θα πω πως είμαι το πανίσχυρο το Βιμ

θα πω πως είμαι το πανίσχυρο το Βιμ Facebook Twitter
5

Μοναξιά και τρυφερότητα και σαρκασμός -αυτή είναι η ποίηση του Χρήστου Βαλαβανίδη. Από τους πιο ιδιαίτερους της γενιάς του '70, παιδί παιδάκι του Κωστάκη Καρυωτάκη - θλίψη, πικρότατη σάτιρα, στίχοι που σε κάνουν κομματάκια πριν καλά καλά καταλάβεις από που σου ήρθε το ξυράφι.

 

 

Το κουρέλι, ο Ρίκης του Μορμόλη, ο Χρήστος του Ντόγκβιλ και της Δωδεκάτης Νύχτας και των Αυθαίρετων και μιας ηλικίας που χάθηκε για πάντα.

 

Κι ένα ποίημα από το 1970 - εκείνη τη χρονιά ο Σάκης Καράγιωργας καταδικαζόταν σε ισόβια, η Ντέλλα Ρουφογάλη κάλπαζε στο τίποτε, ο Γιάννης Βογιατζής τραγουδούσε Αδέλφια μου αλήτες πουλιά, κι αυτός εξέδιδε την πρώτη του ποιητική συλλογή.

 

Ήταν εικοσιέξι χρονών.

 

(Λίγα χρόνια μετά θα μαθαίναμε ότι όταν κι εμείς χαθούμε, η δική μας ηλικία μπορεί να έχει, εκτός από Ινδίες, και το όνομα Βέρα.)

 

 

 

Θα φύγω με τα πόδια στις Ινδίες
κι ίσως να πάω ακόμη πιο μακριά,
σ' όσους ρωτάνε «πού πηγαίνεις;» θ' απαντάω:
«ψάχνω μια κόλαση με σάρκα και οστά».

 

 

 

«εδώ δεν έχει πια που να πατήσεις»
παντού μερμήγκια, σαύρες και σκορπιοί,
στη θάλασσα παραμονεύουνε κονσέρβες
κ' οι τροχονόμοι γίναν δύτες κ'ηθοποιοί.

 

 

 

 

Μετά το ματς γυρνούν όλοι στο σπίτι τους και
                                                           τρώνε,
κοιτάζουν στην τηλεόραση τον πόλεμο μακρυά,
οι γλάστρες τους μαραίνονται καθώς αυτοί
                                                       κοιμώνται,
μες στο ψυγείο κάθεται ο διάολος και γελά.

 

 

 

 

Φυτρώσανε στους τάφους ναύλoν άνθη
κι οι αστυνόμοι δέρνουν τον κρατούμενο λυτό,
όλα επιτρέπονται—ακόμη και τα άγχη
μπροστά στο μνήμα του Λευτέρη δάκρυα από μπετόν.

 

 

 

 

Απ' ώρα σε ώρα θα συλλάβουνε κι εμένα,
ίσως γιατί θα ξέχασα να βάλω το μπριλκρήμ,
μπροστά στη λάμπα αν με ρωτήσουνε «ποιος είσαι;»
θα πω πως είμαι το πανίσχυρο το Βιμ.

 

 

 

 

Κι έτσι θα φύγω με τα πόδια στις Ινδίες
κι ίσως να πάω ακόμη πιο μακρυά,
σ' όσους ρωτάνε «πού πηγαίνεις;» θ' απαντάω:
«ψάχνω μια κόλαση με σάρκα και οστά».

 

Χρήστος  Βαλαβανίδης ,''Θα πάω εκεί..'', 1970

 

 

---------------------------------------------------------------

 

 

(Ίσως κάποτε μάθουμε γιατί ήρθαμε σ' αυτό το πάρτυ,κύριε Χρήστο..)

 

 


 

 

 

5

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

5 σχόλια
Μιλάμε γι αυτόν τον καταπληκτικό, αξιολάτρευτο ηθοπιοιό; Προσωπικά με μαγνητίζει κι είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που θα δω διαφήμιση. Κρίμα που στην τηλεόραση δεν παίζει. Ελπίζω ότι είναι δική του απόφαση κι όχι ότι τάχατες πουλάνε περισσότερο οι Φιλιππίδηδες κι οι Χαϊκάληδες που θα πάθουμε οβερντόουζ. Δεν είχα ιδέα ότι έγραφε και ποίηση αν και η πνευματικότητα ήταν ολοφάνερη πάνω του. Μ' αρέσει πολύ αυτός ο άνθρωπος, έχει κάτι που παλιά το λέγαμε νακ(!). Ευχαριστώ τη Γλυκερία Μπασδέκη που μου δίνει την ευκαιρία να εκφράσω την πολύ μεγάλη συμπάθειά μου. Και το ποίημα του 70 όχι μόνο ωραίο αλλά και πρωτοπορειακό γιατί η ομοιοκαταληξία έγινε πάλι μόδα! Σα να το' ξερε και δεν ακολούθησε το συρμό της εποχής του αλλά είδε μπροστά. Είμαι σίγουρη ότι δεν αρέσει μόνο σ' εμένα. Του εύχομαι τακαλύτερα.
Υπέροχο ποστ. Βρίσκω την ποίησή του εξαιρετική. Κάποτε είχα βάλει σε ένα δικό μου ποστ ένα απ' τα αγαπημένα μου ποιήματα, θα ήθελα να το προσθέσω και εδώ:Ένα ποίημα του που μ' αρέσει πολύ, για διάφορους λόγους, από την Ανοιχτή Ακρόαση (Εκδ. Καστανιώτη)Ο ΔΙΑΔΡΟΜΟΣΟ δωδεκάχρονος κοιτά μες στον καθρέφτη:«Αυτός ο γέρος είμαι εγώ», φωνάζει.Στο διάδρομο κυλούν γυάλινες σφαίρεςΜια σβούρα τσίγκινη ανάμεσά τους στριφογυρνάει σαν ήλιοςΜ’ ένα καρφί το αγόρι κάνει τρύπες στους τοίχουςΤο φως χιμάει μέσα -λάμπουνε τώρα γύρω χίλια αστέρια-Καρφώνουν το παιδί στο πάτωμα, το αίμα του κυλάει στις σκάλες,Κόκκινο χαλί.Αθόρυβα, αργά στις σκάλες ανεβαίνει μία γυμνή γυναίκαΚαθώς πατάει το αίμα, τα πόδια της αφήνουνε παντού κόκκινα αχνάρια.Σκύβει πάνω στο αγόρι,Το σκουντάει.«Ξύπνα, του λέει, ξύπνα.Έχεις αργήσει».