Μια μέρα με τους Πυγμαίους στο Μπουρουντί

Μια μέρα με τους Πυγμαίους στο Μπουρουντί Facebook Twitter
0
Μια μέρα με τους Πυγμαίους στο Μπουρουντί Facebook Twitter
Καθώς όλο το χωριό, σιωπηλό, παρακολουθούσε τη συνέντευξη ελπίζοντας να ακουστούν τα λόγια τους σε περισσότερους λευκούς, συνειδητοποιήσαμε για ακόμα μία φορά τη σημαντικότητα που έχει αυτό που κάνουμε για ανθρώπους σαν κι αυτούς που εύχονται ένα καλύτερο μέλλον για εκείνους και τα παιδιά τους. Οι προσδοκίες τους, μας γέμισαν κατά κάποιο τρόπο θλίψη αλλά και μας δώσαν ώθηση να συνεχίσουμε αυτό που πιστεύουμε.

Μας υποδέχτηκαν χορεύοντας. Μία από τις ηλικιωμένες γυναίκες άρχισε να χορεύει ενώ όλο και περισσότερα παιδάκια μαζεύτηκαν και έδιναν το ρυθμό χτυπώντας παλαμάκια και τραγουδώντας χαρούμενα. Ήταν η πρώτη φορά που δεχτήκαμε τόσο θερμό καλωσόρισμα αν και σύμφωνα με το φίλο μας τον Ολιβιέ έτσι υποδέχονται όλους τους επισκέπτες στο χωριό. Σύντομα, ολόκληρο το χωριό είχε μαζευτεί για τον ερχομό μας!

Οι Μπάτουα (ή αλλιώς Πυγμαίοι όπως όλοι τους γνωρίζουμε) είναι παραδοσιακά κυνηγοί και νομαδικοί τροφοσυλλέκτες. Οι άντρες κυνηγούσαν ομαδικά χρησιμοποιώντας είτε παγίδες είτε βέλη με δηλητήριο, ενώ οι γυναίκες συμπλήρωναν το γεύμα με διάφορα είδη φυτών και λαχανικών. Έτσι λοιπόν, η ζωή τους εξαρτιόταν αποκλειστικά από το δάσος και καθώς ήταν νομάδες, δεν τους ενδιέφερε να κατέχουν μεγάλη υλική περιουσία.

Δύο χιλιάδες χρόνια πριν, το μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής και νότιας Αφρικής κατοικούνταν σχεδόν αποκλειστικά από τη φυλή Τούα καθώς και από άλλες φυλές κυνηγών-τροφοσυλλεκτών. Όμως με την άφιξη των Μπάντου από τη Δυτική Αφρική οι οποίοι ήταν κτηνοτρόφοι και αγρότες, η κατάσταση άλλαξε. Για να μπορέσουν να συντηρήσουν ζώα και χωράφια, οι Μπάντου άρχισαν να αποψιλώνουν τα δάση και έτσι οι Μπάτουα και ο τρόπος ζωής τους περιθωριοποιήθηκαν και εκδιώχθηκαν σκληρά. Ακόμα και σήμερα δυσκολεύονται να βρουν μια θέση στην κοινωνία καθώς έχουν εγκαταλείψει τις παραδοσιακές πρακτικές τους.

Οι Μπάτουα είναι τόσο καλοί σιδηρουργοί που τους επισκέπτονται ακόμα και από άλλα χωριά για να αγοράσουν νέα εργαλεία ή να επισκευάσουν τα παλιά τους.

Μια μέρα με τους Πυγμαίους στο Μπουρουντί Facebook Twitter
Μια μέρα με τους Πυγμαίους στο Μπουρουντί Facebook Twitter

Έμοιαζε ιδιαίτερα λεπτομερής και σκληρή δουλειά από το λίγο που παρατηρήσαμε το πώς δουλεύουν το σίδερο. Στη μέση της καλύβας όπου είχαν στήσει το εργαστήριό τους, σιδερόβεργες ζεσταίνονταν στη φωτιά , την οποία κρατούσαν σε σταθερή θερμοκρασία φυσώντας από μια κατασκευή φτιαγμένη από δέρμα ζώου. Στη συνέχεια σφυρηλατούσαν το καυτό σίδερο πάνω σε μια πέτρα μέχρι να του δώσουν το επιθυμητό σχήμα και αιχμηρότητα.

Όσο ήμασταν εκεί, τους παρακολουθήσαμε να διακοσμούν ξύλινα ραβδιά φτιαγμένα από ξύλο ευκαλύπτου. Εύκολα χάρασσαν το μαλακό ξύλο με το καυτό σίδερο δημιουργώντας έτσι όμορφα μαύρα σχέδια.

Μια μέρα με τους Πυγμαίους στο Μπουρουντί Facebook Twitter

Οι γυναίκες από την άλλη, κατέχουν την τέχνη της αγγειοπλαστικής. Στο τέλος του μήνα μαζεύουν όλες τις κατασκευές τους και τις πουλάνε στις τοπικές αγορές.

Ολόκληρο το χρονικό στο Μπουρουντί στο site του ΓΡΕΚΑ.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ