ΚΙΝΗΣΗ

Τα ευχαριστώ των γάτων. Από την Τζένη Μαστοράκη

Τα ευχαριστώ των γάτων. Από την Τζένη Μαστοράκη Facebook Twitter
0

Θυμάμαι κάποια «ευχαριστώ» που μ' έκαναν κομμάτια. Τον άρρωστο γατούλη που έκλαιγε, κι όμως τριβότανε στο χέρι που του έδινε το φάρμακο. Τον άλλο, που γουργούριζε χωμένος μέχρι τον λαιμό σε μια λεκάνη με νερό και μια θανατηφόρα σκόνη για την ψώρα

 

Μεγάλωσα με γάτους. Και την κόρη μου τη μεγάλωσα με γάτους. Εκτός από έναν, όλοι ήταν μαζεμένοι από τον δρόμο. Όλοι αρσενικοί, γιατί έτσι έτυχε. Έδωσα και πήρα αγάπες άνευ όρων, κι ας τους απάτησα εκ συστήματος με κάθε αδέσποτο της γειτονιάς. Και μαζί τους (μαστιγωμένη από πολύ μικρή με «πες ευχαριστώ» και με «τι λένε τα καλά παιδιά;») την ξεφοβήθηκα αυτήν τη λέξη, κι έμαθα να τη λέω αλλιώς.

Θυμάμαι κάποια «ευχαριστώ» που μ' έκαναν κομμάτια. Τον άρρωστο γατούλη που έκλαιγε, κι όμως τριβότανε στο χέρι που του έδινε το φάρμακο. Τον άλλο, που γουργούριζε χωμένος μέχρι τον λαιμό σε μια λεκάνη με νερό και μια θανατηφόρα σκόνη για την ψώρα. Και, προπαντός, μια ξένη εικόνα, που την κουβαλάω τριάντα χρόνια:

Δεκαετία του '80 στα Εξάρχεια, έβλεπα μια γιαγιά που έβγαινε αργά τη νύχτα, με δυο σακούλες νάιλον στα χέρια, και πίσω της ακολουθούσε ένας στρατός γατιά. Πήγαινε, πήγαινε, τους έλεγε, της λέγανε, τριβόντουσαν στα πόδια της, τους άδειαζε φαΐ από γωνία σε γωνία, τρώγανε μια αρπαχτή μπουκιά, αφήνανε το υπόλοιπο, και πάλι πίσω της. Τη γιαγιά την ήξεραν όλες οι εξαρχειώτικες ταβέρνες. Πέρναγε νύχτα, μάζευε αποφάγια και τάιζε το γατομάνι της περιοχής – ήτανε και οι πρώτοι καιροί των κάδων, είχε πέσει πείνα. Τη ζήλευα όταν την πετύχαινα να στρίβει στην οδό Σουλτάνη με τις σακούλες της, και πίσω τα γατιά. Γατιά παρέα, κουβέντα, βόλτα, πανηγύρι, ένα γεμάτο «ευχαριστώ» του πεινασμένου, που δεν περιμένει να χορτάσει πρώτα.

Είμαι χρόνια, πια, χωρίς γατιά. Όμως τους γατούληδες, και τους δικούς μου και των Εξαρχείων, τους σκέφτομαι συχνά και τους ευγνωμονώ γιατί μου μάθανε πόσο απλή και πόσο δυνατή είναι κατά βάθος η πιο δύσκολη, αν όχι και η πιο ψεύτικη λέξη του κόσμου. Όσο για τα άλλα, τα ανθρώπινα, κάθε που διαπιστώνω ότι λιγοστεύουν γύρω-γύρω τα «ευχαριστώ», λέω πως φταίει μάλλον που γερνάω και γκρινιάζω.

Διάφορα
0

ΚΙΝΗΣΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ