τα πρόσωπα, οι λέξεις, τα πράγματα

το αντεστραμμένο Καραμανλικό Είδωλο

το επίμονο μουρμουρητό της 
μετεμφυλιοπολεμικής σφαλιάρας

o δεξιός λοβός του εγκεφάλου της -πάντα-
αν-αισθητικά αριστερής Mary Δαμανάκη

η αυθόρμητη(?) παραισθητική
οντότητα του Ανδρέα

(για εκείνους τότε ως ψευδαίσθηση,
για μας ως συνέπεια ενός πείσματος)

η -συγκινητική, είναι η αλήθεια- μυσταγωγία του ΚΚΕ πριν 
δαγκώσει το μήλο

οι σκηνές του πλήθους

στα κατάμεστα γήπεδα

(στον προθάλαμο της κλαδικής αναμονής)

 οι αποκρυπτογράφοι των δογμάτων. 

οι αγγελιοφόροι των πτωμάτων.

ο Φρέντυ Γερμανός στην ΕΡΤ

να συνεχίζει να παράγει

αντίγραφα καθησυχαστικών

μικροαστικών υπονοουμένων

(οι γυάλινοι νεκροί θέλουν γυάλινα σπίτια)

τα αριστερόστροφα κυκλώματα,

οι σκόρπιες προβολές,

η κούρσα της υπερπολιτικοποίησης.

τα επαναστατημένα chicco των δευτεροκλασσάτων αμφιθεάτρων

(τα "μοιραία τέρατα"

της επόμενης δεκαετίας)

η επαμφοτερίζουσα χαρμολύπη της παραδοσιακής "αστικής" τάξης

ο μονότονος ορίζοντας του
συνδρόμου της ελληνικότητας

(βίκινγκς μιας νοσταλγίας καταδικασμένης)

ο αξιολάτρευτα φετιχιστικός
αργαλειός της Εθνικής Ανεξαρτησίας, Λαϊκής Κυριαρχίας,
Κοινωνικής Απελευθέρωσης

(μη κρίνετε ινα μη κριθείτε,
αναφώνησε ξεπνοα ένας σύν-τροφος ,
προτού η καρδιά αγκυροβολήσει 
για τα καλά στη τσέπη)

η εγκαθίδρυση της επικερδούς 

σαββοπούλειας αυτοαναπαράστασης

η κωδικοποίηση δηλαδή της μνήμης υπό
τη μορφή της επιλεκτικής αμνησίας

εκεί όπου ο Μεγάλος Αρχηγός
θεμελίωσε τ'όραμά του

στο βαθύ υπόστρωμα της

περί-πτωσης του μη προνομιούχου
 

η Ώρα της Αλλαγής

η Αυριανή, τα δυσοίωνα
συνδικαλιστικούχα αρκτικόλεξα,
τ' "απαλά " ζωγραφισμένα τοπία των
αναδυόμενων και εγκάρδιων Κλαδικών

(η πράσινη στέγη ενός λυκόφιλου παλατιού)

η εντύπωση της εσωτερικής φωταψίας

στο βλέμμα του Κώσταντίνου Μητσοτάκη

(όπου τα πάντα συναιρούνται σε 
οιωνούς ενός αγαλήνευτου αμοραλισμού)
 

ο Αρσένης, ο Άκης , ο Κατσιφάρας,
οι ποιητικές συλ-λήψεις τους.
(με συνοδεία κομματικών
μαζορετών, always)

η εγκαθίδρυση του γουέστερν της

Χαριλάου Τρικούπη.

χορηγός το αέρινο Καστρί
 

ο Μένιος Κουτσόγιωργας.

ο πρώτος ένοχος πασόκος.

(η σημασία του πορνο-γραφικού
στη πολιτική)

ο Μπόμπολας ονειρεύεται.

οι εξ - συν-ειδήσεις εξ-αγοράζονται.

ο άρρωστος βραχίονας των
εμβληματικών κρατικοποιήσεων.

ο σοσιαλιστικός

συνεταιριστικός παροξυσμός.

η συντήρηση των ψευδαισθήσεων.

οι φεμινιστικές ανταύγειες

της Μαργαρίτας Παπανδρέου

(το σύνδρομο του νυχτερινού
μουρμουρητού απ'την ανάποδη)

ο παπανδρεϊκός 
μακιαβελικός αυτοσχεδιασμός

στην εκλογή Προέδρου
Δημοκρατίας το 1985

(ανάμεσα στον ιδιοσυγκρασιακό αιφνιδιασμό και την Σαρτζετακική κακωδία)

η ωκεάνεια συσσώρευση

του Γιώργου Κοσκωτά.

ήταν θέμα πράσινης Γραμμής

η ψευδεπίγραφη αντιπαροχή των
Λαλιωτικών "καλύτερων ημερών"

ως μήτρα ενός

κατακρεουργημένου πτώματος.

Το νόημα, το νήμα και το σχήμα της βαλβίδας στο Χέρφιλντ.

(κάθε μαντρί είναι ράφτης φιδίσιας φόδρας, φίλτατε) 

Η Δήμητρα Λιάνη στο επίκεντρο του
"Κολοσσαίον" της πολιτικής κυψέλης

(ο αιμοβόρος ψυχισμός της

Αυριανικής σφήκας,

η μελαγχολική αναίδεια

του μαλακού υπογάστριου
της ελληνικής δημοσιογραφίας,

οι χοντροειδείς παρα-κάμψεις της )

ο αργόσυρτος ίλιγγος του dirty '89.

το διακύβευμα της εξουσίας.

η μεταφυσική της διαδοχής.

οι λεπτομέρειες του μακιγιάζ.

στο ισχυρό [τεχνητό] φώς

του Σκάνδαλου Κοσκωτά
 

[bonustrack*]

Η Εκδίκηση της highbrow Γυφτιάς (Κουλτ-ούρα και Φύγαμε), o Θωμάς Μπακαλάκος, οι αγέρωχες αποχρώσεις των ρουστίκ Προέδρων της Κρατικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης, η προσοδοφόρα ίωση των απανταχού Φεστιβάλ, κάνε κι εσύ μιαν - Οπισθοδρομική, κατά προτίμηση- κομπανία, μπορείς,

το Χατζηνάσειο μελοδραματικό κιτς, το Περιβόλι τ' Ουρανού, οι επαναστατημένοι Έλληνες συν-θέτες, τα κρατικοδίαιτα αυτιστικά κινηματογραφικά φληναφήματα της δεκαετίας του ογδόντα, οι βλαχοαριστερές Δανικειακές αναγνώσεις, οι ταβερνόβειοι ανανεωτές και οι θεωρητικοί των Εξαρχείων, ο-συλλεκτικός πια- δημοσιογραφικός μελοδραματισμός των Reporters, το ταιριαστό green σινιάλο της Ρίτας Σακκελαρίου, η " με ολίγην συννεφούλα" Ρωμιοσύνη της ΚΝΕ, ο βαρβιτουρικός Ρόμπερτουιλλιαμσισμός της ΔΑΠ(με το ωτομπιάνκι της φλωροσύνης), λίγο camping, λίγο ντομάτα, λίγο κρεμμύδι και με το Λιτσάκι αγκαλιά να αναλύουμε την αντιστασιακή "αρπαχτή", οι γοητευτικοί σατιρικοί τσαρλατανισμοί του Χάρρυ Κλυν, η "μετρίως μέτρια" πεζογραφική γενιά των 80s, το εκτυφλωτικό τίποτα του Κηλαηδόνειου Πάρτυ στη Βουλιαγμένη, οι flamboyant συγχορδίες του Αλέξανδρου Ιόλα, ο μαγεμένος αυλός του Μάνου Χατζιδάκι, ο Αγγελόπουλος ως μοντέλο, ο Μπακογιαννόπουλος ως σοφή γριά, ο Μισέλ Δημόπουλος ως φωτο-στέφανοςςς τους, η ΔΟΛ-ια τσιχλόφουσκα του Ταχυδρόμου( η πεμπτουσία της Χατζηφώτειας αισθητικής), 

 ο υπερτροφικός-από τότε- ροβεσπιερισμός του Λάκη Λαζόπουλου, η υψηλή ραπτική της Μιμής Ντενίση, οι Καραμανλικές φαντασιώσεις μιας τραγουδίστριας ονόματι Νάνα, το κτηνώδες χοντρό παπάκι της περιόδου της βιντεοκασσέτας,ο (με λένε Πέτρο)Κωστο-πούλειος τυφώνας ή αλλιώς πως να επανεδαφικοποιήσετε το "πρώτο τραπέζι πίστα"(no white shocks allowed, πλίηζ), τα τσικό της ελεύθερης ραδιοφωνίας( τα μετέπειτα "τέρατα" της ιδιωτικής τηλεόρασης), 

το Μεγάλο

Μεγάλο

poso megaλο pia ?

  Κανάλι

των 5 βασικών

(α)μετόχων