Το Hollywood έχει πολλές συνταγές για τη δημιουργία ενός block buster. Μία από όλες είναι αυτή των ταινιών των σουπερ-ηρώων. Όλοι τη γνωρίζουμε: Ένας απλός καθημερινός άνθρωπος ο οποίος παθαίνει μία μετάλλαξη και αποφασίζει ένα πρωί να βάλει μία μάσκα και να ντύνεται με μπέρτες και μεταλλικά συμπράγκαλα, ένας κακός με ψυχολογικά που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο, μία πανέμορφη άβουλη κοπέλα που περιμένει να τη σώσουν και μία ολόκληρη πόλη εν πλήρη αγνοία που θεωρεί απολύτως φυσιολογικό να στηρίζει την ασφάλειά της σε έναν τυπά που πετάει από πολυκατοικία σε πολυκατοικία με γλιτσερά φτυσίδια (γκουχspidermanγκουχ).
Τι γίνεται όμως όταν δύο συγγραφείς αποφασίσουν να δώσουν τον ρόλο του psycho κακού σε μία ολόκληρη κυβέρνηση, να χαρίσουν βούληση στην κοπέλα, να ξυπνήσουν τους πολίτες (και σταδιακά να μετατρέψουν τους ίδιους σε ήρωες) και το πιο σημαντικό: να αντικαταστήσουν τον άνθρωπο πίσω από τη μάσκα με μία ιδέα;
Στην αρχή νοικιάζεις την ταινία γιατί όλοι λένε ότι είναι ένα κινηματογραφικό διαμάντι και νιώθεις σαν πίθηκος που δεν μπορεί να συνεννοηθεί με την παρέα του κάθε 5η του Νοέμβρη. Μετά την ταινία νιώθεις σαν πίθηκος εξαιτίας του mindfuck που μόλις έχεις βιώσει (στην παρούσα φάση δεν μπορείς να συνεννοηθείς με κανέναν γενικά). Μετά από λίγο καιρό αρχίζεις και αναλύεις μέσα σου όλα τα μηνύματα της ταινίας και στις 5 Νοεμβρίου νιώθεις περηφάνια. Και ντροπή.
Ντροπή γιατί ο V μέσα μας φαίνεται πως έχει πεθάνει. Η Ελλάδα, εσύ και εγώ καταφέραμε να σκοτώσουμε τις «αλεξίσφαιρες ιδέες» με την αποχή και την αδιαφορία μας. Καταφέραμε να σωπάσουμε και να γίνουμε παθητικό κοινό σε μία πραγματικότητα που ολοένα και σκοτεινιάζει. Καταρρέουν αξίες και ιδανικά εκεί που εσύ και εγώ αράζουμε, ακριβώς δίπλα μας, και εμείς ατάραχοι παρακολουθούμε.
Έχουμε κρεμάσει την εικόνα του Adam Sutler πάνω από τις τηλεοράσεις μας, έχουμε γίνει πειραματόζωα μέσα στα σπίτι μας και περιμένουμε κάποτε να ακούσουμε μουσική από τα μεγάφωνα στους δρόμους, περιμένουμε ένα βράδυ να δούμε το άγαλμα της δικαιοσύνης να ανατινάσσεται. ‘Εχουμε μπει στον ρόλο της άβουλης πόλης που εναποθέτει τις ελπίδες της σε κάτι που πετάει στον ουρανό με το υπερλούξ του αμάξι και έναν συνταξιούχο μπάτλερ (γκουχbatmanγκουχ).
Δεν γνωρίζω το φινάλε της δικής μας ταινίας. Δεν γνωρίζω αν θα μπουν ποτέ εκρηκτικά στο μετρό (και αν μπουν, οι Θεσσαλονικείς ας κατέβουν Αθήνα γιατί μετρό η πόλη θα δει του Αγίου Σβαρτσενέγκερ και τζάμπα θα χάσουν το τζέρτζελο) ούτε αν θα βρεθούμε μαζί ποτέ, φορώντας μία κοινή ιδέα, ενεργοί θεατές σε κάποια θεαματική έκρηξη. Δεν γνωρίζω αν ένα πρωί, εκεί που θα πάω να πετάξω τα σκουπίδια, βρω στο κατώφλι μου «συστημένη» μία μάσκα. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι το άγαλμα της δικής μας δικαιοσύνης είναι μία φτηνή απομίμηση και ότι ο δικός μας Νοέμβριος δεν είναι πολύ μακριά.
Κύριε Weaving, αμάν.
σχόλια