«ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΧΕΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, Κική παιδί μου, είπε ο θείος Βάκης, συγκινημένος προχθές που ανέλυε στους στενούς συγγενείς την ιστορική συγγένεια της Πατρίδας με τον μαζοχισμό και άλλα κατάλοιπα της Τουρκοκρατίας και της Ελληναροκρατίας.
Κατά τον σεβάσμιο θείο μας -μεταξύ άλλων- προέχει να συνειδητοποιήσουμε πως γοητευόμαστε γενικώς και αορίστως από τον πάσης φύσεως όλεθρο. Επίσης πως για πολλοστή φορά είμεθα θύματα της περιρρέουσας λεβεντομαλακίας, που αποτελεί το μείζον συστατικό των ημερών και όχι μόνον.
Ο θείος Βάκης, ως δημοδιδάσκαλος, στο τέλος με δάκρυα εις τους οφθαλμούς μας απήγγειλε το δημώδες:
«ΜΑΘΑΝΕ ΠΩΣ ΓΑΜΙΟΜΑΣΤΕ , ΠΛΑΚΩΣΑΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΦΤΟΙ ».
Η θεία Περμαχούλα, βεβαίως, σηκώθηκε και βροντοφώναξε «ΕΓΩ θα ψηφίσω ΜΑΡΚΕΖΙΝ Η», αλλά η θεία, ό,τι και να πει, ακυρώνεται με ιατρικό πόρισμα και ελλιπή συνταγογράφηση. Στη φορτισμένη οικογενειακή μας συγκέντρωση ο θείος Βάκης -και σ’ αυτό συμφώνησε μέχρι και η νύφη μου η τσουκνίδα- μας είπε ότι οι «σοκολατένιοι λαθρομετανάστες» μπορεί να είναι ένα τεράστιο πρόβλημα και αρκετά αόρατο για πολλούς εξυπνάκηδες, ΑΛΛΑ πολύ πιο σοβαρό είναι το ζήτημα των «νόμιμων» καθαρμάτων, αλλοδαπών και ημετέρων, της λευκής σοκολάτας.
ΟΙ ΓΕΩΡΓΙΑΝΟΙ, ΟΙ ΡΩΣΟΙ οι Βούλγαροι και άλλα τέτοια φανατικού χριστιανικού αμπαλάζ φρούτα, που συνήθως είναι οι σταθεροί ελαφροχέρηδες, δολοφόνοι και τρομοκράτες των ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩΝ πολιτών, ΑΥΤΟΙ είναι που αχρήστευσαν κάθε έννοια νομιμότητας αλλά
και εμπιστοσύνης στο ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΛΕΧΡΙΤ Η. Οι «πρώην Σοβιετικοί», που ζουν έναν διαρκή μήνα του μέλιτος στη χώρα της φαιδροτάτης πορτοκαλέας και αλωνίζουν.
Φυσικά, στα σοβαρά κανάλια απαξιούν να μιλήσουν για οτιδήποτε άλλο από το γαλλο-γερμανικό κοκτέιλ και αναλύσεις καταστροφολογίας. Είπε πολλά ο καημένος ο θείος, ώσπου στο τέλος του έπεσε η πίεση και γύρισε το μάτι του ανάποδα, έτοιμος να πάει να συναντήσει τον Τηλέμαχό μου. Ευτυχώς, συνήλθε με κολόνια «Μυρτώ».
Μες στον προβληματισμό επέστρεψα σπίτι, κύριε διευθυντά μου, κι έσπρωξα το τραπέζι το μεγάλο πίσω από την πόρτα. ΠΟΙΟΣ θα βάλει τάξη στον πανικό μας, αναρωτιέμαι, και ΠΟΙΟΣ θα είναι ο ήρωας-μπόγιας που θα μας απαλλάξει απ’ όλους αυτούς που παράνομα ή νόμιμα-παράνομα εκμεταλλεύονται τον σουσουδισμό των Νεοελλήνων και το κόμπλεξ της γκουβερνάντας;
ΠΟΤΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ πως τις μάνες, τις γιαγιάδες, τους γέρους μας πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να «συνδράμει» με το αζημίωτο (χώρια η κλεψιά) μια «συντρόφισσα» με βουλγάρικο ή γεωργιανό σβέρκο;
Ποιες είναι αυτές οι Ρωσιδοκαυκάσιες που μαζεύονται στην Κάνιγγος τα Σαββατοκύριακα για ν’ αναλύσουν την οικονομία ξαφρίσματος και πόσο «δύστροπα» είναι τ’ αφεντικά τους, που μέχρι πρότινος βρομούσε το χνότο τους από την πείνα; Χώρια η πονεμένη πουτανιά.
«Άντε, λοιπόν, ν’ ανοίξουμε πανιά στ' όνειρο και στη λησμονιά», που λέει και το τραγούδι της αείμνηστης μαμάς του κ. Γιάννη Παπαμιχαήλ. Που μάλλον δεν εκλέχτηκε «εθνοπατέρας». Δεν γνωρίζω, κύριε διευθυντά, αν ο Καρατζαφέρης τον προτείνει για Επικρατείας αυτήν τη φορά, ΟΜΩΣ τίποτα πια δεν έχει σημασία. Ίσως ο καταλύτης των ημερών να λέγεται «Τσίπρας», ίσως κάτι άλλο πιο φοβικό, με γραβάτα ή χωρίς.
ΕΓΩ, ΠΑΝΤΩΣ, ΚΑΛΥΦΘΗΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ του κυρίου Γκύντερ Γκρας, θαυμαστή της Ελλάδας, που αν και δεινοπάθησε από τους ζωηρούς συμπατριώτες του τον παλιό καιρό της κατοχής, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟΣ , ποτέ δεν διεκδίκησε με ορθό πατριωτικό θυμό και σοβαρή υστερία τη θρυλούμενη «πολεμική αποζημίωση». Στα νιάτα του ο κύριος Γκύντερ είχε κάνει κάμποσους μήνες προσκοπισμό σε θέρετρα των Ες-Ες. Όμως το ΠΑΝ είναι η μετάνοια και ο μετέπειτα έντιμος βίος. Το ποίημα, αν και χωρίς ομοιοκαταληξία, με συνετάραξε και παρολίγο να κλαύσω, αν δεν με διέκοπτε τηλεφωνικά ο αδερφός μου για να κοκορευτεί -άκουσον, άκουσον-πως υποψιάζεται τη νύφη μου για πλατωνική μοιχεία!
Μου ανέλυσε πως η «τσουκνίδα» πασιονάρια μάλλον ανταλλάσσει μηνύματα με πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (παλιά το ‘χε ξανακάνει λιγότερο πλατωνικά με στέλεχος του αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚ ) και ότι του γράφει ποιήματα.
«Ελπίζω να μην είναι ο κ. Παπαδημούλης, γιατί μου αρέσει ως παρεμβαίνων και σκέφτομαι να τον καλέσω σε συνέλευση της πολυκατοικίας μας», είπα στον ανόητο ημικερατά αδερφό μου. Αλλά εκείνος, κύριε διευθυντά, απτόητος μου διηγήθηκε πως βρήκε τα ποιήματα μέσα στο «Κοσμοπόλιταν», που μελετά η νύφη μου στην τουαλέτα εν ώρα δυσκοιλιότητος και περισυλλογής. Εκεί να δείτε περηφάνια για τη «Δημουλά του καμπινέ».
Και χωρίς να ντραπεί, με φωνή πάλλουσα από το βιμπράτο της μοιχείας, μου απήγγειλε το εξής πόνημα:
«Στης Κουμουνδούρου την αυλή
πίσω από τους κατιφέδες
θέλω να ‘ρθεις μ’ ένα φιλί
και δυο κιλά μπεζέδες.
Νιώθω στο στήθος μου σπασμούς
Σωματική αστάθεια
Κι έχω ογδόντα οργασμούς
Μάλλον με τηλεπάθεια».
Τι να του πω! Τον καθησύχασα πως αν συνεχίσει έτσι, έχει σίγουρο το βραβείο ποίησης του περιοδικού «Διαβάζω και Ρεμβάζω», αν όχι το «Νόμπελ ποίησης Γαστούνης». Δεν βαριέσαι, αδερφός μου είναι, δεν βλάπτει ένας καλός λόγος. Γιατί να πικραθεί;
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ο Τηλέμαχος ως φάντασμα μέσα από την κατάψυξη για να μου πει ότι έμαθε πως από φέτος στην Ελλάδα θα ψηφίζουν και οι πεθαμένοι.
«Νεκρά κόμματα θα ψηφίζετε, Τηλέμαχε;».
«Όχι ακριβώς, Κική μου. Αφού οι πεθαμένοι Έλληνες παίρνουν σύνταξη ανενόχλητοι, γιατί να μη διεκδικήσουμε κι εμείς, οι πιο προχωρημένοι, ψήφο;».
«Ψήφισε Οικολόγους, Τηλέμαχε, γιατί έχεις τάφο οικολογικό. Μέχρι βλίτα έσπειρα… πέρυσι για να αποδείξω τα φιλανθή μου αισθήματα».
«Μόνο λευκό μας επιτρέπει ο Άγιος Πέτρος, και Νέα Δημοκρατία. Καταλαβαίνεις… αλλά εγώ θα τολμήσω κάτι πιο δραστικό. Ίσως Μάνο-Δράση».
Επειδή δεν αντέχω τόση μεταφυσική, κύριε διευθυντά, πήγα να συντονιστώ για την παρακολούθηση του νέου τουρκικού σίριαλ που παίζει ο «Σαβάς» του «Έρωτας και Τιμωρία». Έτσι, για να κολαστώ πάλι, η βαρυπενθούσα.
Δική σας
Κική Νουρέγιεφ
ΥΓ.: Εμένα, κύριε διευθυντά, μου πάνε οι δραχμές γιατί δεν έχουν τόσο πολύπλοκα ρέστα όπως τα ευρώ, που κάνουν τις τσέπες μου να κουδουνάνε όπως οι καμπάνες της Μητρόπολης.
σχόλια