Την Αγγλίδα ηθοποιό Diana Rigg, που πέθανε πρόσφατα, στις 10 Σεπτεμβρίου στα 82 χρόνια της, τη γνώρισαν μέσα από το έργο της και την αγάπησαν, πολύ, εντελώς διαφορετικές γενιές.
Παιδιά και έφηβοι, που μεγάλωναν στα τέλη της δεκαετίας του '60 και στις αρχές εκείνης του '70 και που την έβλεπαν στην τότε ασπρόμαυρη τιβί στη σειρά Οι Εκδικηταί (και όχι «Οι Εκδικητές») να υποδύεται την κατάσκοπο, ή πράκτορα να την πούμε καλύτερα, Emma Peel, και παιδιά (και όχι μόνο), που την παρακολουθούσαν σε μια πρόσφατη τηλεοπτική σειρά, στο περιώνυμο Game of Thrones, να υποδύεται την Olenna Tyrell, την Βασίλισσα των Αγκαθιών.
Γι' αυτό τον λόγο ο θάνατός της στα ελληνικά σάιτ κατ' αρχάς αναγγέλθηκε με διαφορετικούς τρόπους, καθώς στου τίτλους «έπαιξαν» όχι μόνον οι Εκδικητές και το Game of Thrones, μα και το ότι υπήρξε για μία και μόνη ταινία «κορίτσι του Τζέιμς Μποντ» (στο On Her Majesty's Secret Service του 1969).
Τους Patrick Macnee και Diana Rigg τους είχε φιλοξενήσει κάποια στιγμή, εκεί προς το 1969-70, ο Φρέντυ Γερμανός στην εκπομπή του Αλάτι και Πιπέρι! – είχε μεσολαβήσει ο Νίκος Μαστοράκης. Το πιο πιθανόν είναι να μην υπάρχει απολύτως τίποτα από εκείνη την εκπομπή. Ούτε καν φωτογραφία...
Διαβάσαμε λοιπόν:
— «Πέθανε η Νταϊάνα Ριγκ, γνωστή από τους τηλεοπτικούς Avengers και το Game of Thrones»
— «Diana Rigg: Πέθανε η σταρ του Game of Thrones και κορίτσι του James Bond»
— «Πέθανε η Νταϊάνα Ριγκ, ηθοποιός των The Avengers και του Game of Thrones»
— «Νταϊάνα Ριγκ: Πέθανε η Λαίδη Ολένα του Game of Thrones»
— «Νταϊάνα Ριγκ: Πέθανε στα 82 η Ολένα Ταϊρέλ του Game of Thrones»
κ.ο.κ.
Στα βασικά ξένα σάιτ (σε μερικά τουλάχιστον, όπως του BBC, του Guardian, των New York Times και της Monde), η παρουσία της Diana Rigg στους Avengers μάλλον κυριαρχούσε, καθώς διαβάζαμε:
— "Dame Diana Rigg: Avengers, Bond and Game of Thrones actress dies at 82"
— "Diana Rigg, Avengers and Game of Thrones star, dies aged 82"
— "Diana Rigg, Emma Peel of The Avengers, Dies at 82"
— "L'actrice britannique Diana Rigg, l'Emma Peel de Chapeau melon et bottes de cuir, est morte".
Ναι, η σειρά The Avengers (1965-1968) ήταν εκείνη που έπλεξε τον μύθο της Diana Rigg, έναν μύθο εντελώς ποπ, που πήγαινε παράλληλα με ό,τι άλλο συνέβαινε, την ίδιαν εποχή, στο χώρο της βρετανικής μουσικής και του τραγουδιού, σ' εκείνον του κινηματογράφου, του ποδοσφαίρου, της μόδας κ.λπ.
Δίπλα λοιπόν στους Beatles και τους Who, δίπλα στην Vanessa Redgrave και την Julie Christie, δίπλα στην Twiggy και την Mary Quant, δίπλα στον George Best και τον Bobby Charlton, θέση έχουν η Diana Rigg, με τις φετιχιστικές δερμάτινες φόρμες της, και ο παρτενέρ της στους Εκδικητές, ο ατσαλάκωτος κατάσκοπος, με το χαρακτηριστικό καπέλο bowler και την ομπρέλα-ξίφος, Patrick Macnee.
Οι Εκδικηταί άρχισαν να προβάλλονται στην Ελλάδα τους πρώτους μήνες του 1969, τις Παρασκευές, γύρω στις 9 το βράδυ από το Κανάλι 5 (Ενόπλων). Κατ' αρχάς στην πιο κλασική εκδοχή τους, με τον Patrick Macnee και την Diana Rigg και λίγο πιο μετά, μέσα στο 1970, στην επόμενή version τους, με τον Patrick Macnee και την αντικαταστάτρια της Rigg, τη Linda Thorson (πάντα Παρασκευές από το Ενόπλων, αλλά μετά τις 11 το βράδυ). Όταν τελείωσε κι αυτή η σειρά (καλοκαίρι του 1970), άρχισε να προβάλλονται ξανά τα παλιά επεισόδια με τη Rigg.
Υπάρχουν και δύο tips με ιδιαίτερο ελληνικό ενδιαφέρον και μ' αυτά θα κλείσουμε τούτο το μικρό σημείωμα, για την Diana Rigg, που είχε διακριθεί και ως σαιξπηρική ηθοποιός, έχοντας παίξει και αρχαίο δράμα (Μήδεια του Ευριπίδη).
Τους Patrick Macnee και Diana Rigg τους είχε φιλοξενήσει κάποια στιγμή, εκεί προς το 1969-70, ο Φρέντυ Γερμανός στην εκπομπή του Αλάτι και Πιπέρι! – είχε μεσολαβήσει ο Νίκος Μαστοράκης. Το πιο πιθανόν είναι να μην υπάρχει απολύτως τίποτα από εκείνη την εκπομπή. Ούτε καν φωτογραφία...
Πριν από μερικά χρόνια είχα ανακαλύψει στο δίκτυο δύο φωτογραφίες της Diana Rigg, μία ασπρόμαυρη και μία έγχρωμη, από το 1968 και οι δύο, ή και λίγο πιο μετά, που με έκαναν να τα χάσω.
Ήταν τραβηγμένες στο σπίτι της μάλλον και την έδειχναν όρθια (η μία) και καθιστή (η άλλη) μπροστά στο στερεοφωνικό της. Φαίνονταν τα μηχανήματά της, τα βιβλία της στο βάθος, και ακόμη κάποιοι δίσκοι της. Μερικούς τους διακρίνουμε εύκολα και καθαρά:
1. Το άλμπουμ του Antonio Carlos Jobim "The Composer of Desafinado, Plays", πιθανώς η βρετανική έκδοσή του στην Verve, από το 1965.
2. Το άλμπουμ του Otis Redding "The Immortal" στην Atlantic το 1968, και...
3. Το «Άξιον Εστί» του Μίκη Θεοδωράκη και του Οδυσσέα Ελύτη, που είχε κυκλοφορήσει τότε μόνο στην Ελλάδα, το 1964!
Στη μνήμη της λοιπόν...
Μ. Θεοδωράκης, Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού (ορχηστρικό)
σχόλια