ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΤΡΑΠΕΖΙ με αγριοκούνελο στιφάδο ΔΕΝ ξανακάνω, κύριε διευθυντά μου, «Ζαμέ λε Ντιμάνς», «Ποτέ την Κυριακή», που είπε κι ο Ντασέν πριν από μισό και πλέον αιώνα. Και βέβαια δεν μου φταίει το άγριο θήραμα, αλλά οι αιώνιοι συγγενείς που, για την ατυχία μου, κατοικούν πέριξ της Κυψέλης και της Αχαρνών. Χώρια αυτοί των Μεσογείων, προς Λούτσα μεριά. Συγκεκριμένα, την περασμένη Κυριακή μαγείρεψα το ιερόν σφάγιο με τα πιο νόστιμα οβάλ κρεμμύδια εκ Θηβών. Είπα κι εγώ να συνδράμω στην ύφεση για να κατανικήσω την κατάθλιψη και την παγανιστική οργή κατά Νταλάρα και λοιπών δημοσίων λειτουργών.
Τι το ήθελα η φιλάνθρωπος; Ενώπιον δέκα συγγενών και αχνιστού στιφάδου, η θεία Περμαχούλα και η μεγαλοξαδέρφη Πιπίνα σφάχτηκαν επί της τραπέζης για το ποια περιοχή έχει να επιδείξει την πιο ενδιαφέρουσα εγκληματικότητα. Όπως το ακούτε.
Η ΕΠΑΡΑΤΟΣ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΑΡΧΙΣΕ από την επιμονή της θείας για τις Φιλιππίνες. Πως δηλαδή τις κατέκτησε ο Μεγαλέξανδρος και προς τιμήν του μπαμπά του Φίλιππου τις ονόμασε έτσι. Εγώ δεν μίλησα γιατί έκανα το σερβίρισμα, αλλά ο θείος Βάκης, παλιός διδάσκαλος, εξανέστη και προσπάθησε να βάλει την ιστορία σε τάξη.
Τίποτα όμως η θεία, η οποία επέμενε, εκθειάζουσα ταυτόχρονα την αξιοσύνη των Φιλιππινέζων θεραπαινίδων και κυρίως της δικής της, ονόματι Ορθοδοξία.
Η θεία Περμαχούλα, για να αφαιρέσει τον καθολικισμό από τη δύσμοιρη μετανάστρια -ήτο βλέπετε ρωμαιοκαθολική- την εβάπτισε τρεις φορές σε κολυμβήθρα με μαγιό σφηκοφωλιά (το είχε από τα μέσα του ’50) και μισό τενεκέ λάδι!
Η ΞΑΔΕΡΦΗ ΠΙΠΙΝΑ, αφού έκανε το σνομπ γέλιο της αειμνήστου Τασώς Καββαδία, επετέθη στη θεία, ανακηρύσσοντας αυθαίρετα την Κυψέλη ΠΡΩΤΗ σε εγκληματικότητα, με τρανταχτό παράδειγμα έναν Βούλγαρο νταβατζή, συνεργαζόμενο πρωτίστως με την αστυνομία προς εκμετάλλευση είκοσι παράνομων μπουρδέλων!
«Κι εμείς στην Αχαρνών έχουμε ΚΑΙ μπουρδέλα ΚΑΙ λαθρεμπόριο καραμπινάτο ΚΑΙ φονιάδες ΚΑΙ την καλύτερη αγορά Καλάσνικοφ. Τα πουλάνε στη λαϊκή, αλλά εγώ δεν αγοράζω γιατί είναι βαριά κι ο γιατρός μού είπε να μη σηκώνω βάρη…», είπε η θεία Περμαχούλα, εισπράττοντας τον θαυμασμό των λοιπών συγγενών.
«Χαρά στο πράμα», έκανε το κακό γέλιο η μεγαλοξαδέρφη, κύριε διευθυντά μου, και δήλωσε πως τη λήστεψαν τριάντα εφτά φορές, όσα και τα χρόνια του Χριστού.
Ο θείος Βάκης, ως παλιός διδάσκαλος, πήρε πάλι την κατάσταση στα χέρια του.
«Πιπίνα, λυπάμαι, αλλά είσαι αστοιχείωτη στα ληξιαρχικά. Ο Χριστός δεν έφτασε ποτέ τριάντα εφτά, ρώτα και την Κική…», δηλαδή εμένα.
«Του τα κρύβουν οι δεσποτάδες για να φορολογούνται λιγότερο. Δεν το κατάλαβες;», φρύαξε η Πιπίνα κι άρχισε να αραδιάζει περιπτώσεις κλοπών αμυθήτου αξίας μπιζού και πορτοφολιών.
Η θεία Περμαχούλα, όμως, δεν θα άφηνε το θέμα να της ξεφύγει κι έπιασε να διηγείται πόσες κυρίες, δεσποινίδες, ακόμη και συνταξιούχοι βιάσθηκαν από καψωμένους αγνώστων στοιχείων στη γειτονιά της.
«Μέχρι και τον καντηλανάφτη μας βίασαν πολλάκις κάτι σκουροπρόσωποι…», θριαμβολόγησε η θεία χώνοντας στο στόμα ένα κουνελοπόδαρο.
«ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΘΕΙΑ ΠΕΡΜΑΧΟΥΛΑ, αφού με έφτασες στο “αμήν”, θα το πω. Ναι, ναι, ναι. Με βίασαν Ρώσος μαζί με Γεωργιανό…». Η Πιπίνα βρισκόταν πια εκτός εαυτού και σήκωσε τη φούστα της δείχνοντας, κάποιες εκδορές… και μελανιές σε μέγεθος βραχονησίδας.
«Κρατούσαν και γάτα οι πρώην σοβιετικοί; Γιατί αυτές είναι γρατσουνιές από γάτα, Πιπίνα μου», ανταπέδωσε η θεία, εισπράττοντας σαρδόνια χαμόγελα από την ομήγυρη, που ρευόταν τα οβάλ κρεμμύδια Θηβών.
Η Πιπίνα δεν έχασε καιρό. Ξεροκατάπιε την μπουκιά της κι όρμηξε στη θεία, ξεριζώνοντας κυριολεκτικά την ξανθιά της περούκα από το κεφάλι. Όλοι γνωρίζαμε πως η θεία φορούσε περούκα, αλλά σωπαίναμε από διακριτικότητα ως εκείνη την Κυριακή.
«Τι έκανες παλιομαφιόζα της Κυψέλης;;», κραύγασε η παθούσα. «Τι έκανες διασκεδάστρια εγκληματιών και αλλοθρήσκων;». Ήταν όμως αργά, γιατί η Πιπίνα, κύριε διευθυντά μου, είχε ήδη ρίξει με μίσος την περούκα της μέσα στην πιατέλα με το στιφάδο του αγριοκούνελου!
ΟΤΑΝ ΕΛΗΞΕ ΤΟ ΘΡΙΛΕΡ ΤΟΥ ΣΤΙΦΑΔΟΥ, έβαλα τους σύρτες στην πόρτα, στο ψυγείο και στο εικονοστάσι και ξανάπιασα να διαβάσω μερικά εδάφια από την Τζέιν Έιρ» της Καρλότας Βροντέ. Είναι το ανάγνωσμα που μου δίνει κουράγιο, κύριε διευθυντά, και θέλω να διδάσκομαι από την Τζέιν πείσμα, δύναμη, καράτε (έδερνε τακτικά έναΝ μαλάκα ξάδερφό της) και πυρόσβεση, γιατί ο άρχων κ. Ρότσεστερ είχε πυρομανή γυναίκα για δέσιμο… Δυστυχώς, δεν ζούμε στον ρομαντικό δέκατο ένατο αιώνα, αλλά βιώνουμε τον Αρμαγεδδώνα!
ΤΕΛΟΣ, επειδή δεν θέλω να ενισχύσω το κίνημα της ξενοφοβίας, παρακαλώ τους κατοίκους του λεκανοπεδίου, του νεροχυτοπεδίου, του μπιντεπεδίου και κυρίως του πισινοπεδίου να μην κοροϊδεύουν τους πτωχούς ληστάς με φο-μπιζού (τι να κάνει τα αξεσουάρ από το φολί-φολί ο ληστής!). Δέστε το ανθρωπιστικά και ΕΥΡΥΤΕΡΑ, όπως στη Γιουροβίζιον, που καλοδέχτηκαν το Αζερμπαϊτζάν ως καρδιά της Ευρώπης.
Δική σας,
Κική Νουρέγιεφ
ΥΓ.: Μακάρι του χρόνου να διαγωνιστεί η πατρίς στο Ουλάν Μπατόρ της επίσης ευρωπαϊκής Μογγολίας, αφού ούτε οι χάρτες ούτε η νοσταλγία σημαίνουν τίποτα πια. Ζήτω η 25η Μαρτίου 2012!
σχόλια