Ένα λεπτό μεταλλικό σαν βρόγχος νήμα ενώνει τον μέχρι χτες «ανώνυμο» Έλληνα πολιτικό που προσέβαλε τον γκέι πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου ως τον συχνά ομοφοβικό δημόσιο λόγο, τις τραμπούκικες επιθέσεις σε lgbt άτομα και τη λυσσώδη αντίδραση υπερσυντηρητικών βουλευτών, φονταμενταλιστών κληρικών, φιλελεύθερων του γλυκού νερού και σταλινικών απολιθωμάτων στο αντιρατσιστικό. Καμια τανάλια, κανας κόφτης μήπως σας βρίσκονται;
«Από την Ευρώπη των εθνών-κρατών στην Ευρώπη των Πουσταριών!», τιτίβισε αγανακτισμένος ο ανεξάρτητος βουλευτής Πατρών Νίκος Νικολόπουλος σαν άκουσε τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου (που τον Ιανουάριο γίνεται η 11η ευρωπαϊκή χώρα που θεσμοθετεί τον γκέι γάμο) να ανακοινώνει πως σκοπεύει να περάσει βέρες με τον καλό του. Το άθλιο, αγοραίο αυτό tweet του πρώην νεοδημοκράτη υπουργού και νυν προέδρου του νεότευκτου Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος έγινε θέμα εντός κι εκτός συνόρων και το διπλωματικό επεισόδιο με το Μεγάλο Δουκάτο διέσωσε το χιούμορ του χαριτωμένου, σπουδαγμένου στη Θεσσαλονίκη 41χρονου Ξαβιέ Μπετέλ: «Kάτι θέλετε να μου πείτε αλλά δυστυχώς δεν γνωρίζω ελληνικά», ήταν η πληρωμένη του απάντηση στο twitter. Έσπευσε μάλιστα την επομένη, καλησπερίζοντας στα... greeklish, να διαβεβαιώσει ότι οι σχέσεις των δύο χωρών δεν θα διαταραχθούν από έναν «απομονωμένο πολιτικό».
Εκείνο που αγνοεί ή που από διπλωματικό σαβουάρ βιβρ δεν σχολίασε ο τρίτος ανοικτά γκέι πρωθυπουργός στην Ευρώπη μετά τους ομολόγους του σε Ισλανδία και Βέλγιο είναι ότι, δυστυχώς, ο ξαφνικά διάσημος Πατρινός πολιτικός δεν είναι καθόλου απομονωμένος. Μήτε καν "psekasmenos" όπως τον χαρακτήρισε σε δικό του tweet προς τον Μπετέλ ο υφυπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Κούρκουλας. Ακούσατε μήπως να τον ψέξει δημόσια ο πρόεδρος της βουλής ή κάποιος συνάδελφός του; Αντίθετα, είμαι σίγουρος (κι εκείνος το ίδιο, φαντάζομαι) πως το θεοφιλές, ελληνόψυχο «κράξιμό» του στους πισωγλέντηδες Κουτόφραγκους θα εξαργυρωθεί πολιτικά με το παραπάνω εφόσον και πρόσφορο έδαφος και πρόθυμο κοινό υπάρχει, συν η θεσμική μας ανεπάρκεια: Είμαστε από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες δίχως ένα σύγχρονο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, που θα λειτουργούσε αποτρεπτικά στον κάθε «Σαπέρα» (δόκιμος πελοποννησιακός ιδιωματισμός) που βιαιοπραγεί ασύδοτα λόγω και έργω κι από τις επίσης ελάχιστες όπου για τα ομόφυλα ζευγάρια δεν υφίσταται καν Σύμφωνο Συμβίωσης, 162 μάλιστα από αυτά προσφύγαμε φέτος σχετικά στο ΕΔΔΑ. Από τις βασικές, εξάλλου, αιτίες της λυσσαλέας αντίδρασης μιας δράκας φαιόχρωμων Νεοδημοκρατών βουλευτών και ιεραρχών στο αντιρατσιστικό, οι αναβολές για την ψήφιση του οποίου χτυπούν ρεκόρ Γκίνες, φαίνεται να ήταν η προβλεπόμενη ένταξη των ομοφυλόφιλων ζευγαριών στο Σύμφωνο, πράγμα που, για να επιτευχθεί, το επίμαχο νομοσχέδιο πέρασε από σαράντα κύματα ή μάλλον.. τσουνάμι.
Η ομοφοβία καθαυτή, αυτή η «καινούργια και ύποπτη λέξη» για τον δήθεν ανυποψίαστο περί τα εγκόσμια Άγιο Μεσογαίας, κοντεύει να γίνει φαινόμενο ενδημικό στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή, όπως δεν ήταν σε εποχές θεωρητικά πολύ συντηρητικότερες. Είτε στη "light" εκδοχή της, ως εξύβριση ή/και εκφορά ρατσιστικού λόγου από πολιτικούς, δημοσιογράφους και ρασοφόρους, είτε στην πιο χάρντκορ όπως η βάρβαρη επίθεση ομάδας τραμπούκων κατά γκέι ζευγαριού στην πλατεία Βαρνάβα προ ημερών, που έστειλε τον έναν από τους δύο στο νοσοκομείο – οκτώ επιθέσεις ενάντια σε lgbt άτομα αναφέρθηκαν το τελευταίο εξάμηνο πανελλαδικά και μιλάμε μόνο για τις καταγραμμένες. Μακριά από εδώ κάθε πρόθεση κινδυνολογίας και πρόκλησης πανικού, τέτοια περιστατικά εξακολουθούν να είναι η εξαίρεση, μην τρελαθούμε, όσο όμως σφυρίζουμε αδιάφορα στο άκουσμά τους τόσο τείνουν να πολλαπλασιάζονται.
Το συνέχισε ο Νικολόπουλος διασκευάζοντας αρχικά το «Πουσταριών» σε «Κιναίδων» (όρο που πάντως ετυμολόγησε σωστότερα από έναν άλλο ταλιμπανίζοντα ιεράρχη, τον Άγιο Γόρτυνος που τον ταύτισε με τους... κύνες της Αποκαλύψεως, τρομάρα του) και αμολώντας κάτι κοτσάνες για την «γκέι ατζέντα» που προσπαθούν «κάποιοι» - καλέ ποιοι;- να επιβάλλουν, τον «κίνδυνο εξομοίωσης του φυσιολογικού με το διαστροφικό» και την «ψυχοπαθολογική εκτροπή» που «δεν μπορεί να γίνει έννομο αγαθό στην Ορθόδοξη χριστιανική Ελλάδα», της οποίας αυτοκλήτως ανέλαβε υπερασπιστής (τη δήλωση συμπληρώνουν άσχετες, καραμπινάτες ανακρίβειες περί νομιμοποίησης της παιδοφιλίας και της κτηνοβασίας σε Ολλανδία και Γερμανία). Καθόλου δεν τον μέλλει ότι προσβάλλει έτσι κατάμουτρα εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες του (που πάντως, σε μια έκρηξη μεγαλοψυχίας, τους κάνει τη χάρη να τους «ανέχεται», να τα λέμε κι αυτά!), ότι ένας τέτοιος δημόσιος λόγος ουσιαστικά δικαιώνει ομοφοβικές επιθέσεις και πρακτικές. Η λαϊκή Δεξιά που εκπροσωπεί μπορεί να μην προβληματίστηκε ιδιαίτερα να ψηφίσει μια σειρά άλλα νομοθετικά τερατουργήματα, εδώ όμως απειλούνται τα ιερά και όσια της εθνικής και θρησκευτικής μας ετεροκανονικότητας. Και το ζήτημα δεν είναι αν θα «έπρεπε» ή όχι να διωχθεί ποινικά ο επίσης... κίναιδος - καθώς προσέβαλε, με τη σειρά του, τη δημόσια αιδώ μιας ολόκληρης κοινότητας - βουλευτής με βάση το υπό ψήφιση αντιρατσιστικό, αλλά το μέχρι πότε θα ανεχόμαστε το μίσος, τη μισαλλοδοξία, τον φθόνο και την υποκρισία ως φυσιολογικό κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Ας μην τη λέμε βέβαια μόνο στη Δεξιά. «Πόρτα» έφαγαν αντιρατσιστικό και Σύμφωνο επίσης στον Περισσό, πράγμα που φυσικά(;) δεν εξέπληξε κανέναν, ενώ ο αριστερός θεολόγος Βασίλης Ξυδιάς αναρωτιόταν προχτές γιατί οι ομοφυλόφιλοι δεν μπορούν να περιμένουν ακόμα μερικά χρόνια (ως τη Δευτέρα Παρουσία, μήπως;) προτού αρχίσουν να μηνύουν όσους τους λοιδορούν - θα ήταν, έγραφε, μεγαλύτερη ζημιά να τους πάρουν το σπίτι οι τράπεζες. Το αν μπορούν καταρχήν να μείνουν στο σπίτι αυτό όντας ανοικτά ομοφυλόφιλοι-ες, αν πρόκειται για το πατρικό, αν μπορούν να νοικιάσουν ως ζευγάρι ή να κυκλοφορήσουν με ασφάλεια έξω από αυτό, είναι μια καταφανώς ασήμαντη λεπτομέρεια. Και δεν είναι ο μόνος που σκέφτεται έτσι. Εν έτει 2014 συζητάμε ακόμα για «επαναστατικές προτεραιότητες» με ψυχροπολεμικούς όρους, λες και η ηθική, πολιτιστική και δικαιωματική κρίση που βιώνουμε είναι λιγότερο σημαντική από την οικονομική. Υπάρχουν τέλος κι εκείνοι οι δεξιοί ή... αριστεροί φιλελεύθεροι που σκούζουν ότι το νομοσχέδιο δεν είναι αρκετά δημοκρατικό ώστε να προστατεύει αποτελεσματικά και τους ίδιους τους ρατσιστές. Στη χώρα που φτάσαμε να ζούμε δεν ξέρεις πια από πού να πρωτοφυλαχτείς! Υπόψη ότι φιλελεύθερος πολιτικά είναι και ο Λουξεμβούργιος πρωθυπουργός, αμφιβάλλω όμως αν στο Μεγάλο Δουκάτο έχουν τέτοιες δημοκρατικές «υπερευαισθησίες».
Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο καθαυτό μπορεί να μην είναι πανάκεια - δίχως παιδεία κι αλληλεγγύη, τι να σου κάνει -, να μην είναι άρτιο, να χρειάζεται βελτιώσεις και διασαφηνήσεις. Είναι όμως σίγουρα μια πρόοδος, ένα κάποιο θεσμικό αντίδοτο στο φοβικό δηλητήριο του άλλου, του ξένου, του διαφορετικού. Μια «νεωτερικότητα» που δεν επιθυμεί με την καμία η ετερόκλητη συμμαχία που το αντιπαλεύει, και που η μεγαλύτερη ανησυχία της είναι μην τυχόν οι έχοντες αξιωματικά το ακαταλόγιστο μέχρι τώρα θύτες γίνουν, τάχα μου, τα αυριανά θύματα. Υπάρχουν βλέπεις άνθρωποι που πιστεύουν ότι το δικαίωμα έκφρασης ενός ρατσιστή είναι σημαντικότερο από το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια όσων θίγονται από τους λόγους ή/και τις πράξεις του και που είναι, κατά κανόνα, μη προνομιούχοι – εδώ μπαίνει και μια κάποια όχι τυχαία ταξικότητα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αν δουν να σε ξυλοφορτώνουν φασίστες στο δρόμο θα σε ψέξουν ότι δεν ήσουν όσο έπρεπε διαλλακτικός μαζί τους. Χαίρομαι που ανήκω στην άλλη πλευρά.
σχόλια