Βράδυ... Η μητέρα μου και η αδερφή μου στον καναπέ. Ανοίγω την πόρτα και αντικρύζω το αποκρουστικό θέαμα ενός πλάσματος τόσο φρικαλέου όσο δεν είχα φανταστεί ποτέ στη ζωή μου! Κάνω να κλείσω την πόρτα αλλά την αρπάζει και τη σπρώχνει! Σπρώχνω κι εγώ και καταφέρνω να την κλείσω! Ξαφνικά μεταφερόμαστε στο σπίτι του αδερφού μου. Μόνο που δεν είναι το σπίτι του αδερφού μου. Μαζεμένη η οικογένεια κλειδαμπαρωμένοι... Οι δαίμονες παλεύουν να μπουν μέσα απο όλες τις πλευρές! Χτυπάνε τα παράθυρα και τις πόρτες! Βλέπω τα μάτια τους να γυαλίζουν και ακαθόριστες μορφές να ξεπηδάνε απο τα σκοτάδια! Φωνάζω στον αδερφό μου... «Ριξ' τους θειάφι! Πάρε τα χάπια μου!»... Τα πιάνει στον αέρα και αρχίζει να πιάνει τα κεφάλια των δαιμόνιων πλασμάτων και να τους χώνει τα χάπια βαθιά στον οισοφάγο... Ουρλιάζω! «Πρόσεχε!!» Γέλια-ουρλιαχτά ακούγονται απο παντού μέσα στο κεφάλι μου! Και ξαφνικά ακούω τη φωνή μου...Ξύπνα... ξύπνα!
Τινάζομαι ολόκληρη...
Βλέπω το ρολόι... πάλι άργησα...
«Κοριτσάκι μου θα αργήσω μισή ώρα, άργησα να ξυπνήσω.»
Παρόλο που δεν είμαι προληπτική, το συγκεκριμένο όνειρο με έχει ταρακουνήσει σήμερα...
Τέσπα... όνειρο ήταν και πέρασε...
σχόλια