Απλός, άμεσος και μαγευτικός ο Σωκράτης Μάλαμας, συνεχίζει μετά από είκοσι δύο χρόνια μουσικής πορείας, να γοητεύει με τις εμφανίσεις του.

  Στις 22:00 μπήκα στην Αποθήκη του μύλου. Ο χώρος ήταν ήδη γεμάτος από τους φανατικούς -και μη- συνταξιδιώτες του Σωκράτη Μάλαμα, η ατμόσφαιρα οικεία. Όλοι τους τον λατρεύουν, γνωρίζουν κάθε στίχο απ έξω, σιγοτραγουδούν και πίνουν, καθώς τον περιμένουν... Ένα ετερόκλιτο κοινό, -τα "πουλάκια του"-  όπως το αποκαλεί ο ίδιος, που αποτελείται από πενηντάρηδες που τον ακολουθούν από τα πρώτα του βήματα μέχρι και θερμόαιμους έφηβους που ταυτίζονται με τις μουσικές του. Μαζί τους και εγώ. 

  Η "συνύπαρξη" μ αυτόν τον καλλιτέχνη και το κοινό του είναι κάτι το μοναδικό. Ουσιαστικά κάνει αυτό που θα έπρεπε να κάνει ο κάθε καλλιτέχνης και σ' αυτή τη λειψή εποχή, ξεχωρίζει. Τραγουδά -πάντοτε παρέα με την κιθάρα του- τέσσερις γεμάτες ώρες, μόνο σε μικρούς κλειστούς χώρους που τον ενώνουν με τους ακροατές του και δημιουργεί μια μουσική συνομωσία. Ο ίδιος, σεμνός και πάνω από όλα αυθεντικός, δε μιλά πολύ, ούτε καταφεύγει σε εντυπωσιασμούς, απλά προσπαθεί να ευχαριστήσει την "παρέα". Μια παρέα που έχει πολλά να πάρει αλλά και να δώσει. Τα τραγούδια του, που γράφει (τις περισσότερες φορές) και μελοποιεί ο ίδιος προκαλούν πρωτόλεια συναισθήματα. Αφηγούνται ιστορίες, ανοίγουν παλιές πληγές, θίγουν την ευαισθησία - σε μια καθημερινότητα που την χαρακτηρίζει ο κυνισμός και η αναισθησία.

  Ο μεγάλος αυτός τραγουδοποιός φαίνεται να είναι άξιος συνεχιστής έντεχνων δημιουργών όπως του Μάνου Χατζηδάκη και του Μάνου Λοΐζου αλλά και λαϊκών συνθετών όπως του Άκη Πάνου και του Βασίλη Τσιτσάνη. Ο ήχος του, λιτός, δωρικός, σμίγει το λαϊκό με το ροκ, την παράδοση με το έντεχνο και μοιάζει με αρχαία προσευχή που ολοκληρώνει την ιεροτελεστία. Μαζί με όλα τούτα, στα χρόνια της μουσικής του πορείας, τα έργα του διατηρούν έναν ποιητικό οίστρο που σε γεμίζει με εικόνες από "δύσκολες" αγάπες, πολύ ποτό, διονυσιακές γιορτές. Τίποτα εδώ δε θυμίζει τα συνηθισμένα τραγουδάκια "μιας χρήσης". Εκτός από τους δικούς του στίχους έχει αποπειραθεί πολλές φορές να τραγουδήσει από Μποντλέρ έως και Καβάφη και να ενώσει μεγάλα ποιητικά αποσπάσματα με ιδιαίτερες μελωδίες.  Δίνει τον τόνο, χαρίζει το δώρο της φωνής του στους συνοδοιπόρους του, οι οποίοι με κρασί και με χορό τον ακολουθούν και του ζητάνε "να τα πει όλα". Καρτερικά τους ακούει, γοητεύει και γοητεύεται και καταλήγει να τραγουδά σαν σε κάποιους φίλους, ένα μείγμα δικών του δημιουργιών αλλά και τραγουδιών που αγαπά όπως των Παπάζογλου, Θανάση Παπακωσταντίνου,Ρασούλη, Περίδη, Λιδάκη, Αλεξίου κ.α.

  Αυτός είναι ο καλλιτέχνης, ο δημιουργός, ο ερμηνευτής.Ο δικός μας Σωκράτης, βάλσαμο στην καθημερινή μας μιζέρια.

Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μεσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματά του.

(Άλμπατρος, Στίχοι: Κάρολος Μπωντλέρ & Αλέξανδρος Μπάρας Μουσική: Νίκος Ξυδάκης Ερμηνεία: Σωκράτης Μάλαμας)