ΑΠΟ ΤΟΝ Vam33
«Παίζω στο Zapclub στο Brighton κάθε Πέμπτη. Κάποιος έγραψε ότι αν τα παιδιά σας φορούν μπλουζάκια, με το χαμογελαστό πρόσωπο παίρνουν ναρκωτικά. H acid πρόκειται να γίνει underground. Εξαιτίας όλου αυτού του θορύβου που έχει προκληθεί, τα media θα σκοτώσουν την φάση» λέει ο Paul Oakenfold τον Οκτώβριο του 1988 στοNME, αγνώριστος με μακριά μαλλιά.
Ο δημοσιογράφος του Face, Don Macpherson περνάει 15 μέρες και νύχτες στην καλοκαιρινή Ibiza του '85. «Ο πληθυσμός της είναι 65 χιλιάδες, το καλοκαίρι φτάνει το 1 εκατομμύριο» μεταδίδει ενώ τα κλικ του Jeff Veitch απαθανατίζουν τους ιδρωμένους κλάμπερς στα κλαμπ Amnesia και Summum.
«Θα ταξιδέψω εξήντα μίλια μακριά για να πάω σε κλαμπ με αυτή την μουσική. Δεν θα πήγαινα ούτε ένα μίλι μακριά απ το μέρος που ζω για κλαμπινγκ. Η μουσική που παίζουν με αφήνει αδιάφορο. Ο καθένας από εμάς έρχεται από διαφορετικά μέρη της χώρας, για να συναντηθούμε εδώ. Η μουσική είναι εντελώς διαφορετική» λέει ένα οπαδός της Soul στο αφιέρωμα του Face στην Northern Soul το 1982.
Τον Οκτώβριο του 1986 το Face αφιερώνει πέντε σελίδες στο Ecstasy που έχει μπει για τα καλά στα κλαμπ της Βρετανίας. Το θέμα τιτλοφορείται The Agony and the Ecstasy και ο δημοσιογράφος του περιοδικού συζητάει για το ναρκωτικό με χρήστες και γιατρούς. «Δεν θα το ξανακάνω. Την τελευταία φορά κράτησε για εννιά ώρες και όταν η δράση του τελείωσε ήμουν άδεια μέσα μου για μέρες» λέει ένα μοντέλο που το δοκίμασε σε ένα πάρτι, ενώ ένας άλλος του λέει «Δεν μπορείς να γράψεις για το Ecstasy στο περιοδικό σου. Απλά πρέπει να το πάρεις για να μάθεις περισσότερα για τον εαυτό σου».
Στο τελευταίο τεύχος του για την δεκαετία του ογδόντα, το Face τολμά να προβλέψει όλο αυτό το κύμα νέων πραγμάτων που θα έφερνε η δεκαετία του ενενήντα. Η δεκαετία του «Εγώ» τελειώνει και το περιοδικό δίνει το όνομα «We Generation» στην νέα γενιά που έρχεται. «Αν δεν θέλουν να χαθούν κάτω από στοίβες cd’s και αντιτύπων του Q θα πρέπει να καταλάβουν, ότι πρέπει να λειτουργήσουν μαζί» παροτρύνει το περιοδικό.
Σκαναρισμένες σελίδες απ τα περιοδικά-πρωταγωνιστές της δεκαετίας του ογδόντα. Κυρίως του Face και του I-D. Η έξαψη του καινούριου, τα νέα πρόσωπα, η μαγεία των άγνωστων ήχων, η δημοσιογραφία στα καλύτερα της, η απόλαυση του αναγνώστη.
Το scanner βέβαια δεν είναι χαρτί. Το 2015 δεν είναι 1986. Τίποτα δεν μπορεί να μεταφερθεί αυτούσιο. Όσοι τα έζησαν, τα έζησαν. Όσοι τα διάβασαν τότε, τα διάβασαν. Μέσα απ την σελίδες τους όμως, μπορείς να δεις την δημιουργική τρέλα των media της τότε εποχής. Το «Ήρθε;» στον περιπτερά, το «Πόσες μέρες μένουν για να κυκλοφορήσει» που έλεγαν κάποιοι στους εαυτούς τους, το απογοητευτικό «Λυπάμαι, μόλις έδωσα το τελευταίο» που δεν ήθελες με τίποτα να ακούσουν. Την δυνατή σχέση που ανέπτυσσαν μεταξύ τους αναγνώστες και περιοδικό. Την οποία προσωπικά με ελληνικό περιοδικό αισθάνθηκα, πολύ αργότερα, με την κυκλοφορία του 01. Αλλά αυτό είναι 90s...
*Μοναδικά άρθρα από περιοδικά της δεκαετίας του ογδόντα στο λονδρέζικο Test pressing
**Αν θέλετε να διαβάσετε μόνο ένα θα πρότεινα το άρθρο The Agony and the Ecstasy
***Μην χάσετε τις πολύ ωραίες μουσικές συλλογές του με τίτλο Tokyo to Kissa
σχόλια