Ο Σύριζα διατείνεται πως το e-mail των ημερών είναι πλαστό. Ότι κανένας κύριος Joerg Sponer δεν παρέστη στις επαφές των κκ Σταθάκη και Μηλιού με εκπροσώπους επενδυτικών funds στο Λονδίνο κι αφού βεβαίως δεν παρέστη, δεν κατέγραψε και τις εντυπώσεις του με φράσεις όπως «εάν δεν ήταν τόσο σοβαροί την ώρα που μας ενημέρωναν, θα νόμιζα ότι παρακολουθώ φαρσοκωμωδία στο θέατρο…» Και «δεν θα μπορούσα ποτέ να επινοήσω τα όσα άκουσα…»
Ας πιστέψουμε τον Σύριζα. Ας ρίξουμε την ευθύνη για αυτό το -κάτω από τη ζώνη- χτύπημα σε χαλκεία πολιτικών και τραπεζικών κύκλων, οι οποίοι πασχίζουν απεγνωσμένα να φοβίσουν τον κόσμο και να ανακόψουν την πορεία του προς την εξουσία.
Το ερώτημα παραμένει: Εάν στις προσεχείς βουλευτικές ο Σύριζα πρωτεύσει και σχηματίσει κυβέρνηση αυτοδύναμη ή σε συνεργασία με τα κόμματα της Κεντροαριστεράς (ψωμί κι αλάτι στις ύβρεις και στις λοιδωρίες που επί τόσα χρόνια ανταλλάσσουν), εάν έχουμε –όπως το λέει και το σύνθημά του- στην Ελλάδα «πρώτη φορά Αριστερά», αυτή η συγκεκριμένη Αριστερά ποιαν ακριβώς πολιτική θα εφαρμόσει;
«Απλό και δηλωμένο» θα μου πείτε. Θα ανακουφίσει τον χειμαζόμενο λαό από τα βάρη των μνημονίων. Θα φορολογήσει αμείλικτα τους πλούσιους. Θα επαναδιαπραγματευτεί με τους δανειστές, με στρατηγικό στόχο την ουσιαστική μείωση του χρέους.
Όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, κάθε παρέα άνω των τριών ατόμων στην επικράτεια, θα συζητάει για την επόμενη μέρα. Για το πρωί εκείνης της Δευτέρας, όπου οι μάσκες αναγκαστικά θα πέσουν και ο καθένας –ειδικά οι νικητές- θα κληθούν να αποδείξουν στην πράξη τι ψάρια πιάνουν
Ας τα πάρουμε ένα-ένα, αρχίζοντας από το τέλος:
Οι δανειστές μας δείχνουν σήμερα τόσο άτεγκτοι, ζητούν με τέτοια επιμονή είτε την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά είτε την περικοπή των συντάξεων, ώστε η συνάντηση του κυβερνητικού κλιμακίου με την Τρόικα στο Παρίσι οδηγήθηκε σε ναυάγιο. Για ποιο λόγο να φανούν πιο υποχωρητικοί όταν θα έχουν απέναντί τους τους υπουργούς του Σύριζα;
Επειδή ο Σύριζα θα διαπραγματεύεται αποτελεσματικότερα, θα αποδειχθεί πιο γατόνι –ούτως ειπείν- στην πόκα με τον Σόιμπλε, την Μέρκελ και το ΔΝΤ; Ή επειδή οι ισχυροί της γης θα φοβηθούν μιαν ανάφλεξη του ευρωπαϊκού Νότου και θα υποχωρήσουν μπροστά στις αξιώσεις της Ελλάδας; Έτσι όμως δεν θα δημιουργήσουν ένα κακό για τους ίδιους προηγούμενο, στο οποίο θα σπεύσει να πατήσει το αριστερό κόμμα Podemos, που καλπάζει στην Ισπανία;
Ας γίνουμε, για χάρη της συζήτησης, απαισιόδοξοι. Ας υποθέσουμε πως η κυβέρνηση του Σύριζα δεν πετυχαίνει να κάμψει τους δανειστές. Θα συμβιβαστεί –σκύβοντας το κεφάλι- με τη μνημονιακή πραγματικότητα; Θα συνεχίσει τις πολιτικές, τις οποίες εξελέγη υποσχόμενος ότι θα ανατρέψει; Ή θα τα σπάσει ηρωικά με την Τρόικα και τους πολιτικούς της καθοδηγητές; Και αν τα σπάσει, θα βγει άραγε να δανειστεί στις αγορές; Πού θα έχουν πάει, στο μεταξύ, τα spreads;
Θα φορολογήσει –θα μου απαντήσετε- τους Έλληνες πλούσιους. Θα ρίξει στην μπουρζουαζία (όπως την έλεγαν παλιά) το κόστος της κρίσης. Πολύ σωστά. Εάν όμως η μπουρζουαζία έχει στο μεταξύ προφτάσει να βγάλει τα λεφτά της στο εξωτερικό; Εάν τα έχει ήδη βγάλει και περιμένει υπομονετικά να τα φέρει πίσω μετά από μια –κούφια η ώρα που το ακούει!- μεγάλη καταστροφή, για να μας αγοράσει όλους; Τι θα κατασχέσει τότε ο Σύριζα; Επαύλεις, όπου θα στεγάσει τους άστεγους; Λιμουζίνες, που θα τις μετατρέψει σε σχολικά και νοσοκομειακά αυτοκίνητα; Καναπέδες και πίνακες, οι οποίοι δεν εκρίθησαν αρκετά μεγάλης αξίας ώστε να ασφαλιστούν σε κάποια τραπεζική θυρίδα;
Και η ανακούφιση των φτωχών, η αύξηση των μισθών και των συντάξεων πώς ακριβώς θα χρηματοδοτηθεί; Μέσα στη ζώνη δε –όπως εγγυάται ο Σύριζα- του ευρώ;
Συμβαίνει απ’την αρχή της κρίσης μια τρομερή αδικία: Όποιοι αντιμετωπίζουν σκεπτικά την υπεραισιοδοξία, τον ανέμελο μαξιμαλισμό του Σύριζα, χαρακτηρίζονται συλλήβδην νεοφιλελεύθεροι, ανάλγητοι, αν όχι και προσκυνημένα τομάρια. Όποιοι σκέπτονται με γνώμονα όχι το δέον άλλα το ον –όχι τι θα ήταν δίκαιο αλλά τι μπορεί να συμβεί- παρουσιάζονται σαν μίζεροι πραγματιστές, που «αρνούνται το όνειρο» ενώ «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Τους τίθεται, στην επιεικέστερη περίπτωση, το δίλημμα «μαζί μας ή με την σημερινή αναποτελεσματική, σουρνάμενη κυβέρνηση;» Τους μπήγεται στο λαιμό ένα μαχαίρι, το οποίο στη μια του όψη έχει χαραγμένο το προφίλ της Σοφίας Βούλτεψη και στην άλλη του Πάνου Σκουρλέτη…
Προσωπικά, θα αντιμετώπιζα με απείρως μεγαλύτερη συμπάθεια τον Σύριζα, εάν δήλωνε ευθαρσώς πως σε περίπτωση που κυβερνώντας δει τα πράγματα να εκτραχύνονται, θα θέσει τη χώρα σε μια γνήσια επαναστατική τροχιά. Εάν ξεκαθάριζε προκαταβολικά πως δωρεάν ρήξεις δεν υπάρχουν, πως οι κοινωνικές αλλαγές συνεπάγονται –ανέκαθεν στην Ιστορία- ιδρώτα, δάκρυα και αίμα. Με μια τέτοια ειλικρίνεια, πιθανόν να με κέρδιζε. Θα έχανε ωστόσο όλους εκείνους τους νοικοκυραίους, που μέσα στη μεταπολιτευτική αφέλειά τους, φαντασιώνονται και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Θα βρισκόταν ενδεχομένως ακόμα σε μονοψήφια ποσοστά…
Όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, κάθε παρέα άνω των τριών ατόμων στην επικράτεια, θα συζητάει για την επόμενη μέρα. Για το πρωί εκείνης της Δευτέρας, όπου οι μάσκες αναγκαστικά θα πέσουν και ο καθένας –ειδικά οι νικητές- θα κληθούν να αποδείξουν στην πράξη τι ψάρια πιάνουν.
Προσωπικά, θα αντιμετώπιζα με απείρως μεγαλύτερη συμπάθεια τον Σύριζα, εάν δήλωνε ευθαρσώς πως σε περίπτωση που κυβερνώντας δει τα πράγματα να εκτραχύνονται, θα θέσει τη χώρα σε μια γνήσια επαναστατική τροχιά. Εάν ξεκαθάριζε προκαταβολικά πως δωρεάν ρήξεις δεν υπάρχουν, πως οι κοινωνικές αλλαγές συνεπάγονται –ανέκαθεν στην Ιστορία- ιδρώτα, δάκρυα και αίμα
Ελπίζω οι κεφαλές του Σύριζα να έχουν μελετήσει το «Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου. Ελπίζω να θυμούνται –σαν εφιάλτη και σαν ξόρκι- την τελευταία, συγκλονιστική του φράση: «… Κι αν νομίζετε λοιπόν πως θα γεμίσει το κιβώτιο με το πτώμα μου, τι περιμένετε και δεν με στήνετε στα έξη βήματα, στον τοίχο, ή μάλλον στη σιδερένια, δίφυλλη πόρτα;»
Η Αριστερά του Σύριζα μπορεί να ονειρεύεται την πρώτη της φορά. Η Αριστερά όμως στην Ελλάδα εάν κάτι διαθέτει, είναι ιστορική συνείδηση. Κάθε άλλο παρά είναι πρωτάρα.
σχόλια