Ίσως ο πιο ευρύς και ουσιαστικός ορισμός του εθελοντισμού μας έρχεται από τον Ιβάν Σάιερ, έναν από τους αληθινούς Αμερικανούς πρωτοπόρους του εθελοντικού κινήματος των 60s που απεβίωσε το 2008, έπειτα από δεκαετίες προσφοράς και συγγραφής για την αξία της κοινωνικής προσφοράς. «Εθελοντισμός είναι να κάνεις περισσότερα απ' όσα είναι απαραίτητο, επειδή πραγματικά το θέλεις, για έναν σκοπό που θεωρείς καλό για το κοινωνικό σύνολο», έλεγε στωικά σε όσους στήριζαν τις δράσεις του, που αφορούσαν την παροχή ευκαιριών σε ανήλικους παραβάτες με στόχο την επανένταξή τους στην κοινωνία. «Μερικές φορές, είναι το λιθαράκι που κάνει όλη την διαφορά».
«Ζούμε με αυτά που κερδίζουμε, αλλά χτίζουμε τη ζωή με αυτά που προσφέρουμε», είχε πει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ σε μια από τις πιο περιβόητες ομιλίες του, ενώ ο Ρόναλντ Ρήγκαν συνήθιζε να υποστηρίζει πως «δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε όλους, αλλά όλοι μπορούν να βοηθήσουν κάποιον».
Ο εθελοντισμός είναι ένα φαινόμενο σχεδόν όσο παλιό όσο η έννοια του σύγχρονου κοινωνικού κράτους, έχοντας αποκτήσει ανά τα χρόνια ένθερμους υποστηρικτές στα αριστερά αλλά και τα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Παρόλο που ιστορικά η συμμετοχή σε αυτόν εκτινάσσεται στα ύψη σε περιόδους πολέμου, καταστάσεων έκτακτης ανάγκης ή φυσικών καταστροφών, η ιδέα του τακτικού αλτρουισμού και της προσφοράς έχει ενσωματωθεί πλήρως στην κοινωνική συνείδηση και τον πολιτικό πολιτισμό διαφόρων κρατών ανά τον κόσμο. Στην Αυστρία, την Σουηδία, την Ολλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο, για παράδειγμα, το ποσοστό των πολιτών που συμμετέχουν τακτικά σε δράσεις εθελοντισμού ξεπερνάει σήμερα το 40%.
Διαχρονικά η Ελλάδα διατηρεί μια θέση στον πάτο της λίστας των κρατών της Ευρώπης αναφορικά με το ποσοστό της συμμετοχής στον εθελοντισμό, μαζί με τη Βουλγαρία, την Ιταλία και τη Λιθουανία, καθώς λιγότερο από το 10% των πολιτών της εντάσσουν εθελοντικές δράσεις στην καθημερινότητά τους, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία.
Αντιθέτως, διαχρονικά η Ελλάδα διατηρεί μια θέση στον πάτο της λίστας των κρατών της Ευρώπης αναφορικά με το ποσοστό της συμμετοχής στον εθελοντισμό, μαζί με τη Βουλγαρία, την Ιταλία και τη Λιθουανία, καθώς λιγότερο από το 10% των πολιτών της εντάσσουν εθελοντικές δράσεις στην καθημερινότητά τους, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία.
Εδώ αναδεικνύεται και ένα παράδοξο φαινόμενο, που λειτουργεί και ως απάντηση σε όσους αντιμετωπίζουν σκεπτικά τον εθελοντισμό ως κάποιου είδους εκμετάλλευση για να καλυφθεί η κρατική ανεπάρκεια: τα υψηλότερα ποσοστά εθελοντισμού παρατηρούνται, στην πραγματικότητα, στις χώρες που διαθέτουν συνάμα και την υψηλότερη ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους. Αντιθέτως, σε χώρες όπως η Ελλάδα, που το κοινωνικό κράτος παραμένει σχετικά υπανάπτυκτο και που τον ρόλο αυτό είχε επωμισθεί σε μεγάλο βαθμό η οικογένεια, τα ποσοστά εθελοντισμού παραμένουν -συγκριτικά με την υπόλοιπη Ευρωπαική οικογένεια- στα τάρταρα.
Λειτουργώντας ως ενισχυτής της κοινωνικής συνοχής, και ευδοκιμώντας όταν οι πολίτες είναι διατεθειμένοι να ξεπεράσουν τις βασικές κοινωνικές και πολιτικές τους υποχρεώσεις, ο εθελοντισμός ευτυχώς παρουσιάζει μια διστακτική άνοδο στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ένας από τους λόγους είναι ενδεχομένως η εμφανώς αυξημένη συχνότητα των φυσικών καταστροφών που πλήττουν την χώρα μας και απασχολούν την κοινωνία, ένας άλλος είναι μάλλον και η αστραπιαία μετάδοση εθελοντικών πρωτοβουλιών μέσα από την νέα πραγματικότητα των social media.
Αναμφίβολα, κομβικός είναι και ο ρόλος των ίδιων των εθελοντικών οργανώσεων, όπως είναι η ethelon, που ιδρύθηκε το 2012 με σκοπό την εδραίωση του εθελοντισμού ως τρόπου ζωής και κυρίαρχης αξίας στην ελληνική κοινωνία. Στα δέκα χρόνια ζωής της, η οργάνωση λειτούργησε ως γέφυρα μεταξύ των οργανισμών που αναζητούσαν εθελοντές για να ενισχύσουν το έργο τους και τον κόσμο που επιθυμούσε να χρησιμοποιήσει την ενέργεια και τις ικανότητες του για να προσφέρει, αλλά δεν ήξερε το πως. Αποκορύφωμα των δράσεων της ήταν η συμβολή στην διαχείριση της κρίσης της πυρκαγιάς στο Μάτι, όπου πάνω από 250,000 άνθρωποι ενημερώθηκαν μέσω της πλατφόρμας της για το πως μπορούσαν να συμβάλλουν και υποστηρίξουν τους συνανθρώπους τους.
Μετά από μια δεκαετία πρωτοβουλιών και την προσφορά πάνω από 1 εκατομμύριο ωρών εθελοντισμού προς την ελληνική κοινωνία, η ethelon αποφάσισε να αλλάξει σελίδα και να συμπορευτεί με τον HIGGS -τον μεγαλύτερο κόμβο για τις οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών στην Ελλάδα- για να συνεχίσει το φιλόδοξο έργο της. Κοινό όραμα των δύο οργανισμών, άλλωστε, είναι η ισχυροποίηση και η διάδοση του εθελοντισμού στη χώρα μας, κάτι που ελπίζουν να πετύχουν μέσα από την ανάπτυξη συνεργειών μεταξύ των θεσμικών φορέων, των επιχειρήσεων αλλά και της ίδιας της κοινωνίας.
Με αφορμή την απορρόφηση της ethelon από τον HIGGS, η LiFO επικοινώνησε με τους συνιδρυτές των δύο οργανώσεων, τον Σωτήρη Πετρόπουλο (HIGGS) και τον Κωσταπάνο Μηλιαρέση (ethelon), για μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση για τις λύσεις και τις προκλήσεις του ελληνικού εθελοντικού κινήματος, το σύγχρονο φαινόμενο του slacktivism, αλλά και τα βήματα που πρέπει να παρθούν ώστε η ελληνική κοινωνία να αρχίσει να προσφέρει περισσότερα απ' όσα είναι απαραίτητα, επειδή πραγματικά το επιθυμεί.
— Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια μεγαλύτερη συχνότητα στις φυσικές καταστροφές και τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Τελικά αυτό έχει οδηγήσει σε πιο συνεχή και συνεπή συμμετοχή των πολιτών σε εθελοντικές προσπάθειες; Ή όταν συμβαίνουν λειτουργούν απλά ως πυροτεχνήματα ευαισθητοποίησης;
Σωτήρης Πετρόπουλος (HIGGS): «Πράγματι, η τακτικότητα των κρίσεων που απαιτούν τη συνδρομή εθελοντών έχει αυξηθεί, τόσο παγκοσμίως όσο και στη χώρα μας. ΄Έχουμε παρατηρήσει ότι αυτή η νέα πραγματικότητα επιφέρει σίγουρα μια ενεργοποίηση και συσπείρωση των πολιτών γύρω από εθελοντικά σχήματα, μέσω των οποίων προσφέρουν ανιδιοτελώς τον χρόνο, τη γνώση και την εμπειρία τους σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και ακραία φυσικά φαινόμενα.
επικεφαλής της HIGGS
Τα τελευταία χρόνια, η συνδρομή αυτή των εθελοντών γίνεται με μια αυξημένη συχνότητα, σχεδόν “τακτικότητα” και ενώ σε κάποιες περιπτώσεις αυτό μπορεί να κουράζει, ταυτόχρονα δημιουργεί και μια κουλτούρα εθελοντισμού στη χώρα μας. Δεν έχουμε ακόμα στοιχεία για το αν αυτή η τάση διατηρεί την ίδια ένταση και συχνότητα και εκτός πλαισίου κρίσεων, αλλά είναι σίγουρα μια συνθήκη η οποία βοηθάει κάποια άτομα, που δεν θα είχαν έρθει διαφορετικά σε επαφή, να γνωρίσουν τον εθελοντισμό και να συνεχίσουν να προσφέρουν».
Κωσταπάνος Μηλιαρέσης (ethelon): «Έχουμε, όντως, παρατηρήσει κι εμείς την αυξημένη κινητοποίηση, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις πυρκαγιές στο Μάτι, όταν περισσότεροι από 250.000 άνθρωποι ενημερώθηκαν μέσα από την πλατφόρμα μας στο πως μπορούσαν να συμβάλλουν και να συνεισφέρουν, την στιγμή που οι εγγεγραμμένοι εθελοντές ήταν μόλις 15.000. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί από τον τρόπο που λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος όταν πρόκειται για τη λήψη αποφάσεων υπό συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Το αίσθημα κινδύνου και ανάγκης κινητοποιεί τους ανθρώπους να βοηθήσουν και να συνδράμουν άμεσα, συγκριτικά με μια τυπική εμπειρία εθελοντισμού “που βρίσκεται πάντα εκεί και μπορείς να την κάνεις και το επόμενο ΣΚ”.
επικεφαλής της ethelon
Το αν η μεγαλύτερη συχνότητα των καταστροφών οδηγεί τελικά σε πιο συνεπή συμμετοχή πολιτών σε εθελοντικές προσπάθειες είναι, τελικά, το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε. Θέλω να πιστεύω ότι αποκτούμε εμπειρία ως κοινωνία, πως πλέον αναζητούμε τρόπους να συμβάλλουμε για τον μέγιστο αντίκτυπο κι όχι απλώς για να ικανοποιήσουμε την δική μας ανάγκη και επιθυμία να νιώσουμε χρήσιμοι.
Το πραγματικά μεγάλο στοίχημα σήμερα είναι να δώσουμε διάρκεια σε αυτήν την ενέργεια και επιθυμία, μέσω προληπτικών ενεργειών όπως είναι οι βάρδιες πυρασφάλειας, ώστε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα προτού συμβούν και όχι μόνο αφού πρώτα έχει γίνει το κακό. Έτσι θα αναπτυχθεί τελικά μια κουλτούρα και θα εξελιχθεί ο εθελοντισμός σε μια βασική αξία στην ελληνική κοινωνία, αφού σύμφωνα με την έρευνα του Εθνικού Ινστιτούτου Εργασίας και Ανθρώπινου Δυναμικού, η χώρα μας ακόμα παραμένει στα χαμηλότερα ποσοστά συμμετοχής στην ΕΕ.
— Πιστεύετε πως υπάρχει πρόβλημα υπερβολικού slacktivism, δηλαδή τεμπέλικου ακτιβισμού του καναπέ, στην Ελλάδα; Και αν ναι, πως μπορούμε να το λύσουμε;
Σωτήρης: Κάτι αξιοσημείωτο που διαφαίνεται την τελευταία δεκαετία είναι το γεγονός ότι παράλληλα με την αύξηση των εθελοντικών ομάδων στην Ελλάδα, δημιουργούνται όλο και περισσότερες ευκαιρίες δικτύωσης και ενημέρωσης για τους εθελοντές. Καθοριστικό ρόλο έχουν παίξει φυσικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα οποία βλέπουμε ότι μπορούν να αποκτήσουν μια τεράστια δυναμική και να σταθούν αφορμή για να σηκωθούν οι πολίτες από τον καναπέ.
Οι πολέμιοι του “τεμπέλικου ακτιβισμού” λένε ότι το νόημα της εθελοντικής δράσης και του ακτιβισμού είναι να ξεβολευτείς και όχι να κάνεις μερικά κλικ στο κινητό σου για να δείξεις την υποστήριξή σου σε έναν κοινωνικό σκοπό. Εμείς πιστεύουμε ότι το slacktivism δεν είναι κατ΄ανάγκη προβληματικό. Η ουσία του εθελοντισμού δύσκολα μπορεί να υπονομευθεί μέσα από την λογική των “likes” και των “shares”. Μην ξεχνάμε ότι μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πολλά κινήματα των τελευταίων ετών, ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο, προκάλεσαν συζητήσεις, εξεγέρσεις και εκδηλώσεις αλληλεγγύης και έλαβαν μια ιδιαίτερη δυναμική.
Το διαδίκτυο και τα social media μπορούν να αποτελέσουν πληροφοριακό εργαλείο, χώρο ενημέρωσης και ενίσχυσης των ακτιβιστικών και εθελοντικών δράσεων και έναν μηχανισμό που επιτρέπει την διεύρυνση του εθελοντικού κινήματος και σε μικρότερες ηλικίες.
Κωσταπάνος: Θα συμφωνήσω κι εγώ με τον Σωτήρη ότι το slacktivism δεν είναι αναγκαστικά αρνητικό. Η διαδικασία της ενεργοποίησης ενός ατόμου δεν πραγματοποιείται από τη μια ημέρα στην άλλη, αλλά μέσα από διάφορα στάδια. Στην αρχή, εμφανίζεται η περιέργεια και η ανακάλυψη, σαν τον τουρίστα που επισκέπτεται για πρώτη φορά έναν νέο τόπο.
Σε αυτό το στάδιο, ο εθελοντής δεν είναι ακόμα σίγουρος αν η εμπειρία του εθελοντισμού ταιριάζει με τα δικά του ενδιαφέροντα και δυνατότητες. Δεν μπορεί να εξαναγκαστεί ή να πιεστεί να αγαπήσει αυτή την εμπειρία. Αντίθετα, πρέπει να του δοθεί η ευκαιρία να εξερευνήσει, να δοκιμάσει, να δει και να ανακαλύψει μέσω βασικών εμπειρικών εργασιών. Αν είναι έτοιμος, θα επιστρέψει στο χώρο του εθελοντισμού και θα συνεχίσει να προχωρά στα επόμενα στάδια.
Επιπλέον, αξίζει να σημειωθεί ότι η νέα γενιά και ειδικά η Gen Z έχει αποδειχθεί ότι δεν εμπιστεύεται πάντα τους θεσμούς, κάτι που παρατηρήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Ουκρανία. Πολλοί προτίμησαν να νοικιάσουν ένα άδειο Airbnb, το οποίο δεν είχαν σκοπό να επισκεφθούν, απλώς για να βοηθήσουν μια οικογένεια, ή να συνδράμουν μέσω one-click δωρεές από πλατφόρμες streaming παρά να συνεισφέρουν για παράδειγμα στον Ερυθρό Σταυρό.
Το slacktivism αποτελεί πρόβλημα μόνο εάν καταλήγουμε να παραμένουμε μόνο σε αυτό το στάδιο και δεν εξελισσόμαστε περαιτέρω. Ωστόσο, έχουμε παραδείγματα εθελοντών που αρχικά συμμετείχαν σε μικρές "εύκολες" δράσεις και τελικά αφιερώθηκαν περισσότερο, εξελίχθηκαν, συνέχισαν και ακόμη ξεκίνησαν τις δικές τους πρωτοβουλίες. Συνεπώς, το slacktivism μπορεί να θεωρηθεί ως η αρχή ενός μεγαλύτερου ταξιδιού προς την ενεργή και έννοια κοινωνική συμμετοχή.
— Τι σχέσεις μπορούν να χτιστούν με το κράτος και τις υπηρεσίες του; Με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις του Νίκου Δένδια, πιστεύετε πως θα μπορούσε, για παράδειγμα, ποτέ να ενσωματωθεί ο εθελοντισμός στην υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, ώστε να μεταμορφωθεί σε ένα μοντέλο national civil service;
Σωτήρης: Πιστεύουμε ότι ο εθελοντισμός θα έπρεπε να έχει άμεση σχέση με την εκπαίδευση και να ενισχυθεί ο ρόλος του σε επίπεδο σχολείου. Μέσα από το σχολείο μπορούν να γίνουν πολύ σημαντικά βήματα για την ευαισθητοποίηση τόσο των παιδιών όσο και των οικογενειών τους αλλά και των ίδιων των εκπαιδευτικών, σε ζητήματα εθελοντισμού. Χρειάζονται γενναίες δράσεις του κράτους, ανάληψη πρωτοβουλιών από τους διδάσκοντες αλλά και δυνατότητα για τις οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών να συστήσουν το έργο τους και την αξία του εθελοντισμού στα σχολεία.
Όσον αφορά την ενσωμάτωση του εθελοντισμού στη στρατιωτική θητεία για την ώρα διαφαίνεται εξαιρετικά δύσκολο. Ο στρατός θα μπορούσε όμως σε πρώτη φάση να αποτελέσει ένα σημείο πληροφόρησης των νέων για τις ευκαιρίες εθελοντισμού. Παράλληλα, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να δούμε μια προσπάθεια για τη δημιουργία ενός εθνικού solidarity corps το οποίο θα δίνει ευκαιρίες στους νέους να προσφέρουν εθελοντικά σε διάφορα έργα. Ένα εθνικό πρόγραμμα αλληλεγγύης, θα επέτρεπε σε πολλούς νέους ανθρώπους να συμμετέχουν σε ένα ευρύ πεδίο δράσεων και να προσφέρουν βοήθεια στην πρόληψη φυσικών καταστροφών ή στην ανοικοδόμηση στη συνέχεια, συνδρομή στο μεταναστευτικό ή στην αντιμετώπιση άλλων ζητημάτων στις τοπικές τους κοινότητες.
Κωσταπάνος: Εξαιρετική ερώτηση! Ο εθελοντισμός και το Civic Service έχουν υπάρξει παράλληλες έννοιες στην Ελλάδα χωρίς ποτέ να διαχωριστούν. Έχει φτάσει όμως ο καιρός να αλλάξει, και μάλιστα αυτό συμβαίνει απ’ έναν από τους οργανισμούς που συμμετέχουν στο incubator του HIGGS, την Ecogenia. Κι εγώ δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει μέσα από τον στρατό, αλλά ίσως παράλληλα ως εναλλακτική, καθώς μπορεί να συμβάλει με πολλούς τρόπους, τόσο στην κοινωνία, όσο και το περιβάλλον και την οικονομία.
Ήδη στο εξωτερικό υπάρχουν εξαιρετικά παραδείγματα εθνικών προγραμμάτων Civic Service, όπως το AmeriCorps, που δημιουργήθηκε από τον Πρόεδρο Bill Clinton το 1993 στις ΗΠΑ και την Unis-Cité στη Γαλλία. Ήδη εκατομμύρια νέοι έχουν συμμετάσχει και η Ecogenia έχει πετύχει τεράστια πρόοδο στο να το φέρει στην Ελλάδα παρέχοντας την ευκαιρία σε νέους να αφοσιωθούν σε κοινωνικά έργα, με αντάλλαγμα ένα επίδομα διαβίωσης και μια ευκαιρία για νέους να αποκτήσουν επαγγελματικές δεξιότητες ενώ ταυτόχρονα αυξάνουν τις δυνατότητες τοπικών μη κερδοσκοπικών οργανισμών και άλλων θεσμών στις κοινότητές τους, βοηθώντας την Ελλάδα να επιτύχει τους Βιώσιμους Αναπτυξιακούς Στόχους του ΟΗΕ. Υπάρχουν ακόμη σημαντικά βήματα που πρέπει να γίνουν, όπως η δημιουργία ενός νομικού πλαισίου για να διευκολυνθούν οι πρακτικές εμπειρίες κοινωνικής υπηρεσίας και ένα οικονομικό και νομικό πλαίσιο για την επίσημη αναγνώριση των εθελοντών από την κυβέρνηση.
— Υπάρχει σύνδεσμος μεταξύ των εθελοντικών προσπαθειών και του reskilling για δεξιότητες που χρειάζεται η αγορά; Τελικά, δηλαδή, υπάρχουν και άμεσα οφέλη για τους συμμετέχοντες εθελοντές πέρα από τον αλτρουισμό και την αυτολοκλήρωση;
Σωτήρης: Φυσικά, υπάρχει σύνδεση μεταξύ του εθελοντισμού και του reskilling για τις δεξιότητες που απαιτούνται στην αγορά εργασίας. Ο εθελοντισμός μπορεί να προσφέρει στα άτομα πολύτιμες ευκαιρίες να αναπτύξουν και να ενισχύσουν διάφορες δεξιότητες, οι οποίες μπορούν αυτούσιες να μεταφερθούν και στην επαγγελματική τους ζωή.
Όσοι συμμετέχουν σε εθελοντικές πρωτοβουλίες, αναπτύσσουν και εξασκούν ένα ευρύ φάσμα δεξιοτήτων, όπως επικοινωνία, ομαδική εργασία, ηγεσία, διαχείριση έργου και προτεραιοποίηση εργασιών, επίλυση προβλημάτων και προσαρμοστικότητα. Αυτά τα soft skills είναι ιδιαίτερα περιζήτητα από τους εργοδότες και είναι ζωτικής σημασίας για την επιτυχία σε διάφορα επαγγελματικά περιβάλλοντα. Για παράδειγμα, το ReGeneration, ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα που δίνει σε νέους απόφοιτους ευκαιρίες αμειβόμενης 6μηνης πρακτικής άσκησης σε επιλεγμένες εταιρείες, συμπεριλαμβάνει σε όλα του τα προγράμματα και αρκετές ώρες εθελοντισμού και κοινωνικής προσφοράς των αποφοίτων σε επιλεγμένες μη κερδοσκοπικές οργανώσεις.
Κωσταπάνος: Εγώ δυστυχώς πιστεύω ότι δεν υπάρχει ακόμα. Σίγουρα γίνεται, αλλά όχι σ’ ένα οργανωμένο πλαίσιο. Βασικό́ πρόβλημα στην αγορά́ εργασίας είναι η έλλειψη εμπειρίας (60% στην Ελλάδα σε σχέση με 24% παγκόσμια) με την πληθώρα των θέσεων εργασίας να ζητούν τουλάχιστον διετή́ εμπειρία. Αυτήν την στιγμή, χιλιάδες νέοι οι οποίοι είναι εκτός αγοράς εργασίας δεν έχουν καμιά εργασιακή́ εμπειρία, ενώ παράλληλα, η ανεργία δημιουργεί́ σημαντικό́ θέμα αυτοπεποίθησης και κοινωνικοποίησης το οποίο μπορεί́ να ξεπεραστεί́ μεσώ της συμμέτοχης σε εθελοντικές δράσεις.
Η ανάπτυξη Μεταβιβάσιμων Δεξιοτήτων μεσώ του Εθελοντισμού́ θα αποτελούσε μια εξαιρετική λύση, ειδικά όταν σε χώρες εξωτερικού, χρησιμοποιείται επίσημα ως εργαλείο για ανθρώπους που είναι περισσότερους από 6 μήνες εκτός αγοράς εργασίας, ενώ και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012 οργάνωσαν με αυτόν τον τρόπο ένα κομμάτι του προγράμματος εθελοντισμού τους.
Ένα πρώτο βήμα θα αποτελούσε ο προσδιορισμός και η καταγραφή́ δεξιοτήτων που λείπουν από́ την αγορά́ μεσώ ερευνών, καθώς και η καταγραφή́ των τοπ 10 επαγγελμάτων που λείπουν αυτή́ τη στιγμή́ από́ την αγορά́ εργασίας. Εφόσον έχουμε αυτά, θα μπορούσαμε να επικεντρωθούμε σε όσα είναι περισσότερο σχετικά́ με τη δράση ΜΚΟ και άλλων οργανισμών (πχ. δήμων), και να οργανώσουμε την εμπειρία εθελοντισμού με βάση την ανάπτυξη αυτών των hard & soft skills που απαιτούνται. Αρχικά μέσω της εκπαίδευσης, κάπου όπου θα μπορούσαν να συμβάλλουν τόσο εταιρίες ως μέρος των Skill-based εταιρικών εθελοντικών τους προγραμμάτων (πχ. Σεμινάρια coding), έπειτα στην διαχείριση της εμπειρίας κατά την διάρκεια του εθελοντισμού, αλλά και στο τέλος με το κατάλληλο debrief και αξιολόγηση δεξιοτήτων, μαζί και με το αντίστοιχο certification για την αποτύπωση της εμπειρίας και των δεξιοτήτων στο βιογραφικό.
— Φαντάζομαι πως το να είστε αφοσιωμένοι στον εθελοντισμό έρχεται με αμέτρητες απαιτητικές και δύσκολες στιγμές. Ποιες είναι οι στιγμές που σας εξοπλίζουν με αισιοδοξία για τις προσπάθειές του εθελοντικού κινήματος στην Ελλάδα;
Σωτήρης: Το ευτυχές είναι ότι δύσκολα μπορώ να επικεντρωθώ σε μια συγκεκριμένη στιγμή! Θα ήταν άδικο για τις απίστευτες ομάδες εθελοντών που γνωρίζουμε ανά την Ελλάδα βάσει και των προγραμμάτων μας.
Από τον ηλικιωμένο κύριο Σωκράτη που στερήθηκε άπειρες ώρες για να εκπαιδευτεί ώστε να καταφέρει περισσότερα πράγματα με την εθελοντική του ομάδα έως την απίστευτη ενέργεια ατόμων σε ομάδες εθελοντικής δασοπροστασίας σε ολόκληρη την Ελλάδα αυτό που καταγράφω συνεχώς είναι αυτή η επιμονή και η διάθεση να προσφέρουν, με ελάχιστα συνήθως μέσα, σε συνθήκες που πολλούς θα τπυς "λύγιζαν". Άτομα που δίνουν το παρών όποτε χρειάζεται, χωρίς υλικές ανταμοιβές, αλλά με εκείνο το υπέροχο συναίσθημα της προσφοράς. Το HIGGS δημιουργήθηκε για όλους αυτούς που κάνουν μαγικά πράγματα, θεραπεύοντας κακώς κείμενα της κοινωνίας μας – πως θα μπορούσα εγώ ή η ομάδα να μην τροφοδοτούμαστε με αισιοδοξία για το τι μπορούμε να καταφέρουμε ως κοινωνία;
Κωσταπάνος: Δύσκολο η μια στιγμή. Αλλά μπορώ να επιλέξω μια επαναλαμβανόμενη: δέκα χρόνια τώρα βλέπω νέους να μην φοβούνται να αναλάβουν την ευθύνη. Γιατί ωραίος ο Καζαντζάκης, αλλά ακόμα πιο ωραίο να το βλέπεις στην πράξη! Βλέπω κόσμο που να αγκαλιάζει μια ιδέα, ανεξάρτητα αν ήταν αρχικά δικιά του, να την πιστεύει και να την κάνει δικιά του, με σκοπό να καταφέρει τον κοινό σκοπό. Βλέπω να γίνεται είτε ο εθελοντισμός, είτε η αγορά εργασίας πιο προσβάσιμη, παιδιά με τελείως διαφορετικό background, αποφασισμένα, που έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να τα καταφέρουν.
Βλέπω ομάδες να εξελίσσονται και να ωριμάζουν με σκοπό να τρέξουν όσες πιο πολλές δράσεις σε όλη την Ελλάδα, ώστε όλο και περισσότερος κόσμος να έχει πρόσβαση σε ευκαιρία να συνεισφέρει εθελοντικά. Δεν δέχονται να τα παρατήσουν και να βρίσκουν λύσεις, ωσότου πέσει η αυλαία και έχουμε αυτά τα κουρασμένα, μα ευτυχισμένα χαμόγελα, ξέροντας πως κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να κάνουμε την ημέρα να μετρήσει.
