Από τις αρχαίες παραστάσεις σε τοιχογραφίες μέχρι τις σημερινές καθημερινές εκδηλώσεις, ο χορός είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ανθρώπινων κοινωνιών και υπάρχει σε κάθε πολιτισμό.
Το να λικνίζουμε το σώμα μας στον ρυθμό της μουσικής είναι κάτι που συμβαίνει από πάντα σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία. Γιατί λοιπόν αυτή η φαινομενικά επιπόλαιη πράξη είναι τόσο θεμελιώδης για την ανθρώπινη ύπαρξη;
Η απάντηση φαίνεται να βρίσκεται στην ανάγκη μας για κοινωνική συνοχή. Ο χορός είναι η ζωτική «κόλλα» που κρατά τις κοινωνίες ενωμένες παρά τις διαπροσωπικές διαφορές.
Ο Γάλλος κοινωνιολόγος Émile Durkheim (1858-1917) θεώρησε ότι ο «συλλογικός αναβρασμός» –οι στιγμές δηλαδή κατά τις οποίες οι άνθρωποι συναντιούνται σε κάποια μορφή ενοποιητικής δραστηριότητας που προκαλεί ενθουσιασμό– είναι η ρίζα αυτού που κρατάει τις ομάδες ενωμένες.
Πιο πρόσφατα, ο Bronwyn Tarr, εξελικτικός βιολόγος και ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ο οποίος είναι επίσης χορευτής, έχει ερεύνησε τις εξελικτικές και νευρολογικές βάσεις της έμφυτης τάσης μας να χορεύουμε.
