Από την εμπειρία σας τόσα χρόνια ως bloggers, πώς βλέπετε να διαμορφώνεται η κατάσταση;
Ν.: Είμαστε στο μεταίχμιο, από τη μικρή κοινότητα στην ωρίμανση, την οποία έξω τη βλέπουμε, αλλά εδώ δεν την έχουμε αισθανθεί ακόμα.
Ζ.: Ξεπεράσαμε τη βρεφική ηλικία (με το monitor) και τη νηπιακή και τώρα προχωράμε προς την εφηβική. Θέλει καιρό ακόμα για να ωριμάσει.
Κάποτε τα blogsήταν το newthing, σήμερα υπάρχει αυτή η αίσθηση;
Ν.: Για μεγάλο μέρος του κοινού παραμένει κάτι καινούργιο. Για μας που ξεκινήσαμε πριν από χρόνια μπορεί να μην είναι, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα τα ανακαλύπτουν. Κάποτε μπαίναμε και διαβάζαμε με τις ώρες, τώρα είναι πιο αυστηρή η επιλογή, διαβάζεις ελάχιστα και συγκεκριμένα. Αυτή είναι η ωριμότητα για την οποία μιλάμε. Παλιά τα διαβάζαμε όλα και μπλέκαμε σε δυσάρεστες καταστάσεις, διαμάχες, μπλογκοκαβγάδες.
Ακούγονται περισσότερα τα blogπου κάνουν την περισσότερη φασαρία. Δεν έχει αρχίσει να φαίνεται μια μορφή «αυριανισμού» ακόμα και στο νέο μέσο;
Ζ.: Νομοτελειακό είναι αυτό. Από την αρχή δεν μπορούσε να πιστέψει κανείς ότι αυτό που γινόταν μπορούσαν να το αναπτύξουν μόνο οι άνθρωποι που βλέπουν μπροστά κι έχουν να προσφέρουν πράγματα. Είναι επόμενο, το ίντερνετ πάει χέρι χέρι με την παθογένεια. Υπάρχει μεγάλος αριθμός ανθρώπων που έχουν κάποιο άρρωστο στοιχείο και εξαιτίας του κάνουν ό,τι κάνουν.
Ν.: Δεν βρίσκω ότι ισχύει τίποτα από όλα αυτά. Απλοί άνθρωποι είμαστε όλοι, ένα απόλυτα αντιπροσωπευτικό δείγμα της κοινωνίας. Ό,τι υπάρχει στην κοινωνία αποτυπώνεται κι εκεί, στον ίδιο βαθμό. Αυτοί που κάνουν τον ντόρο φαίνονται παντού έτσι κι αλλιώς, προτιμάω να τα αγνοώ όλα αυτά και να μην τα σχολιάζω. Κάποιοι άνθρωποι φωνάζουν και κουτσομπολεύουν, αλλά για μένα δεν υπάρχουν.
Στην Αμερική είναι πολύ περισσότερο διαδεδομένη η χρήση του ίντερνετ, εδώ είναι πολύ μικρότερο το κοινό που επηρεάζουν ταblog.
Ν.:
Τα blog
θα αρχίσουν να επηρεάζουν σε μεγάλο
βαθμό σφαίρες της ζωής, όπως την πολιτική.
Είναι κάτι που ξέρω ότι έρχεται. Μπορεί
να κινείται υπόγεια προς το παρόν, αλλά
σύντομα θα δούμε να επηρεάζει πάρα πολύ
έντονα τις πολιτικές εξελίξεις. Δεν
μιλάω για blog
ενός κόμματος, μιλάω για blog
πολιτών που θα σχολιάζουν την επικαιρότητα.
Στην Αμερική αυτήν τη στιγμή τα τρία
κορυφαία blog
είναι πολιτικά και μάλιστα από Έλληνες
(www.huffingtonpost.com, της Αrianna Huffington-Στασινοπούλου,www.dailykos.comτου Μάρκου Μουλίτσα και www.americablog.comτου John Aravosis)! Οι bloggers
συζητάνε απευθείας με τα δυο μεγάλα
κόμματα, έχουν τεράστιο κοινό και
επηρεάζουν πάρα πολύ. Αυτό θα το δούμε
σε λίγο κι εδώ. Και δεν έχουν αρχίσει να
εμφανίζονται τα εταιρικά blog,
σύντομα θα μπουν στο παιχνίδι και οι
εταιρείες. Μιλάω για κάτι που γίνεται
έξω, δηλαδή οι εταιρείες ανοίγουν blog
που γράφουν κάποια στελέχη των εταιρειών
και καθημερινά επικοινωνούν με κόσμο
και γράφουν πράγματα που αφορούν την
εταιρεία: τι κάνουν, τι λένε, πώς απαντούν
στα προβλήματα. Είναι έτοιμο να ξεκινήσει
όπου να 'ναι. Αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε
μια αποτύπωση όλου του περιεχομένου
που υπάρχει στην κοινωνία. Σαν εταιρείες,
σαν μεμονωμένα άτομα, σαν καλλιτεχνική
δημιουργία, σαν πολιτικός σχολιασμός,
σαν αυριανισμός, σαν πολιτιστικό
περιεχόμενο, επιστημονικού προσανατολισμού,
τα πάντα.
Ποιον
επηρεάζουν άραγε τα ελληνικά blog;
Ποια είναι η δύναμή τους;
Ζ.: Αυτοί που διαβάζουν blog ή εμπλέκονται σ' αυτή την κατάσταση δεν είναι η πλειοψηφία, αλλά είναι οι opinion makers. Το πόσο επηρεάζουν δεν ξέρω, σίγουρα όχι πάρα πολύ, εκτός κι αν πρόκειται για ένα θέμα τεράστιο.
Ν.: Όλο αυτό είναι στο ξεκίνημα. Η πορεία είναι ανοδική. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επηρεάζει κι η εφημερίδα, υπάρχει όμως κοινό που διαβάζει και το blog και θα επηρεαστεί και από τα δύο. Αν είναι μάλιστα το blog από αυτά που συμφωνεί ως άποψη, πιστεύω ότι τον επηρεάζει περισσότερο. Όταν ένας άνθρωπος είναι αδικημένος κι έχει υποστεί πόλεμο, το νιώθει πιο κοντά του και μπορούν πιο εύκολα οι απόψεις του blogger να μπουν στο μυαλό του. Είναι πιο άμεσο. Μπορείς πιο εύκολα να αντιδράσεις και να σχολιάσεις σ' ένα blog παρά σε μια εφημερίδα. Π.χ., 30 χρόνια διαβάζω εφημερίδα και δεν έχω στείλει ποτέ γράμμα. Βλέπω ότι πολύ σύντομα θα πάμε εκεί που είναι η Αμερική.
Μάλλον είναι πολύ αισιόδοξο αυτό το σενάριο.
Ν.: Πριν από ένα μήνα ήμουν προσκεκλημένος στο υπουργείο Εξωτερικών κι ήμασταν 20 άτομα. Μόνο αυτό σου λέω και δεν είναι τίποτα τυχαίο. Παίρνουμε μηνύματα. Ο Βρυώνης δουλεύει στον Παπανδρέου... Δεν μιλάμε για κίνημα. Λέω ότι η διαμόρφωση άποψης μέχρι τώρα γινόταν από κάποια media, τώρα αυτό το εύρος μεγαλώνει. Δεν έχεις μόνο τον Alpha, το Mega και το «Βήμα», π.χ, αλλά επηρεάζεσαι κι από τα blog. Κι όταν στρέφεται η προσοχή στο blog, αναγκαστικά μειώνεται το επίπεδο προσοχής από το άλλο μέσο. Υπάρχει μια μετατόπιση σταδιακή. Δεν μπορώ να ξέρω πού θα φτάσει, αλλά γίνεται.
Ζ.: Η έρευνα για το Master μου έδειξε ότι οι ώρες της τηλεόρασης για κάποιον που ασχολείται με το ίντερνετ είναι απίστευτα λιγότερες από κάποιον που δεν έχει πρόσβαση. Το βλέπω και σε μένα, πριν από ενάμιση χρόνο έβλεπα μόνο ειδήσεις και τώρα, εδώ και 5-6 μήνες, δεν βλέπω καθόλου. Εμένα μου έχει κάνει πολύ καλό το Buzz. Προσωπικά μου δίνει πάρα πολλά, ξέρω ότι θα βρω πράγματα και δεν θα χάσω μια είδηση. Είναι πολύ χρήσιμο.
Ν.: Το αμερικάνικο αντίστοιχο, το Digg, έχει διπλάσια επισκεψιμότητα από τους «N.Y. Times».
Ζ.: Η δουλειά που κάνει η συγκεκριμένη πλατφόρμα είναι η πεμπτουσία του όλου concept. Το ίδιο και το Twitter. Μεταφέρει τα μηνύματα πιο γρήγορα από τα δημοσιογραφικά νέα του Associated Press. Το microblogging είναι μια επανάσταση που αξίζει να την παρακολουθήσεις, είναι κάτι που αφορά περισσότερο κόσμο. Ο αριθμός αυτών που μπορούν να γράψουν σε blog είναι πεπερασμένος, είναι μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, 100, 200, 500 χιλιάδες. Τέλος. Οι περισσότεροι έχουν άλλα εργαλεία να εκφραστούν, θέλουν να μιλήσουν πιο απλά, δεν έχουν πολλά πράγματα να πουν και να αναλύσουν. Ν.: Το Twitter είναι πολύ καλή περίπτωση επικοινωνίας, ασύγχρονης, σε μια τελείως ανοιχτή πλατφόρμα. Μπορώ να πάρω τα μηνύματά μου και των φίλων μου και να τα αναπαράγω κάπου αλλού, σε μια άλλη υπηρεσία. Πιστεύω ότι σύντομα θα μπουν πολλοί περισσότεροι Έλληνες στο Twitter απ' όσοι θα είναι blogger.
Δεν υπάρχει κίνδυνος να σπέρνεις ψεύτικες ειδήσεις ή ειδήσεις που δεν μπορείς να διασταυρώσεις;
Ζ.: Κάποιος που είναι συνειδητός και ρισκάρει το όνομά του ως blogger δεν το κάνει, αυτό είναι το πρώτο του κεφάλαιο.
Ν.: Αν εσύ γράψεις πράγματα που δεν ισχύουν χτίζεις απλά ένα πολύ κακό όνομα και στο τέλος δεν θα σε διαβάζει κανείς. Το τι είναι έγκυρο είναι πολύ σχετικό επίσης. Στο ίντερνετ η έννοια της σχετικότητας υπάρχει πολύ έντονα, το τι είναι έγκυρο ή μη έγκυρο, η αλήθεια και το ψέμα. Υπάρχει πάρα πολύ γκρι, αλλά στο τέλος αυτό που μένει είναι σίγουρα το reputation. Το ποιος λέει κάτι δηλαδή. Ξέρεις ότι πολύς κόσμος σε παρακολουθεί, κι η φήμη του blogger χτίζεται σιγά σιγά.
Ζ.: Το ζήτημα είναι ότι αν πεις τη βλακεία ή κάτι μη έγκυρο θα βρεθεί κάποιος να σε εκθέσει, θα σε διορθώσει. Υπάρχει ένα σύστημα που σε παρακολουθεί έτσι κι αλλιώς, είναι ένα σύστημα που αυτοδιορθώνεται.
Δόλια κίνητρα δεν υπάρχουν;
Ν.: Για ποιο λόγο στεκόμαστε διαρκώς σε αρνητικές κριτικές και σε ανθρώπους που χρησιμοποιούν το μέσο με κακό τρόπο; Είναι κι αυτό μια παθογένεια της Ελλάδας. Έχουν βγει υπέροχα πράγματα απ' τα blog στην Ελλάδα, όσα ακούστηκαν όμως είναι επειδή προκλήθηκε ντόρος γύρω τους, με άσχημο τρόπο. Και με κακή αφορμή. Το Press.gr, π.χ., που στην ουσία δεν είναι τίποτα. Δυο ανόητοι που γράφουν ό,τι βλακεία τους κατεβαίνει. Ο πολύς κόσμος θέλει την ίντριγκα και την παρακολουθεί. Η Στεφανίδου έχει μεγαλύτερο κοινό από τον Κούλογλου. Από κει και πέρα, αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά, πρέπει να βλέπουμε τα ωραία που γίνονται. Με ποιο τρόπο τα blog έχουν βοηθήσει να γίνει κάτι καλό. Πρώτον: Επικοινωνούμε. Με καλύτερο τρόπο. Δεύτερον: Βρίσκουμε έναν τρόπο να εκφραστούμε, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο. Όχι να εκφραστούν οι συκοφάντες, όλος ο υγιής κόσμος. Αν δεν υπήρχαν τα blog άραγε θα ήταν καλύτερη η ζωή σου;
Η δική μου συγκεκριμένα δεν ξέρω πού θα ήταν αυτή τη στιγμή χωρίς το blog.
Ν.: Κι η δική μου επίσης. Εξαιτίας του blog βρήκα μια καλοπληρωμένη δουλειά, εξαιτίας του blog κάποιος έχει χτίσει ένα προσωπικό brand, έχει γίνει γνωστός σε μια αγορά, ότι είναι καλός σε μια δουλειά. Έχει κάνει φίλους, διοργανώνει ακόμα και πάρτι και έχει ανταπόκριση.
Ζ.: Η λέξη κλειδί είναι η αποδιαμεσολάβηση.
Με τη διαφήμιση τι γίνεται, μπορείς να βγάλεις λεφτά από ένα blog;
Ν. Λεφτά από το blog δεν μπορείς να βγάλεις, εκτός από ελάχιστους. Μπορείς να βγάλεις όμως λεφτά εξαιτίας του blog, όπως εγώ βρήκα δουλειά. Εξαιτίας του blog μπορείς να βγάλεις πολλά λεφτά, από το blog με διαφήμιση και τα παραδοσιακά μοντέλα δεν γίνεται αυτό σήμερα.
Για τη νομοθετική ρύθμιση που θέλει να επιβάλλει η κυβέρνηση ποια είναι η γνώμη σας;
Ν.: Δεν υπάρχει αυτό το θέμα. Ασ' το. Πιστεύω ότι γινόμαστε θύματα μιας κατάστασης. Εμείς το έχουμε γεννήσει για να συζητάμε. Υπάρχει σχέδιο νόμου; Το μέσο βρίσκει πάντα ένα τρόπο να σε ξεπεράσει...
DIKIASOU.COM
Μπορεί στην Ελλάδα να μην υπάρχουν (ακόμα;) video-bloggers, αυτό όμως δεν εμπόδισε μια δημιουργική ομάδα από bloggers και μη να αρχίσουν να καταστρώνουν το πρώτο webseries για το ελληνικό ίντερνετ. Όπως και στις πετυχημένες σειρές του εξωτερικού (lonelygilr15, katemodern) βασικός χαρακτήρας της σειράς είναι μια νεαρή κοπέλα που αποφασίζει να γίνει video-blogger. Επίκεντρο της σειράς το http://dikiasou.comπου περιβάλλεται από τα blog των υπόλοιπων χαρακτήρων καθώς και από την παρουσία τους στα άλλα social media. Τα επεισόδια πεντάλεπτα, η διάδραση με τους χρήστες στο maximum και οι πρωταγωνιστές ηθοποιοί αλλά και όχι μόνο. Η επιτυχία του κυριολεκτικά εξαρτάται από τους χρήστες, καθώς το σενάριο γράφεται κατ' ουσίαν από την ίδια την αλληλεπίδρασή τους με τους χαρακτήρες. Αντίθετα με το quarterlife -που έκανε τρομακτική επιτυχία καθώς συνέπεσε με την πρόσφατη απεργία των σεναριογράφων στις ΗΠΑ-, το dikiasou.com απευθύνεται σε μικρότερο ηλικιακά κοινό, τηρώντας όμως ξεκάθαρες αποστάσεις από την τηλεοπτική κουλτούρα. Το dikiasou.com παράγεται από την Pegasus interactive και θα κάνει την πρεμιέρα του στο τέλος του Οκτώβρη.
σχόλια