ΕΝΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ 'ΞΕΡΑ, κύριε διευθυντά. Τι θα ‘κανε ο ματσό τύπος που έδειρε την κυρία Λιάνα, αν το νερό που πέταξε στην ξανθιά κυρία απέναντί του, ναι, αυτή που φορούσε ένα νόστιμο κοκ ντε ροζ ταγιεράκι, ΔΕΝ ήταν σκέτο νερό αλλά ντοματόζουμο, βυσσινάδα ή λαδολέμονο. ΘΑ ΑΧΡΗΣΤΕΥΕ το ταγιέρ και τώρα, αντί για τα κανάλια, θα ξεροστάλιαζε η κυρία έξω από τα καθαριστήρια.
Έχουμε χρήματα για επιπλέον κάθαρση; Αυτό είναι που με τρώει απ’ τη μέρα που γυρίστηκε η ταινία μικρού μήκους με το δραματικό φινάλε. Σπάνια μικρού μήκους ταινία είχε συμπεριλάβει εντός ολίγων μόνο λεπτών βρισιές, λογομαχίες, νεροχυσία, χαστουκομπουνιές και τραγικές κραυγές τηλεπαρουσιαστή «Όχι… όχι… όχι» και ακολούθως το -κλου- δραπέτευση. Δεν είμαι και τόσο σινεφίλ, αλλά πάντα είχα όνειρα να πάω στη Δράμα να παρακολουθήσω το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, όμως λόγω Τηλεμάχου δεν προέκυψε.
Η ξαδέρφη Πιπίνα, που έχει την ευχέρεια να παρακολουθεί συστηματικά τα επιτεύγματα της Έβδομης Τέχνης, μου είπε πως η συγκεκριμένη ταινία θεωρήθηκε κολοσσός στο είδος της για τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνεια των ερμηνευτών. Ακόμη και η σιωπηλή, αλλά τόσο συγκλονιστική παρουσία του μεγάλου μας τραγωδού Παυλόπουλου
ΕΓΡΑΨΕ σε αυτήν τη μοναδική ταινιούλα. Κάτι τέτοια με κάνουν περήφανη που είμαι Ελληνίς και βρίσκω το κουράγιο να συνεχίσω τη χηρεία και τα μνημόσυνα.
ΤΙ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΤΩΡΑ, κύριε διευθυντά μου, και παραλίγο να με πάρουν τα ζουμιά! Τέτοια εποχή, πριν από 50 χρόνια, εγώ ήμουν μια αθώα μικρούλα, εξαίρετη στην απαγγελία -έκανα και μαθήματα ακορντεόν- που την πήγε ο νεότατος ΤΟΤΕ θείος Βάκης στο έργο ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ. Πέρασα προχθές από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας και είδα ένα ερείπιο πια το θέατρο «Μετροπόλιταν», όπου παιζόταν αυτό το μοβ έργο του Χατζιδάκι. Έτσι μου είχε φανεί. Μια μοβ, χαρμόσυνη ευτυχία. Και ο θείος μού εξηγούσε ποιος είναι ο Μίνως Αργυράκης, ποιος ο Αλέξης Σολομός, ποιος ο Χορν και οι άλλοι ηθοποιοί… Πενήντα χρόνια, κύριε διευθυντά, για να καταλήξουμε σε τηλεοπτικά χάπενινγκ με τον διαρκή κίνδυνο να ξοδεύονται υπέρογκα ποσά σε καθαριστήρια.
Πόσος καιρός πέρασε που κάτι ανάλογο συνέβη στον κοσμαγάπητο κύριο Ευθυμίου του αγνού ΠΑΣΟΚ! Καφέ του πέταξαν ή κάτι πιο λιπαρό; ΜΗΝ ΠΕΤΑΤΕ ΟΥΣΙΕΣ που δημιουργούν δύσκολους λεκέδες!
Ως νοικοκυρά συμβουλεύω, κύριε διευθυντά, κι επειδή ξέρω από επίμονους λεκέδες. Ο αείμνηστος Τηλέμαχος λέρωνε, εκτός από το σώβρακο, διαρκώς ΚΑΙ τις γραβάτες του, γι’ αυτό έχω την πείρα.
Τέλος πάντων, έγινε ό,τι έγινε, όμως η οχιά της Μήλου -που είναι, λέει, και προστατευμένο είδος (εννοώ τη νύφη μου)- με πήρε προχθές μέσ’ στην άγρια νύχτα να δω στην τηλεόραση έναν νόστιμο κύριο με πικραμένο ύφος και με το σπάνιο όνομα Ιφικράτης.
Το «γιατί» δεν το κατάλαβα, όμως μου έκανε εντύπωση που ο κύριος αυτός έδινε συνταγή για κάτι που έμοιαζε με επανάσταση μπολσεβίκου χωρίς καλάσνικοφ. Πιο πριμιτίφ.
Κυρίως τσεκούρια, κουζινομάχαιρα, μπλακ εντ ντέκερ, σφυριά, νυχοκόπτες και φωτιστικό οινόπνευμα. Δεν μου λες, σύζυγε του ανοήτου αδερφού μου, γιατί με διαταράζεις τέτοια ώρα με επαναστατισμούς; Πού αποσκοπείς;
Το κάθαρμα γέλασε ως αείμνηστη Τασσώ Καββαδία και μου είπε θρασύτατα, χωρίς ίχνος σέβας στη χηρεία μου, πως ο κύριος Ιφικράτης θα είναι μοχλός «στην Επανάσταση που θα ξεκινήσει μόλις κατατροπωθεί ο αστικός πυρήνας». Άκου πράγματα!
«Ντράπου, μοιχαλίς» της αντιγύρισα «που ονειρεύεσαι οφίτσιο στο παβιγιόν της Κουμουνδούρου. Σιγά μη σου το επιτρέψει η κυρία Λούκα ή οποιαδήποτε άλλη παλούκα, που δικαιωματικά θα ‘χει μερίδιο στην κομματική βασιλόπιτα».
Θαύμασα την ευφράδειά μου, κύριε διευθυντά, αλλά μέσα μου έβραζε η σύγχυση κι ευτυχώς που μου βρισκόταν λίγη «μαυροδάφνη» και ήπια και χαλάρωσα. Αλλά, επειδή, φαίνετ αι, η συγκεκριμένη χαλάρωση ήταν κάτι παραπάνω από χαλάρωση, συν τον προβληματισμό μου ΑΝ όντως πρέπει να βγούμε στους δρόμους με σφυριά και ηλεκτρικά πριόνια, κατέβασα και κάτι υπόλοιπα από βερμούτ. Δεν θέλει και πολύ ο χηρέψας άνθρωπος ν’ ανακαλύψει το μιούζικαλ μέσα του, όταν επικοινωνήσει με το μπαγιάτικο αλκοόλ.
Φυσικά, δεν επιδόθηκα σε άριες απ’ το Μιζεράμπλ (άσχετα αν οι Άθλιοι ήταν πιο της παρούσης), αλλά ηρκέσθην στο λιντ «Ρίξε σπίρτο στο κορμί μου να αυτοπυρποληθώ», το οποίο και εξετέλεσα πάνω από δεκαπέντε φορές γιατί ήρθε το εκατό -βρίθουν οι ρουφιάνοι- να μου πει ότι ενοχλούσα τη λίμπιντο της γειτονιάς. Η ώρα είχε πάει τρεις μεταμεσονύκτια στο μεταξύ, δηλαδή κόντευε πια η Κυριακή των εκλογών, πανάθεμά την για Κυριακή.
Τότε θεώρησε καλό να εμφανιστεί ο Τηλέμαχος και να με επιπλήξει για το συγκεκριμένο εμπρηστικό ασματίδιο. Μου υπενθύμισε τη θέση μου ως βαρυπενθούσας και βέβαια δεν παρέλειψε να ρωτήσει τι θα ψηφίσω τώρα που το ίνδαλμά μου (εννοούσε τεχνηέντως τον Κασιδιάρη) απέδειξε ότι έχει πρόβλημα με το νευρικό του σύστημα.
Του είπα πως θα οδηγηθώ από την ποσότητα της απελπισίας μου ως την επάρατη Κυριακή, απ’ τη θερμοκρασία, απ’ το αν με ζεσταίνουν τα μαύρα και απ’ το αν ο κύριος Παπαδημούλης αποδείξει πως ΔΕΝ είναι ο ερωτικός αποδέκτης της νύφης μου.
«Τηλέμαχε, ως φάντασμα, γιατί δεν με ρωτάς αν όντως πρόκειται να ζητήσω πολιτικό άσυλο στην Αλβανία», του είπα και τότε ξημέρωσε.
Ξύπνησα μετά από ένα ατέλειωτο όνειρο, όπου μετρούσα σε δραχμές τρία εκατομμύρια ευρώ. Ακόμη πασχίζω να συνέλθω, κύριε διευθυντά μου, παρά τους ογδόντα καφέδες…
Δική σας
Κική Νουρέγιεφ
ΥΓ.: Αληθεύει ότι ο Τσίπρας θα χτίσει δεύτερο Ταζ Μαχάλ στην Αχαρνών;
σχόλια