Φαιό νταμάρι...
Του Κώστα Ράπτη - 29/06/2007 (sky.gr)
Πώς την πενθείς μια τέτοια απώλεια; Πώς συμφιλιώνεσαι με το ανεπανόρθωτο; Πώς αποχαιρετάς την Αττική που βασίλεψε οριστικά στον τεφρό πέρα ορίζοντα και πώς υποδέχεσαι την μέρα που ξημέρωσε με τη βαριά οσμή της απανθράκωσης;
Όχι, δεν ήταν χιονιού οι νιφάδες που λικνίζονταν στον πρωινό ουρανό, καθώς αυτό που κάποτε ήτανε δρυμός κατακάθιζε ως στάχτη στα πεζοδρόμια. Ούτε ήταν φευγαλέα αίσθηση η ασφυξία, μόνιμος σύντροφος από εδώ και πέρα των τροφίμων αυτής της πόλης.
Όπως στην κορύφωση του θρήνου, ο χορός των Περσών γερόντων του Αισχύλου, απαριθμεί ένα προς ένα νησιά του Αιγαίου, που και μόνο τα ονόματά τους σα μαχαιριά κλιμακώνουν την αίσθηση της ήττας, έτσι και εμείς θα έπρεπε, αντί άλλων φλυαριών, απλώς να λέμε διαρκώς: "η Πάρνηθα, η Πεντέλη, ο Υμηττός". Και παραπέρα: "το Πήλιο, ο Κίσσαβος, η Αυλίδα, η Σιθωνία, η Αλφειούσα"…
α πρέπει άλλωστε κάποιος να τα απομνημονεύσει αυτά τα ονόματα, για να τα παραδώσει, στερημένα πλέον από αντικείμενο αναφοράς, στις επόμενες γενιές.
Φταίει το κεφάλι το κακό μας; Φταίει ο Θεός που μας μισεί; Φταίει το κακό το ριζικό μας;
"Έγινε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν, με βάση τις πρωτοφανείς κλιματολογικές συνθήκες των ημερών", υποστηρίζει σε γενικές γραμμές η κυβέρνηση, κολακευόμενη προφανώς να πιστεύει ότι αναμετρήθηκε με υπεράνθρωπες δυνάμεις, όταν δεν συγχαίρει κιόλας εαυτήν, όπως ο κ. Πολύδωρας που έκανε λόγο για "επιτυχία".
Ωστόσο, προτού βιαστούμε να συμπεράνουμε ότι όλα σε αυτό τον τόπο καθορίζονται από μια τυφλή και ανεξέλεγκτη Μοίρα, το απύλωτον στόμα του ίδιου υπουργού έρχεται να μας δώσει μια πιο πεζή εκδοχή των διαδραματισθέντων: "φυλαγόμασταν να μη χτυπήσουμε τους πυλώνες της ΔΕΗ και την πατήσαμε".
Όλα αυτά, ενώ μόλις είχε ολοκληρώσει στη Φωκίδα τελετή για την επανίδρυση της -αμφιβόλου χρησιμότητας- Αγροφυλακής, και ενώ στην Πυροσβεστική, που μετρά ούτε λίγο ούτε πολύ 4.000 κενές οργανικές θέσεις εργασίας, ο αρχηγός του Σώματος Ανδρέας Κόης αναλισκόταν, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, σε διαμάχες γοήτρου με τον προκάτοχό του και νυν Γενικό Γραμματέα Πολιτικής Προστασίας Παναγιώτη Φούρλα.
Ούτε καν οι σατανικοί "οικοπεδοφάγοι" δεν μπορούν πια να χρησιμεύσουν ως άλλοθι σε όποιον είναι αποφασισμένος να χάσει ακόμη και όταν παίζει μόνος του. Γιατί, ειδικά στην περίπτωση της Πάρνηθας, δεν ήταν κάποιοι εμπρηστές που ευθύνονται για το μέγεθος της καταστροφής (άλλωστε ο Εθνικός Δρυμός δεν είναι Πεντέλη, να προσφέρεται για οικοπεδοποίηση), αλλά οι ελλείψεις σε ανθρώπους και μέσα, η ανοργανωσιά, η άγνοια του χώρου και η αδυναμία ορθής εκτίμησης που δεν απέτρεψαν την επέκταση της προηγούμενης φωτιάς από τα Δερβενοχώρια.
Τι να τις κάνουμε κατόπιν εορτής τις συμβολικές χειρονομίες σαν την κυβερνητική σύσκεψη στις 6.30 το πρωϊ υπό τον Πρωθυπουργό, όταν θα χρειαζόταν ένα υποπολλαπλάσιο της πολιτικής ενέργειας που καταβλήθηκε για την αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, προκειμένου να έχουν προληφθεί τα χειρότερα; Όταν η πολιτική μας τάξη, ούτε τις δικές της μεγαλοστομίες περί της κλιματολογικής μεταβολής παίρνει στα σοβαρά, ούτε τις δικές της προειδοποιήσεις για αυτό το καυτό καλοκαίρι;
Τουλάχιστον ας θρηνήσουμε τον δασικό μας πλούτο, όπως του πρέπει. Ας του αφιερώσουμε ένα λεπτό σιγής σε όλη τη χώρα, αφού τα λόγια αποδείχθηκαν κενά. Αφού οι αρχές δεν μπόρεσαν να ενεργήσουν εγκαίρως, ας αναλάβουν τώρα μια πρωτοβουλία περισυλλογής. Μέχρι για τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β’ κηρύξαμε εθνικό πένθος, να μην αξίζει κάτι αντίστοιχο στα ανθρώπινα, και όχι μόνο, θύματα της μανίας του πυρός;
Και βέβαια, ας μην κατατριβόμαστε άλλο με πλαστά διλήμματα του τύπου "Κράτος ή Ιδιωτική Πρωτοβουλία;". Αν ό,τι αποκαλείται "Ιδιωτική Πρωτοβουλία" δεν αποτελεί παρά ευφημισμό για την πατροπαράδοτη αδιαφορία μας προς τον δημόσιο χώρο ή για την αχαλίνωτη ευδοκίμηση ενός αθροίσματος μικρών και μεγάλων ιδιοτελειών, τότε αυτή έχει ήδη τον Κρατικό Τραγέλαφο που της αντιστοιχεί απολύτως. Αν όμως το έχουμε πάρει απόφαση ότι υποθέσεις όπως η προστασία του περιβάλλοντος και η αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών προαπαιτούν συλλογικό σχέδιο, τότε και περισσότερο Κράτος χρειαζόμαστε και την αυθεντική Ιδιωτική Πρωτοβουλία μιας κοινωνίας σε εγρήγορση, που μόνο αυτή μπορεί να το εξασφαλίσει.
Μέχρι τότε ας την χαιρόμαστε τη "βαλκανική μας Κατρίνα", αλαλάζοντας ελληνοπρεπώς "ας πάει και το παλιάμπελο". Και ας τραγουδάμε όλοι μαζί τον στίχο του Άλκη Αλκαίου "εδώ είναι Αττική, φαιό νταμάρι"…
σχόλια