράστιο χέρι τους βούτηξε.
Δεν κατάλαβαν ακριβώς τι παίχτηκε, αλλά αυτήν τη στιγμή βρίσκονται σ’ένα κατάλευκο δωμάτιο, κάθονται σε δυο άσπρες αναπαυτικές πολυθρόνες και μπροστά τους είναι ένας γεράκος, επίσης ντυμένος στα λευκά, που ακουμπά απαλά σ’ένα άσπρο γραφείο. Δεν έχουν συνειδητοποίησει ακόμα τι γίνεται, αλλά πριν προλάβουν να ουρλιάξουν για το μεταφυσικό που νιώθουν και οι δύο, ή καλύτερα την ανατριχίλα που διαπερνά την σπονδυλική τους στήλη, ο γεράκος γελάει εγκάρδια και μιλάει πρώτος «ελπίζω μόνο να μη φοβάστε, δεν είμαι δα και πολύ τρομαχτικός. Με λένε Σταύρο κι ας πούμε ότι είμαι γείτονάς σας, απλά από άλλον γαλαξία. Ε ναι, υπάρχουν εξωγήινοι αλλά δεν είμαστε και τόσο κακοί ή άσχημοι όσο νομίζετε, άνθρωποι είμαστε και μεις, με σκυλιά που γαβγίζουν, με γάτες που είναι εφτάψυχες, με πράσινα λιβάδια, θαλλασίτσα και τα λοιπά και τα λοιπά. Μόνο μια διαφορά θα μου επιτρέψετε να πω πως έχουμε, διαπρέψαμε περισσότερο σε τέχνες, επιστήμες και πολιτισμό, και όπως ζήσατε, τεχνολογικά μας είναι πολύ εύκολο και.. μεταξύ μας, πολύ διασκεδαστικό, να βουτάμε γειτονάκια από τη γη και να τα μεταφέρουμε στο διαστημόπλοίο μας. Μαίρη, νιώθω ότι σε λίγο θα λιποθυμήσεις ή θα κατουρηθείς απο το φόβο σου οπότε μπαίνω κατευθείαν στο ψητό...
Μέρος Δεύτερο (Midnight in Athens)
...Όπως έλεγα, διαπρέψαμε λίγο παραπάνω στην τεχνολογία. Το τελευταίο μας κατόρθωμα είναι η δυνατότητα να γυρνάμε το χρόνο πίσω. Έτσι, κάθε άνθρωπος της δικής μας γης έχει τη δυνατότητα για μία και μόνο φορά να γυρίσει το χρόνο πίσω στη δική του και μόνο ζωή και μόνο ως τα 18 του.»
«Προσωπικά, συνέχισε με πιο συνομωτικό ύφος ο Σταύρος, ήθελα να γυρίσω στα 14 που είχα την πιο όμορφη συμμαθήτρια, αλλά τι να κάνουμε, και οι δικοί μας δικηγόροι μας ταλαιπωρούν εκεί πάνω, έως ηλικία ενηλικιώσεως και κουραφέξαλα..»
Η Μαίρη και ο Νίκος πρέπει να είχαν γουρλώσει τα μάτια τους τόσο πολύ που ο Σταύρος έσπευσε να τελειώσει γρήγορα το μονόλογό του.
«Το ονομάσαμε δεύτερη ευκαιρία. Σε όλα δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία, γιατί όχι και στη ζωή μας? Θ’ αναρωτιέστε βέβαια τι δουλειά έχουν όλα αυτά με σας. Η αλήθεια είναι πως μας άρεσε τόσο πολύ η ιδέα που θέλαμε να τη μοιραστούμε και με τους συνανθρώπους μας εδώ στη γη. Για αρχή, επιλέξαμε τυχαία ζευγάρια.
Μαίρη, να ξεκινήσω από σένα, τι θα έλεγες λοιπόν αν σου έλεγα πως μπορείς να γυρίσεις ξανά πίσω στα 23 σου, στα 28 σου, σε όποια ηλικία θες από τα 18 και πάνω?»
Μέρος Τρίτο (Καβάλα σ’ ένα άλογο)
Η Μαίρη, ακόμα μπερδεμένη και σαστισμένη, νομίζει πως έχασε τη μιλιά της. Όμως σίγουρα δεν έχασε τη σκέψη της, ήδη φαντάζεται να είναι ξανά 21, όμορφη όπως τότε, με τσαχπίνικο χαμόγελο και διάθεση, αλλά σίγουρα όχι πίσω από το ταμείο μιας τράπεζας. Αυτήν τη φορά θ’ ακολουθούσε την κλίση της και όχι τις καταβολές της, «να βρεις ένα επάγγελμα με σταθερά λεφτά και σταθερό μέλλον» έλεγε ο πατέρας της, και να τώρα σκατά και το μέλλον και τα λεφτά, αυτήν τη φορά θα γινόταν ζωγραφος, η πρώτη της κλίση που ποτέ δεν την πρόδωσε, θα ήταν η ταξιδιάρα ψυχή που πρόλαβε για λίγο να χαρεί πριν η κρίση τής πετσοκόψει το μισθό και συνεπώς τα ταξίδια, θα γύρναγε κάθε μήκος και πλάτος της γης μ’ ένα σακίδιο και μ’ ένα τατουάζ στην πλάτη, αρκεί να ζωγράφιζε και να ταξίδευε..
Η Μαίρη πρέπει να είχε χαθεί για τα καλά στο ονειροπόλημά της, οπότε ο Σταύρος ασχολήθηκε με τον Νίκο, που όμως κι αυτός είχε καβαλήσει το δικό του συννεφάκι και πήγαινε, πήγαινε..
«Ο Νίκος Δημογιάννης βασικός στην εθνική, ο Νίκος Δημογιάννης υπέγραψε ξανά με τον Παναθηναϊκό, ο Νίκος Δημογιάννης ετοιμάζει βαλίτσα για το NBA?», ο Νίκος σκέφτεται τα πρωτοσέλιδα που ίσως διάβαζε γι’ αυτόν, αν εκείνη την καταραμένη μέρα στα γενέθλια των δεκαεννιά του χρόνων δεν τον είχε χτυπήσει το μηχανάκι και δεν του είχε σακατέψει μπασκετικά το πόδι. Όλοι λέγανε πόσο καλός ήταν, οι προπονητές παρακαλούσαν να τον έχουν χρυσό πουλέν στις ομάδες τους, κι αυτός ποτέ δεν είχε άλλη αγάπη όσο το μπάσκετ, από τη μέρα εκείνη που πρωτόπιασε την πορτοκαλί μπάλα.
«Λοιπόν, τι λέτε?» ήρθε η φωνή του Σταύρου να διακόψει τα συννεφάκια και των δύο. Η Μαίρη και ο Νίκος κοιτάχτηκαν στα μάτια. «Αν ήμουν όλα αυτά πώς θα σε γνώριζα, και συ είσαι για μένα η ζωή μου», σκέφτηκαν το ίδιο πράγμα την ίδια ακριβώς στιγμή και χαμογέλασαν γλυκά ο ένας στον αλλον. Μπορεί ο Σταύρος να έβαζε διλήμματα, αλλά οι δυο τους ξέρανε πως η αγάπη μόνο όλα τα μπορεί.
Μέρος Τέταρτο
Η Μαίρη σηκώθηκε σχεδόν έντρομη, όχι τόσο επειδή ξύπνησε από τον διαπεραστικό θόρυβο ενός κομπρεσέρ λες κι ήταν δίπλα της, αλλά επειδή έχει έντονο φως έξω. «Χριστέ μου, τι ώρα πήγε?» λέει και πετάγεται σαν ελατήριο απο το κρεβάτι. «Έντεκα, ουου ,προλαβαίνω να παραδώσω αν κάνω γρήγορα».
Αρχίζει να ντύνεται βιαστικά και μόνο μια στιγμή κοντοστάθηκε μπροστά στο σχέδιό της πριν το τυλίξει. Είναι με σκέτο μολύβι, μια γυναίκα κι ένας άντρας καθισμένοι σε δυο μεγάλες πολυθρόνες να χαμογελούν με τα χέρια πιασμένα. Χθες το βράδυ, κάπου 4 τα ξημερωματα, κι ενω είχε ετοιμάσει άλλο σχέδιο για να παραδώσει, σηκώθηκε και άρχισε να ζωγραφίζει σαν τρελή αυτήν την εικόνα. "Δεν είναι κάτι πρωτότυπο ή συγλονιστικό, αλλά έχει κάτι που σε μαγνητίζει, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω" μονολογεί, όταν ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι ο άντρας που ζωγράφισε είναι σχεδόν ίδιος με τον Δημογιάννη τον μπασκετμπολίστα. Μα βέβαια, τώρα θυμήθηκε εκείνο το αλλόκοτο όνειρο που έβλεπε λίγο πριν σηκωθεί να ζωγραφίσει, ότι τάχα ήταν ζευγάρι με τον Δημογιάννη και κάθονταν σ’ αυτές τις δυο πολυθρόνες αλλά ναι, θυμάται κι άλλο, είχαν μπροστά τους ένα γεράκο που μίλαγε μίλαγε, μίλαγε αλλα ούτε που θυμόταν τι έλεγε..Ξαφνικά σκάει στα γέλια, «χα χα, φαντάσου έμενα, το ένα κι ένα milco δίπλα στα 2.10 του Δημογιάννη, τι στο καλό ονειρεύτηκα» είπε, και μες στα γέλια ακόμα μπήκε στο λεωφορείο για τη σχολή ζωγραφικής.
σχόλια