Ζηλεύω τους αρκετούς συμμαθητές μου που έχουν πάρει ήδη πρόωρη σύνταξη. Δεν θα 'ταν, λοιπόν, παράδοξο ή παρεξηγήσιμο να μπορώ κι εγώ να περιορίσω αισθητά την εργασιακή μου δράση, αφού άλλωστε έχω κολλήσει τουλάχιστον πέντε χρόνια περισσότερα ένσημα από αυτούς τους τυχερούς.
Αν υπερισχύσει το «όχι», θα με βάλει σε αυτό τον πειρασμό. Τράπεζες κλειστές, απομόνωση από κάθε συναλλαγή με το εξωτερικό (δεν μπορείς πλέον να πληρώσεις ούτε 20 ευρώ για ένα βιβλίο, ούτε να αγοράσεις application αξίας 0,99 ευρώ). Μ' αυτά και μ' αυτά, κάποιες υπηρεσίες, όπως αυτές στις οποίες συμβαίνει να θητεύω, γίνονται απρόσιτη πολυτέλεια.
Ευγνώμων στη ζωή, έχω αρκετές δραστηριότητες ασήμαντου κόστους που πάντοτε έψαχνα για να ασχοληθώ. Από τον κήπο μου με τα λαχανικά μέχρι τη συγγραφή, ακόμα και να παίζω περισσότερες φορές μπάσκετ.
Θα ήταν υποκριτικό να σας πω ότι στην απόφασή μου το κύριο κριτήριο είναι κάτι άλλο πέρα από αυτό που κρίνω σωστό για τα δυο παιδιά μου. Τα παιδιά μου και τα παιδιά σας δεν είναι μόνο ένας τραπεζικός λογαριασμός. Στη ζωή τους μετρούν οι παρέες τους και το πόσο καλά είναι οι φίλοι τους. Περιλαμβάνεται και το δικαίωμα να μείνουν στην Ελλάδα, αν αυτό είναι επιλογή τους.
Έχω συνειδητοποιήσει ότι αν γίνω ανεκτικός στο «όχι», θα αποκτήσω καλύτερη εικόνα σε νέα παιδιά που το θεωρούν πολύ πιο τσαμπουκαλίδικο από το «ναι». Κουνάμε το δάχτυλο στη Μέρκελ και εκδικούμαστε το παλιό πολιτικό προσωπικό, που ειδικά αυτό, πράγματι, έχει τεράστιες ευθύνες για το γδάρσιμο του κοσμάκη την περίοδο των μνημονίων (2010-15).
Το «όχι» και η απομόνωση όμως είναι ο εύκολος δρόμος. Έχω τη μεγάλη τύχη να συναναστρέφομαι πολλά νέα παιδιά. Είμαι ακόμα πιο τυχερός γιατί προέρχονται από διαφορετικές εισοδηματικές και μορφωτικές κατηγορίες. Θα ήταν δημαγωγικό από μέρους μου αν τους χάιδευα τ' αυτιά και τους έλεγα ότι θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας σε μια Ελλάδα που θα είναι απομονωμένη από την Ευρώπη. Ο εσωτερικός παραγωγικός μηχανισμός έχει τσακιστεί. Η συντριπτική πλειονότητα της οικονομικής δραστηριότητας εξαρτάται από το αν πουλάμε σε ξένες επιχειρήσεις ή αν έχουμε πρόσβαση στις τράπεζες για να καταναλώνουμε.
Θα 'ταν ελαφρότητα να μη σημειώσω ότι όλα τα ελληνικά πανεπιστήμια λειτουργούν γιατί ένα κρίσιμο μέρος των δαπανών προέρχεται από ευρωπαϊκά κονδύλια. Πάνω από το 60% των νέων, μικρών επιχειρήσεων που δημιουργήθηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια ξεκίνησε χάρη σε επιχορήγηση από ευρωπαϊκά κονδύλια.
Ήδη φαίνεται από την πτώση των τουριστικών κρατήσεων ότι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται την αξιοπρέπεια οι εισηγητές του «όχι» είναι η δραματική συρρίκνωση του εισαγόμενου τουρισμού.
Εκεί που δεν χωρούν μισόλογα, είναι στον τομέα των τραπεζών. Το «όχι» σημαίνει ότι εμείς που ψηφίσαμε με αξιοπρέπεια, θα εξαρτόμαστε από τη φιλανθρωπία της Μέρκελ και του Γιουνκέρ για το αν το κούρεμα των καταθέσεων θα είναι 70% ή 90%. Η επισημοποίηση της αποκοπής μας από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση θα οδηγήσει στον ξαφνικό θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις.
Θα ήταν υποκριτικό να σας πω ότι στην απόφασή μου το κύριο κριτήριο είναι κάτι άλλο πέρα από αυτό που κρίνω σωστό για τα δυο παιδιά μου. Μα, όπως τα ίδια με έχουν διδάξει, δεν βλέπω ως συμφέρον τους το πώς θα εξασφαλίσουν μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ για να φυγαδευτούν στο εξωτερικό. Τα παιδιά μου και τα παιδιά σας δεν είναι μόνο ένας τραπεζικός λογαριασμός. Στη ζωή τους μετρούν οι παρέες τους και το πόσο καλά είναι οι φίλοι τους. Περιλαμβάνεται και το δικαίωμα να μείνουν στην Ελλάδα, αν αυτό είναι επιλογή τους.
Το «ναι» που θα ψηφίσω μπορεί να σημαίνει ότι δεσμεύομαι να δουλεύω για όσο ακόμα μου το επιτρέπει η υγεία μου. Ότι πρέπει να προσθέσω τις μικρές μου δυνάμεις ώστε να σωθεί το μέγιστο δυνατό των δημιουργικών νησίδων και παραγωγικών μονάδων που θα πάθουν ασφυξία αν συνεχίσουν να είναι κλειστές οι τράπεζες ή αν οδηγηθούμε σε 80% κούρεμα καταθέσεων.
Αν βλέπεις, αναγνώστη μου, κάποιον δισταγμό σε όλα αυτά, είναι επειδή, πάνω απ' όλα, το δημοψήφισμα θέτει το ερώτημα, με τρικ. Με καλεί να ψηφίσω για ένα ανύπαρκτο δίλημμα («ναι» ή «όχι» σε ένα σχέδιο συμφωνίας που δεν υπάρχει πλέον). Και με σπρώχνει να τοποθετηθώ αν είμαι υπέρ ή εναντίον του ευρώ, αφού έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα ότι όσοι πουν «ναι» είναι προδότες και «γερμανοτσολιάδες». Διχάζει βαθύτατα, γιατί ωθεί να «τσουβαλιαστούν» αδίκως οι ψηφοφόροι του «όχι» σε λάτρεις της δραχμής και εραστές μιας βαλκάνιας Ελλάδας του Μεσοπολέμου.
Το «ναι» το δικό μου δεν είναι κόντρα στα εκατομμύρια πολιτών που θα ψηφίσουν «όχι» επειδή έχουν διαλυθεί οι ζωές τους από τα πέντε χρόνια κακοσχεδιασμένων και αδιέξοδων μνημονίων. Η ψήφος μου, επίσης, δεν είναι επιδοκιμασία κάποιων κομμάτων, «επωνύμων» και παραγόντων που βγήκαν μπροστά στο «ναι» και περιχαράκωσαν την επικοινωνία του «ναι» σε μηνύματα που θυμίζουν τη ληγμένη Ελλάδα (τους).
Το «όχι» θα λειτουργήσει ως μια βόμβα που θα «καθαρίσει» μεν κάποιους από εκείνους που έκαναν πάρτι στα μνημόνια, αλλά θα έχει τεράστιες παράπλευρες απώλειες στον απλό κόσμο που έχει να χάσει πολύ περισσότερα απ' όσα στερήθηκε μέχρι τώρα.
σχόλια