Ο Πίτερ Γουάιτχεντ, ο οποίος πέθανε στο σπίτι του στο Ανατολικό Λονδίνο στις 10 Ιουνίου, ήταν μια ιδιαίτερη, γοητευτική και πολυσχιδής προσωπικότητα, γνήσιο τέκνο των Swinging Sixties – περίοδο την οποία απεικόνισε μοναδικά με τα πρωτοποριακά του φιλμ – και του ελευθεριακού πνεύματος της αντικουλτούρας.
Ο Γουάιτχεντ προσέλκυσε για πρώτη φορά την έντονη προσοχή των «ψαγμένων» κινηματογραφικών κύκλων το 1965 όταν πήγε με την κάμερά του να καταγράψει τα περιπετειώδη δρώμενα ενός μεγάλου ποιητικού φεστιβάλ στο Royal Albert Hall του Λονδίνου, στο οποίο συμμετείχαν επιφανείς εκπρόσωποι της «μπιτ» φιλολογίας όπως ο Άλεν Γκίνσμπεργκ. Το αποτέλεσμα ήταν η ταινία "Wholly Communion" η οποία αποτελεί μοναδικό ντοκουμέντο μιας στιγμής στην σύγχρονη κουλτούρα όπου όλα φαίνονταν να αλλάζουν με συναρπαστικό τρόπο.
Το φιλμ είναι ένα συναρπαστικό κολάζ σκηνών από το «βελούδινο» underground της βρετανικής πρωτεύουσας όπου συνδυάζονται ψυχεδελικές εικόνες, η μουσική των Pink Floyd και εμφανίσεις εμβληματικών αστέρων της περιόδου όπως η Τζούλι Κρίστι και ο Μάικλ Κέιν.
Η ταινία προσέλκυσε επίσης το ενδιαφέρον των Rolling Stones που τον κάλεσαν να τους συνοδεύσει στην περιοδεία τους στην Ιρλανδία, οδοιπορικό που απετέλεσε το υλικό του ωριαίου ντοκιμαντέρ "Charlie Is My Darling" (1966) αλλά και κάποιων σύντομων φιλμ που έγιναν ο προπομπός των μουσικών βίντεο, δεκαετίες πριν.
Η ταινία όμως που τον έκανε διάσημο, αναδεικνύοντας συγχρόνως τις πιο ιδιοσυγκρασιακές πτυχές της κυρίαρχης ποπ κουλτούρας εκείνης της εποχής στο Λονδίνο ήταν το "Tonite Let's All Make Love in London" (ο τίτλος προέκυψε από το ομώνυμο ποίημα του Γκίνσμπεργκ) της επόμενης χρονιάς.
Το φιλμ είναι ένα συναρπαστικό κολάζ σκηνών από το «βελούδινο» underground της βρετανικής πρωτεύουσας όπου συνδυάζονται ψυχεδελικές εικόνες, η μουσική των Pink Floyd και εμφανίσεις εμβληματικών αστέρων της περιόδου όπως η Τζούλι Κρίστι και ο Μάικλ Κέιν. Το αποτέλεσμα είναι ένα ιλιγγιώδες καλειδοσκόπιο ήχων και εικόνων, ανοιχτό σε ποικίλες ερμηνείες, που παραμένει εντυπωσιακό και πρωτοποριακό μέχρι σήμερα.
Ακολούθως, ο Γουάιτχεντ γύρισε κάποια φιλμ για τους Floyd και τους Led Zeppelin, ενώ είχε ήδη ολοκληρώσει και της επίσης σημαντική ταινία του,"The Fall" (1969), την οποία είχε γυρίσει στη Νέα Υόρκη, εκφράζοντας μέσω μιας επιμελούς σύνθεσης εικόνων και συνεντεύξεων την αντίδρασή του στον Πόλεμο του Βιετνάμ και σε άλλα καυτά ζητήματα μιας κομβικής στιγμής στην ιστορία της σύγχρονης κουλτούρας.
Αργότερα, έστρεψε το ενδιαφέρον του σε ένα σωρό άλλες δραστηριότητες πέρα από τον κινηματογράφο, ενώ αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στην προστασία των γερακιών, με τα οποία είχε αποκτήσει μια ιδιαίτερη εμμονή.
