Όταν κανείς βλέπει τον Adam και τον Neil δεν σκέφτεται ότι πρόκειται για μονοζυγωτικά δίδυμα. Αν και μοιράζονται το ίδιο DNA, η εξωτερική τους εμφάνιση είναι πολύ διαφορετική. Πάσχουν και οι δύο από νευροϊνωμάτωση, μια σπάνια γενετική διαταραχή που τους έχει επηρεάσει με διαφορετικό τρόπο.
Στο ντοκιμαντέρ που τιτλοφορείται The Twins Pearson διηγούνται την ιστορία τους στον Jonathan Braue που το υπογράφει.
«Πάντα ήξερα ότι έπασχα από το ίδιο πράγμα με εκείνον, όπως και ότι σε εκείνον υπήρχε παραμόρφωση στο πρόσωπο ενώ σε εμένα δεν συνέβαινε το ίδιο» λέει ο Neil στην ταινία. Ο Adam πάσχει από καλοήθεις όγκους που άρχισαν να σχηματίζονται στο πρόσωπό του όταν οι Pearsons ήταν παιδιά. Αυξήθηκαν προοδευτικά και με την πάροδο του χρόνου χειροτέρεψαν.
Στο σχολείο, υπέμεινε το αδυσώπητο bulling «ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να κάνει ένα άνθρωπος στον συνάνθρωπό του» όπως το περιγράφει χαρακτηριστικά και στην ταινία ο Neil.
Ως ενήλικας, ο Adam, εξηγεί ότι δεν μπορεί ποτέ να πάει πουθενά χωρίς να χάνεται. Ο Neil, εν τω μεταξύ, δεν εμφανίζει κάποιου είδους παραμόρφωση στην εξωτερική του εμφάνιση όμως αντιμετωπίζει κι εκείνος αρκετά νευρολογικά προβλήματα που βλάπτουν σοβαρά τη μνήμη του.
Παρά τα δεινά που περνάει ο καθένας ξεχωριστά, τα δίδυμα μοιράζονται έναν αδιάσπαστο δεσμό.
«Η ιστορία του Adam και του Neil προκαλεί την αντίληψη μας σχετικά με το τι σημαίνει πραγματικά να ζεις μια καλή ζωή» λέει ο Braue. «Αυτό που βρήκα φοβερό με τον Adam είναι το γεγονος ότι δεν επέτρεψε ποτέ να τον καθορίσει η παραμόρφωση του. Μιλώντας μόλις πέντε λεπτά μαζί του, τα ινομυώματα στο πρόσωπό του έμοιαζαν σχεδόν να χάνονται. Ο λαμπερός του χαρακτήρας τα επισκιάζει διότι είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος που έχει πολλή αγάπη και σοφία να μοιραστεί».
Ενώ τα αποτελέσματα της νευροϊνωμάτωσης αναμφισβήτητα συνεχίζουν να επηρεάζουν την ύπαρξή τους, κανένας από τους διδύμους δεν θα επιθυμούσε να ζει κάποια άλλη ζωή. Είναι καλύτερο να ζούμε την ζωή που έχουμε παρά να λαχταρούμε την ζωή που θα θέλαμε να έχουμε» λέει ο Neil.
Ο Braue ευελπιστεί ότι η ταινία του θα βοηθήσει τους ανθρώπους να δουν την αξία του να παραμένεις περίεργος για τους ανθρώπους με αναπηρίες, αντί να καταφεύγεις σε αυτό που ονομάζει «πρωταρχικό αμυντικό μηχανισμό» του άλλου. «Αντί να έχετε μια προκατειλημμένη αντίληψη για τους άλλους, προσεγγίστε τους και κάντε τους ερωτήσεις. Όταν έχουμε την περιέργεια να κατανοήσουμε την αναπηρία του άλλου αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να δείξουμε ότι μας ενδιαφέρει».
