Φωτό: Photoharrie
Οι ενοποιημένοι αρχαιολογικοί χώροι: Όταν ήμουν μικρός διάβαζα για αυτό το σχέδιο και το περίμενα πως και πώς, πιστεύοντας παράλληλα ότι μάλλον δε θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα. Τελικά συνέβη και έκτοτε δεν υπάρχει φορά που να είμαι στην Αθήνα και να μην έχω πάει να κάνω ατέλειωτες βόλτες εκεί, άλλοτε μόνος μου κι άλλοτε με φίλους, με παγωτό, κρασί, μπίρα ή τσιγάρο στο χέρι, από Αρεοπαγίτου μέχρι Θησείο, από εκεί στην Ερμού μέχρι και το Γκάζι και μετά πάλι πίσω, προς Πλάκα και Αναφιώτικα. Αυτός είναι ο πιο αγαπημένος περίπατος στον κόσμο.
Η Βάρκιζα: Εκεί έζησα από τα 10 μέχρι τα 23 μου. Τη λάτρεψα ως παιδί καθώς οι λόφοι που την περιτριγυρίζουν αποτέλεσαν το ιδανικό σκηνικό για εξερευνήσεις με τους φίλους μου και βόλτες με το σκύλο μου. Τη μίσησα προς τα τέλη της εφηβείας μου καθώς είναι 25 χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο και έτη φωτός από τη ζωή που ήθελα να ζήσω. Συμφιλιώθηκα μαζί της πρόσφατα, στην τελική η οικογένειά μου μένει εκεί, το πατρικό μου έχει έναν υπέροχο κήπο όπου γιορτάζω τα γενέθλιά μου κάθε καλοκαίρι και κάθε της δρόμος είναι γεμάτος αναμνήσεις από εποχές που φαντάζουν πολύ μακρινές πια και από στιγμές που μακάρι να μπορούσα να ξαναζήσω.
Τα θερινά σινεμά: Αποτελούν μικρές οάσεις δροσιάς, πνιγμένες στο γιασεμί και στα γεράνια, με γάτες να σουλατσάρουν, γείτονες να παρακολουθούν από τα μπαλκόνια και επανεκδόσεις αριστουργημάτων του κινηματογράφου. Νομίζω πως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις το βράδυ σου.
Το λιμάνι του Πειραιά: Είναι χαοτικό και βρόμικο αλλά μου θυμίζει έρωτες από το παρελθόν και όλες τις όμορφες στιγμές που πέρασα εκεί, τον καλύτερό μου φίλο και παλιές ελληνικές ταινίες. Το συνονθύλευμα από ετοιμόρροπα νεοκλασικά, παλιές βιομηχανίες, φουγάρα και πολυκατοικίες μου φαίνεται γοητευτικό και βεβαίως μου αρέσει να χαζεύω τα πλοία και τους γλάρους, να αναπολώ περασμένες διακοπές σε νησιά και να φαντάζομαι αυτές που θα έρθουν. Στο τσακίρ κέφι θυμάμαι και τη Μελίνα να τραγουδά «...Όσο κι αν ψάχνω δε βρίσκω άλλο λιμάνι…» και συμφωνώ και επαυξάνω!
Οι γάτες: Υπάρχουν παντού, ξεμυτίζουν από κάθε γωνιά, άλλοτε τσαχπίνες, άλλοτε φοβητσιάρες, άλλοτε καμπόσες και άλλοτε παντελώς αδιάφορες για εμάς. Το νάζι τους με ξετρελαίνει. Σε άλλες πόλεις έχουν σκίουρους, αρουραίους ή και αλεπούδες…σίγουρα προτιμώ τις παιχνιδιάρες μασκότ της Αθήνας!
Τα μπαράκια: Η Αθήνα έχει άπειρα μπαράκια, αυτό είναι γνωστό. Τα περισσότερα έχουν συνήθως άσχημη ή επιδεικτική και επιτηδευμένη διακόσμηση και πανάκριβα ποτά. Έχουν όμως και τα ατού τους. Καταρχήν μπορείς ακόμα να καπνίσεις, κάτι που εγώ ως επισκέπτης από το εξωτερικό μη υποχρεωμένος να τρώω τον καπνό στη μάπα όλο το χρόνο, το απολαμβάνω στο έπακρο. Επίσης σε κάποια από αυτά μπορείς να πετύχεις καταπληκτική μουσική εάν πας τη σωστή μέρα. Επιπλέον κλείνουν πολύ πιο αργά από ό,τι σε άλλες πόλεις και μπορεί να σε βρει το χάραμα να χορεύεις ξέφρενα ή να επιδίδεσαι σε μαραθώνιους μεθυσμένων συζητήσεων με φίλους αλλά και μέχρι πρότινος αγνώστους. Και φυσικά, κάποια είναι τα στέκια μας εδώ και χρόνια και πάντα καταλήγουμε εκεί, ξανά και ξανά.
Το φαγητό: Πείτε με κοιλιόδουλο αλλά αποκλείεται να μην συμπεριλάβω το φαγητό μέσα στα αγαπημένα μου πράγματα στην Αθήνα. Είτε πρόκειται για το φαγητό της μαμάς, είτε για ένα σουβλάκι στα γρήγορα, είτε για ένα φαγοπότι με άπειρους μεζέδες και μπριζόλες σε κάποια ταβέρνα, είτε για ένα βρόμικο έξω από κάποιο νυχτερινό κέντρο, είτε για ένα πιάτο μαγειρίτσα στην κρεαταγορά τα χαράματα, λίγο πριν πάω σπίτι να ξεραθώ στον ύπνο, το φαγητό είναι ένας βασικός λόγος που τα σάλια μου αρχίζουν να τρέχουν με το που προσγειωθώ στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Δεν είναι τυχαίο ότι με τους φίλους μου επινοήσαμε τον όρο «χοντροκιβώτιο» για να περιγράψουμε την κατάστασή μας μετά από κάθε αθηναϊκό γεύμα.
Η θάλασσα: Εντάξει, σίγουρα τις παραλίες της Αθήνας δεν τις λες και ονειρεμένες…από την άλλη, η παρουσία της θάλασσας δίνει στην πόλη έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Η ακτογραμμή της Αττικής έχει πολλές χάρες να επιδείξει ακόμη κι αν την έχουν καταστρέψει αρκετά. Άραγε υπάρχει κάτι πιο δροσερό από μια βόλτα στο Φάληρο η στην Καστέλλα ενώ πέφτει το βράδυ, φυσάει αεράκι και τα μοβ σύννεφα μοιάζουν να αγγίζουν σχεδόν τα βουνά της Αίγινας…ή από ένα ποτό στο παράνομο μπαρ στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης, όπου νομίζεις ότι είσαι κάπου στις Κυκλάδες;
Το χάος: Η Αθήνα είναι μια κατεξοχήν άσχημη, άναρχη και χαοτική πόλη. Μέσα σε αυτόν τον αχταρμά βλέπω και τη γοητεία της, στους βρόμικους ακάλυπτους ανάμεσα στις πολυκατοικίες, στα γκρίζα κτήρια, στις μικρές και αφημένες λίγο πολύ στην τύχη τους πλατείες, στους φασαριόζικους δρόμους και στους πυκνοφυτεμένους αλλά και γεμάτους σκουπίδια λόφους που ξεμυτίζουν πάνω από τις συνοικίες. Μου δίνει την εντύπωση ότι όλα επιτρέπονται και ότι όλα είναι πιθανά. Μοιάζει σαν η ίδια η πόλη να έχει τη δική της ζωή, να αναπνέει μέσα από τα καυσαέρια της και να ματώνει όποτε βρέχει δυο στάλες και οι δρόμοι πλημμυρίζουν.
Οι άνθρωποί μου: Είτε πρόκειται για την οικογένεια μου είτε για τους φίλους μου (που εδώ που τα λέμε και αυτοί οικογένεια είναι πλέον), αυτοί είναι ο βασικός λόγος που εξακολουθώ να αγαπάω αυτή την πόλη. Οι κουβέντες μας, τα αστεία μας, οι στιγμές που εξακολουθούμε να περνάμε μαζί - από μια ήρεμη απογευματινή βόλτα μέχρι μια νύχτα κραιπάλης από μπαρ σε μπαρ και από ένα μεσημεριανό φαγητό στο πατρικό μου στη Βάρκιζα μέχρι ένα ολονύχτιο πάρτι σε κάποιο διαμέρισμα στο κέντρο - είναι τα πράγματα που περισσότερο νοσταλγώ από την πατρίδα το λεπτό που επιβιβάζομαι στο αεροπλάνο που με παίρνει για άλλη μια φορά μακριά. Όχι όμως για πολύ…
*Ο Evripidis εμφανίζεται μαζί με τους Tragedies στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στο πλαίσιο του Βlender Festival 2011 το Σάββατο 25 Ιουνίου.
Ώρα έναρξης: 21:30
Είσοδος: 15 ευρώ (με ποτό)
*Πρόσφατα κυκλοφόρησε στα ισπανικά το εικονογραφημένο (από τον ίδιο) βιβλίο El Calamor y otros mitos de la intimidad. Μπορείτε να το παραγγείλετε από εδώ: http://www.morsa.es/
*O νέος δίσκος του A healthy dose of pain θα κυκλοφορήσει στις 12 Σεπτεμβρίου από την Inner Ear. Ακούστε έξι κομμάτια από το δίσκο εδώ: evripidisandhistragedies.bandcamp.com
*Τον Αύγουστο θα κάνει διακοπές στην Ανάφη.
σχόλια