5 ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Εκτός από τη Miss Violence που έκανε την πανελλήνια πρεμιέρα της εκτός συναγωνισμού στη Θεσσαλονίκη, η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά και το Wild Duck συμπεριλήφθηκαν στο διεθνές διαγωνιστικό, και ξεχώρισαν αισθητά από τις άλλες ελληνικές ταινίες που έτυχε να δώ.
- Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ
Ένας δημοφιλέστατος τηλεπαρουσιαστής σκηνοθετεί την εξαφάνιση του, λόγω πεσμένης τηλεθέασης, για να οργανώσει την επιστροφή του, ελπίζοντας σε ανάσταση της καριέρας του.
Η Ελίνα Ψύκου θέλει να εξετάσει το φαινόμενο των σταρ, αλλά πετυχαίνει περισσότερο στο δεύτερο μέρος, όταν ο Παρασκευάς βγαίνει από το καβούκι της αυτοεξορίας, σε έναν κόσμο πραγματικό, μοναχικό, στυγερό. Ο σπουδαίος Χρήστος Στέργιογλου συλλαμβάνει αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα, όχι όμως και τα σουσούμια και την ψυχή του τηλεστάρ, στις αρχικές σεκάνς, που θυμίζουν το ξενοδοχείο στη Λάμψη του Κιούμπρικ.
- WILD DUCK
Ντεμπούτο για τον Γιάννη Σακαρίδη, με μια ιστορία κοινωνικής ευαισθησίας και προσωπικού διλήμματος, για έναν άνδρα που ερευνά μια υπόθεση υποκλοπών με πολλές προεκτάσεις. Η σκηνοθεσία είναι λεπτή και ανθρωποκεντρική, οι ερμηνείες του Αλέξανδρου Λογοθέτη και της Θέμιδος Μπαζάκα πρώτης τάξεως και η ταινία φτάνει στο point, αλλά με σεναριακές αμηχανίες.
- Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ
Τοποθετώντας την (ισχνή) υπόθεση σε μια δυστοπικό τοπίο του μέλλοντος, ο Δημήτρης Πούλος στήνει ωραία τις σκηνές αλλά εξαντλείται σύντομα, με διαλόγους βαρείς και δυσοίωνους, με "μεγάλα τελευταία λόγια" που επαναλαμβάνουν μια εσχατολογική περιρρέουσα διάθεση. Σαν ταινία που ακροβατεί ανάμεσα στη δράση που δεν έρχεται, και την θεωρία περί τέλους.
- Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ
Η επιστροφή ενός νέου άνδρα, που μοιάζει με διασταύρωση ρομαντικού Μπάϊρον και παιχνιδιάρη Τζόνι Ντεπ, από το Λονδίνο στο χωριό, τις μνήμες, και τον νεκρό πατέρα (πάντα αξιόπιστος ο Βαγγέλης Μουρίκης). Η αντίθεση του ήρωα με τον χώρο εδραιώνεται, ωστόσο ένα γκρίζο πέπλο κυριαρχεί στην ταινία- και τίποτε άλλο. Σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Κουτσολιώτας.
- GOLDFISH
Αλληγορία για την χρεωκοπία με γκανγκστερικό ύφος και συνεχή πλάκα, με την υπογραφή του Θάνου Τσαβλή. Η πλάκα ως αυτοσκοπός επικρατεί σε σημείο αυτοπαρωδίας. Ο κεντρικός χαρακτήρας τρώει ξύλο αλλά δίνει πολύ περισσότερο, σε σκηνές καλογυρισμένες και εκκεντρικές, που παραπέμπουν σε αμερικάνικα ιδιώματα αλλά υστερούν σημαντικά σε χαρακτήρες
σχόλια