Zω μ' ένα φόβο. Μήπως έρθει η αγάπη να με βρει και δεν είμαι έτοιμη. Ντυμένη βαμμένη, στολισμένη, αδύνατη και γυμνασμένη! Καλέ, εγώ θα είμαι αυτή; Μήπως γι' αυτό δεν με βρίσκει; Μήπως αυτή έρχεται και δεν με αναγνωρίζει; Ή μήπως εγώ δεν προλαβαίνω να κεντράρω, να την αναγνωρίσω; Είμαι μικρή ακόμα, σκέφτομαι, δεν μεγάλωσα. Σκέφτομαι; Προλαβαίνω; Ο Άνθρωπος (να γνωρίσω έναν άνθρωπο που να λέει ναι και να το εννοεί); Mπα... Αυτό δεν με καλύπτει εμένα καθόλου! Οι σχέσεις μου είναι ανοιχτά βιβλία. Ακούω στο τηλέφωνο τους στίχους του «Μεγάλωσα». Με πιάνουν τα κλάματα. Βρε μπας και μεγάλωσα; Και η αγάπη γιατί δεν μ' έχει βρει ακόμα; Με την απειλή του ερχομού της θα συνεχίσω να ζω;
Είναι μεσημέρι και έχω πολλή δουλειά... Πάει κι αυτή η μέρα... Σήμερα κλαίω αύριο γελώ. Εγώ πάλι γελώ για να μην κλαίω. Πάλι γι' αλλά μιλάμε, πάλι γι' άλλους μιλάμε κι έτσι δεν πονάμε. Αυτό με καλύπτει γάντι.
Οι φίλες να 'μαστε πάντα καλά! Να περπατάμε ελεύθερες στην πόλη που αγαπάμε, να βλέπουμε τις ταινίες μας, να πίνουμε τα ποτά μας, να ακούμε τις μουσικές μας, να τσακωνόμαστε, να φιλιώνουμε και ν' αγαπιόμαστε!
Χαρού, προχώρα κι εγώ δίπλα σου.
Κατερίνα Παπαδοπούλου
Διευθύντρια δημοσίων σχέσεων στην ΕΜΙ και φίλη
σχόλια