Στην ηλικία των 27, ακριβώς πριν μια εβδομάδα, στις 22:18 ,ούτε λεπτό πριν, μα κυρίως ούτε δευτερόλεπτο μετά...ήρθε και με βρήκε το ''σχεδόν''.Δηλαδή δε με βρήκε ακριβώς...στην ζωή μου ως τώρα δεν έδινα και πολλή σημασία στα μισοτελειωμένα,στα ημιτελή. Φακές χωρίς ξύδι, το βρισίδι στο γκισέ με τον τα-ξύνω-μονιμά στο ΙΚΑ, η ταινία που μου τα χάλασε στο τέλος..μια σειρά από ατυχή, αόρατα ''σχεδόν''.
Όμως...αυτό το ''σχεδόν'', αυτό το πολύ συγκεκριμένο, χαρακτηριστικό ''σχεδόν'' δεν έχει τίποτα να κάνει με όσπρια. Δεν αφήνει περιθώρια για συζήτηση γιατί υπάρχει. Τώρα πια το ξέρω ότι υπήρχε πάντα, σε όλη μου τη ζωή. Στα έξι μου χρόνια, βιαστικά μου το πρόσφερε η μαμά σπρώχνοντάς με την πρώτη μου μέρα στο σχολείο. Και ύστερα η φιλόλογος στο γυμνάσιο, μου το χάρισε γελώντας,όταν της πρόσφερα τις αγαπημένες τις γαζίες με τα καταματωμένα μου δάχτυλα ,λέγοντας μου ότι η γαζία δεν κόβεται από το κοτσάνι. Ένα ''σχεδόν'' από το ξανθομελάχροινο τσιγγανάκι στο δρόμο που του αγόρασα όλα τα χαρτομάντηλα. Και ένα τελευταίο από τον αμήχανο πατέρα μου κάτω από την επιγραφή ''Εντός Σέυγκεν" φεύγοντας για ένα χρόνο από κοντά του.
Έπρεπε όμως να φτάσω 27, και να έρθει η ώρα 22:18,ούτε λεπτό πριν και ούτε δεύτερο μετά, για να γνωρίσω εκείνο το μέρος που λέγεται ''Σχεδόν". Ναι, γιατί το ''Σχεδόν'' βρίσκεται κάπου εκεί στο πρόσωπο, ανάμεσα στα χείλη και στο μάγουλο, αλλά ποτέ κοντά στα χείλη...
Το ''Σχεδόν'' είναι εκείνο το φιλί στην ένωση των δυο χειλιών, αλλά πολύ μακρυά από το στόμα. Κι αν εκείνη τη στιγμή μου αποκαλύφθηκε το ''Σχεδόν'', ήταν γιατί εγώ θέλησα τόσο πολύ το ''όλο'' που και το σχεδόν ακόμα μου φάνηκε πολύ...
σχόλια