Ένας κώλος, λίγη τέχνη και ένα ωραίο αγόρι μπορούν να φέρουν κοντά στη δόξα για μια στιγμή όσους δοκιμάζουν (ανάλογα και τη δοσολογία βέβαια;-) να πειραματιστούν με τέτοιου είδους κονσεπτ. Είτε στη τέχνη, είτε στα media. Είτε αναμειγνύοντας και τα 2 μαζί.
Όπως στη περίπτωση James Franco με την οποία έχουμε ξανασχοληθεί στο σεπτό τούτο ιστολόγιο. Αλλά όσο και να θέλεις να αγιάσεις το marketing plan του παιχνιδιάρη, ευειδούς, καλίπυγου και ευεπίφορου στη μίξη high και low κουλτούρας James δεν σε αφήνει να πάρεις διαλειμματική ανάσα.
Το τελευταίο του κατόρθωμα το οποίο βοηθούντος και του βιτριολικού Vulture των ΝΥΤ το οποίο το φώτισε με τη κατάλληλη δόση δημοσιότητας (γιατί η αλήθεια είναι πως εδώ και 2 βδομάδες που πρωτοδημοσιεύτηκε δε το πήρανε και πολύ πρέφα μέχρι να το δημοσιεύσει προχθές το Vulture) είναι πως έδωσε συνέντευξη για το περιοδικό Flaunt και δάνεισε τα πειραματικά(sic) οπισθιά του για το ένα από τα 2 εξώφυλλα με τα οποία κυκλοφόρησε το περιοδικό.
Στη συνέντευξη η οποία έγινε μέσω μέηλ και η οποία είναι μικρότερη απ' οτι η περιγραφή του backstage από τον συντάκτη της συνέντευξης μαθαίνουμε (χωρίς την πυγοεπήρρεια άλλων snapsots) πόσο ασάλιωτα ο James καταφέρνει να συνδυάζει τους δυο, τρεις, τέσσερις art κόσμους , μέσα στους οποίους κινείται και τσαλαβουτάει προσπαθώντας να εδραιώσει κατά τη γνώμη μου τη περσόνα ένος ναι μεν στην όψη χολυγουντιανού τζεημςντινικής απόχρωσης ζεν πρεμιέ με διακριτά underground arty farty πλευρές δε.
.jpg)
Είναι σαφές πως κινείται κατά μεγάλο ποσοστό στα χνάρια που έθεσαν πριν από αυτόν παλιότεροι εναλλακτικοί χολυγουντιανοί ζεν πρεμιέ όπως ο Dennis Hopper του οποίου έχω την αίσθηση πως αντιγράφει κατά πόδας προσαρμοζόντας την στη εποχή μας βέβαια και την φιλμική του πορεία και τα αρτ μονοπάτια του (ο Χόπερ είχε υπάρξει μέλος και της γουορχολικής παρέας στο Factory και των beatniks).
Το κάπως εκνευριστικό κατά τη αποψή μου βέβαια είναι πως ο συμπαθής James συνεχίζει να επιμένει πιο πολύ στη κατοχύρωση του brand του ως ο νέος εναλλακτικός πρωταγωνιστής του Χόλυγουντ που άμα του γουστάρει (και του έχει αδειάσει και ο τραπεζικος λογαριασμός;-) κάνει και ένα blocbuster για ανεφοδιασμό και επιστρέφει στα αρτ τσαλαβουτηματά του τα οποία τα μαρκετάρει πιο ενορχηστρωμένα και από την Madonna την ίδια παρά ως ένας καλλιτέχνης που φλέγεται από μια εσωτερκή δημιουργική φλόγα.
Πρέπει να ομολογήσω βέβαια πως το οτι δε μας ταίζει σκέτη καγκούρικη τεστοστερόνη μιντιακά και επιμελείται το πακέτο του κάπως πιο πειραματικά ποζεράδικα προκαλεί μιαν ευχάριστη αναστάτωση.
Για intellectuel γλυφιτζούρι (με σουξεδιάρικη κωλοχαράδρα) δε το λές κακό;-)
(η υπόλοιπη συνέντευξη όπως βλέπεις παρακάτω είναι εντελώς ντυμένη)
]
bonustrack
Φρόντισε πάντως και για όσους χαρντ κορ κουλτουριάρηδες δε συγκινούνται από τα σωματικά του κάλλη επιστρέφοντας στα γνώριμα του πια λημέρια του Paris Review of Books και φτιάχνοντας ένα μισάωρο βιντεάκι με τον catchy τίτλο Reading in Bed with James Franco (η Χρυσηϊδα Δημουλίδου να κρατήσει μάρκετινγκ σημειώσεις παρακαλώ;-) όπου διαβάζει ηδυπαθώς το διήγημα της Amie Barrodale's "William Wei."
σχόλια