Θυμάμαι πολύ καλά την πρώτη φορά που πήγα στο Sea Satin στη Φωκυλίδου. Τότε, ήταν ακόμα Caprice και οι σκέψεις για τη μετάλλαξή του σε κάτι άλλο ήταν στα σκαριά. Καθίσαμε στο γωνιακό κόκκινο καναπέ και φάγαμε λαχανοντολμάδες. Δεν είχε επιτυχία ως Caprice το γωνιακό αρχοντικό μαγαζί της Φωκυλίδου, παραήταν αστικό για την Αθηναϊκή λαίλαπα του 1999-2000. Παρόλα αυτά με εντυπωσίασε, όπως όλα όσα έβλεπα σε εκείνο το πρώτο ταξίδι στην Αθήνα. Δύο μήνες μετά, παραμονές Χριστουγέννων επέστρεψα στην Αθήνα και η πρώτη μου εικόνα ήταν το Caprice που έγινε Sea Satin. Οι πόρτες ήταν βαμμένες ένα έντονο και γλυκό τυρκουάζ (αργότερα έμαθα πως το όνομα Sea Satin, το πήρε το μαγαζί από την ονομασία της απόχρωσης αυτής της μπογιάς που έβαψαν τις πόρτες), θυμάμαι φορτηγά να ξεφορτώνουν εμπόρευμα και τα κορίτσια του μαγαζιού να κουβαλάνε λουλούδια και φυτά. Είχαν στολίσει όλες τις πόρτες του μαγαζιού με φρεσκοκομμένα κλαριά Μυρτιάς. Δεν είχα ξαναδεί τέτοια πράγμα. Μου άρεσε πολύ. Το επόμενο μεσημέρι πήγαμε στο ολοκαίνουριο Sea Satin. Τι θαύμα! Τα τραπέζια ήταν στρωμένα στην εντέλεια. Παλιά κηροπήγια, όμορφα σερβίτσια, όμορφα αντικείμενα, φαναράκια, φώτα, καράβια στολισμένα, πίνακες στους τοίχους, δίπλα από αφίσες παλιών γαλλικών ταινιών και διαφημίσεις του Campari. Παντού λουλούδια. Όχι βαρετά μπουκέτα όμως. Αληθινή ικεμπάνα. Κλαριά από καλαμιές δουλεμένα με κρίνα και φτέρες. Νεραγκούλες δεμένες με ολόκληρα ματσάκια βασιλικού. Πιατέλες με φρούτα και γλυκά. Τα ξύλα καλογυαλισμένα. Τα πατώματα πεντακάθαρα. Το τυρκουάζ μπαρ, ακόμα δεν το είχα συνηθίσει, όμως χωρίς να το καταλαβαίνω με έκανε να χαμογελάω. Η ατμόσφαιρα αυτού του μαγαζιού ήταν ένα μεγάλο μυθιστόρημα. Αυτό δεν ήταν ένα προϊόν της σειράς, ήταν κάτι φτιαγμένο με έμπνευση. Που όλοι ξέρουμε πόσο σπανίζει. Όλο το μαγαζί μύριζε φρεσκοκομμένο ψωμί. Με το που καθόσουν, οι σερβιτόροι έψηναν φέτες ζυμωτού ψωμιού τις οποίες σέρβιραν με τουρσιά, φρέσκο λάδι και ρίγανη. Ο κατάλογος δεν ήταν κάτι φοβερό. Τουλάχιστον στην ανάγνωσή του. Τρία κρέατα, ψητά, τρεις ελληνικές σαλάτες, φρέσκα ψάρια, μακαρονάδες με θαλασσινά, λίγα ορεκτικά, μια σελίδα όλη κι όλη. Ό,τι ερχόταν στο τραπέζι σου όμως ήταν ένα αριστούργημα. Όχι μόνο στην εκτέλεση του αλλά και στην εμφάνιση. Κάθε τι σε αυτό το μέρος σου ψιθύριζε στο αυτί: απόψε θα σε κάνω να νοιώσεις αρχοντικά. Tα ψάρια ερχόντουσαν σερβιρισμένα σε γυάλινες πλάκες τις οποίες τοποθετούσαν υπερυψωμένες στο τραπέζι σου. Για στηρίγματα έβαζαν βάζα με γλυκά του κουταλιού. Στο δοχείο που πάγωνε το κρασιά, είχαν λεβάντες και κρινάκια. Τα κρέατα ερχόντουσαν σε μεγάλες ξύλινες τάβλες με πιτσιλιές από μουστάρδα και κέτσαπ, σα να ήταν καβαλέτα με μπογιές. Για γλυκό έπαιρνες πάντα λουκουμάδες. Με μέλι, καρύδια, παγωτό και ρόδι. Γιορτή. Και στο τέλος, χωνευτικά ποτά. Ολόκληροι κουβάδες-υπερπαραγωγές, με θρυμματισμένο πάγο, γκράπες και μαστίχες στολισμένες με κλαριά αμυγδαλιάς, φρούτα και εξωτικά φύλλα. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην χαμογελάσεις όταν ερχόταν αυτό το πανηγύρι στο τραπέζι σου. Υπενθυμίζω πως όλα αυτά που περιγράφω και μάλλον τώρα σας φαίνονται γνώριμα, τότε, ήταν μεγάλος νεωτερισμός. Και βεβαίως, όπου τα βλέπετε τώρα, να ξέρετε πως από εδώ τα πήρανε.
Στο Sea Satin έπαιζε πάντα ελληνικά. Λαϊκά. Παλιότερα ήταν πιο εμπνευσμένο το πρόγραμμα. Όσο περνούσε ο καιρός όμως, τόσο περισσότερο αυξανόταν ο Ρέμος και ο Βέρτης στο πρόγραμμα…. Παρόλα αυτά, αυτός ήταν ο σκοπός αυτού του μαγαζιού. Το γλέντι και η καλοπέραση. Και (μιλάω για τον εαυτό μου μόνο) έχουμε περάσει μοναδικά εδώ. Βράδια ατέλειωτα, γέλια, χοροί και τραγούδια. Ωραία ήτανε. Θαυμάζω αληθινά την κυρία που είναι πίσω από τη δημιουργική διαδικασία αυτών των μαγαζιών. Μπορεί όλοι να ξέρουμε το Μίμη κλπ. Όμως το Caprice στη Μύκονο και στη συνέχεια το Sea Satin έγινε κάτι άλλο από τα υπόλοιπα μαγαζιά της Αθήνας διότι το moving force πίσω τους ήταν μια γυναίκα με εξαιρετικό ταλέντο, καλλιέργεια και αληθινή θέληση για ζωή. Κάποια στιγμή σε μια κουβέντα μας που την είχα ρωτήσει πώς τα πάει με τον ανταγωνισμό (ήταν το 2005 και είχαν ήδη ανοίξει δέκα ρεπλίκες του Sea Satin σε όλη την πόλη) αυτή μου απάντησε πως το μόνο που κάνει είναι να κοιτάει τη δουλειά της και το σπίτι της. Ούτε που ξέρει, ούτε που την νοιάζει τι γίνεται πάρα πέρα. Δεν την πίστεψα απολύτως, όμως μέχρι σήμερα έχω δεχτεί πως αυτός ο τρόπος σκέψης είναι η ειδοποιός διαφορά που σε κάνει να μη δηλητηριάζεσαι από τη γύρω κατάσταση και να προχωράς δημιουργικά. Και αυτή η κυρία, αυτό έκανε και κάνει ακόμα.
Σήμερα που περνώντας από τη Φωκυλίδου 1 είδα το Sea Satin κλειστό, ξεκοιλιασμένο από τα όμορφα του έπιπλα, χωρίς το τυρκουάζ μπαρ, ένα άδειο καβούκι, ακόμα και τη βιτρίνα που έβαζαν αφίσες από τις εκθέσεις της πόλης έβγαλαν, σκέφτηκα να γράψω κάτι. Μου πέρασε από το μυαλό να γράψω για τη μέτρια του περίοδο όπου η λάμψη χάθηκε, ο κόσμος άλλαξε και αυτό είχε μετατραπεί σε μια σκιά του παλιού καλού του εαυτού. Οι γείτονες είχαν φρυάξει με το θόρυβο, τους μεθυσμένους και το βουητό από λαϊκά τραγούδια που λέρωνε τη σιωπή της νύχτας κάθε που άνοιγε η πόρτα. Οι κυρίες στον ακάλυπτο πάθαιναν υστερία με τη ψαρίλα που έβγαινε από τους εξαερισμούς. Όλοι ήθελαν να κλείσει. Και τελικά έκλεισε. Και δεν ξέρω καν αν το συγκεκριμένο μαγαζί έπεσε θύμα της κρίσης ή όχι. Kαι ναι, καταλαβαίω την κριτική σας πως εδώ διασκέδαζαν πολλοί νεόπλουτοι με κακό γούστο κλπ. Αλλά όλα αυτά δεν έχουν ακριβώς σχέση με αυτό που γράφω. Όλοι ξέρουμε πως η Αθήνα είναι μια μικρή πόλη. Ελάχιστα μαγαζιά καταφέρνουν να κρατήσουν το επίπεδο της πελατείας τους εκεί που επιθυμούν. Ίσως και γι΄αυτό το λόγο να βλέπουμε μαγαζιά-θεσμούς να κλείνουν. Ή ακόμα χειρότερο να ανακαινίζονται και να μετατρέπονται σε κάτι άλλο, ξένο από τον εαυτό τους με μεγάλη ευκολία.
Σε μια πόλη είναι πολύ κακό πράγμα να κλείνουν μέρη που χάρισαν ξεγνοιασιά στον κόσμο. Θα ήθελα να ξανανοίξει ακόμα και αν μου σπάνε τα νεύρα οι φωνές των μεθυσμένων κάθε Σαββατοκύριακο. Προς το παρόν κρατάω στο μυαλό μου, τις ωραίες, ανέμελες στιγμές που πέρασα εκεί, με την ευχή να ξαναγυρίσουν. Όπως όλα τα καλά στην πόλη μας που τώρα είναι πιο σκοτεινή από ποτέ.
σχόλια