Η πιο ευτυχισμένη στιγμή που θυμάμαι από την εφηβεία μου ήταν να περπατάμε με την κολλητή μου την Έμμυ στην Τσιμισκή, Μάρτιο μήνα σε μία ασυνήθιστα ανοιξιάτικη Θεσσαλονίκη, φορώντας κάτι αποκριάτικες μάσκες περιπτέρου και σπρώχνοντας η μία την άλλη πάνω στους περαστικούς. Από τα γέλια κυλιόμασταν στα πεζοδρόμια, χωρίς ενοχή και χωρίς προσπάθεια να διατηρήσουμε μια κάποια νεανική αξιοπρέπεια, δηλαδή το σνομπ ύφος που έχουν οι έφηβες και ανταγωνίζεται επάξια εκείνο της βασίλισσας Ελισσάβετ.
Ήταν Παρασκευή, με το σαββατοκύριακο μπροστά μας και καταλήξαμε στο σπίτι της Έμμυς, πάνω από το Castello στην Παλιά Παραλία. Είχα μόλις αγοράσει το περιοδικό Seventeen. Δεν ήμασταν βέβαια 17, αλλά μόλις 12. Δύσκολα βρίσκαμε ρούχα για την ηλικία μας. Δεν υπήρχουν ούτε Zara ούτε Bershka ούτε τίποτα. Μόνο κάτι Benetton πουλόβερ σε πολύχρωμα φολκόρ σχέδια, που φορούσαμε με μίνι, τζιν φούστες και εκκεντρικές κάλτσες μέχρι το γόνατο.
Ήταν 1987, πηγαίναμε 1η Γυμνασίου και το Seventeen μας αποκάλυπτε έναν ιδανικό φαντασιακό κόσμο, με προχωρημένα και εξωπραγματικά όμορφα κορίτσια, ειδήσεις, άρθρα σχέσεων –π.χ. «Γιατί δε μου τηλεφωνεί» σε μια εποχή που το σταθερό τηλέφωνο ήταν η μοναδική επαφή μας με τα αγόρια και που τα πολύωρα τηλεφωνήματα κόστιζαν μία μόνο αστική μονάδα. Το σεξ το προσπερνούσε πολύ ελαφρά. Ας πούμε, το πιο σκανδαλώδες θέμα του ήταν ο αυνανισμός! Καμία σχέση, δηλαδή, με τα περιοδικά με τις 252 στάσεις για καλύτερο οργασμό, που διαβάζουν σήμερα οι 16χρονες. Είναι να απορεί κανείς που μάθαμε να κάνουμε και σεξ.
Αγόραζα το Seventeen ανελλιπώς από το 1985 μέχρι το 1991, που είχε γίνει πια Miss, με το Seventeen να αναγράφεται στον τίτλο με πολύ μικρά γραμματάκια, γεγονός που σηματοδοτούσε την πλήρη ελληνοποίηση του αμερικανικού πρωτότυπου. Πλήρη και αποτυχημένη, κατά την ταπεινή μου άποψη. Φυσικά, τα κράτησα όλα. Όποτε ήθελα να ξεφύγω για λίγο από το πιεστικό παρόν, τα ξεφύλλιζα και γινόμουν 12, 13, 14, 15 ή 16 ξανά. Δεκαεπτά, πάντως, δεν πρόλαβα να γίνω με το Seventeen. Η έκδοσή του σταμάτησε απότομα το 1991.
Τα πρώτα χρόνια, στις σελίδες της Ατζέντας, από τη στήλη «Όταν ήμουν 17…» πέρασαν μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα της Ελλάδας και μάλιστα με μίνι συνεντεύξεις. Είδαμε την Αλίκη Βουγιουκλάκη να εξομολογείται ότι σε ένα από τα πάρτι που πήγε στα 17 της, χόρεψε με το Φρέντυ Γερμανό. (Δεκέμβριος 1985)
Ο ίδιος πάλι, στην ίδια στήλη, δε φαίνεται να το θυμάται. Παραδέχεται, όμως, ότι έπιασε την πρώτη του δουλειά στην εφημερίδα «Ελευθερία» γιατί ήθελε να γίνει πρώτα δημοσιογράφος και μετά συγγραφέας, όπως το πρότυπό του, ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ. (Μάρτιος 1986)
Από την «Ελευθερία» ξεκίνησε και η Μαρία Ρεζάν. Η τελευταία φράση της συνέντευξης είναι ό,τι πιο διαχρονικό έχω διαβάσει τελευταία: «Στο μεταξύ ήρθε ο πόλεμος κι εμείς τα ανέμελα κορίτσια των 17 χρόνων υποφέραμε, πεινάσαμε, φυλακιστήκαμε –στα 18 μου φυλακίστηκα κι εγώ- όχι για να γίνει ο κόσμος όπως ήταν πριν τον πόλεμο, αλλά για μια καλύτερη ζωή». (Απρίλιος 1986)
Ο Λάκης Λαζόπουλος πάλι, δήλωνε ότι στα 17 του μισούσε τον κανονισμό του σχολείου που απαιτούσε από τους μαθητές να είναι όλοι κουρεμένοι γουλί. Κοιμόταν, μάλιστα, με τα μαλλιά τυλιγμένα σε μια νάυλον κάλτσα της μαμάς του, για να είναι πατικωμένα και να μην προκαλούν το μένος των καθηγητών του. Πάντως, ένα μικρό απωθημένο επαναστατικότητας των μαθητών απέναντι στο σύστημα, πρέπει να του άφησε αυτός ο γελοίος κανονισμός. (Μάιος 1986)
Στο ίδιο τεύχος είχαν και μια παρουσίαση του Τάκη Σπυριδάκη, ταλεντάρα της εποχής και ασυμβίβαστο σε όλα του. Έλεγε τότε: «Η τηλεόραση είναι το χειρότερο που μου έχει συμβεί. Δεν με αφορούν τέτοιες δουλειές. Δεν θέλω να υπάρχω στο χώρο μόνο και μόνο για να βγάζω κάποια χρήματα. Αν είναι έτσι, κάνω και τον μπάρμαν». Σήμερα, έχει κάνει σλόγκαν μέσω της διαφήμισης το γνωστό «αγαπούλα, πούλα».
Μία άλλη στήλη του περιοδικού ήταν η «Δική του άποψη». Ρωτούσαν δηλαδή και κάποιο αγόρι να πει π.χ. τι τον έλκει σε μία κοπέλα. Ο Ντίμης Κόκοτας ήταν ένας από αυτούς. Ναι, πρόκειται για το γιο του Σταμάτη Κόκοτα, που στη συνέχεια μετονομάστηκε σε «Δημήτρη» μήπως και η αλλαγή ονόματος βοηθούσε την ερμηνευτική του καριέρα. Για ένα μικρό διάστημα, τη βοήθησε. (Ιανουάριος 1987)
Η πραγματική έκπληξη, όμως, σε αυτή τη στήλη, έρχεται από έναν άλλο νεαρό της εποχής, γιο γνωστού δημοσιογράφου, τον οποίο τρόμαξα να αναγνωρίσω. Στο τεύχος Ιουνίου 1987 εκείνος που απαντάει στο καυτό ερώτημα «καυγάς ή διάλογος» είναι ο 18χρονος μπασίστας του συγκροτήματος «Αχτύπητα Φιλέτα» τότε και πετυχημένος δημοσιογράφος σήμερα, Κωνσταντίνος Ζούλας!
Καθότι το Seventeen ανήκε στον όμιλο Τερζόπουλου, ήταν λογικό να φιλοξενεί διαφημίσεις αδελφών περιοδικών. Βλέπουμε λοιπόν, στο οπισθόφυλλο του τεύχους Νοεμβρίου 1987, διαφήμιση του Κλικ, με εξώφυλλο τον Χάρρυ Κλυνν και τίτλο «Πώς η πολιτική θ’ αποκτήσει διπλό διαφορικό». Δύο δεκαετίες μετά, η αφιλτράριστη πραγματικότητα του twitter μας κάνει να σκεφτόμαστε πόσο υπερεκτιμημένα ήταν κάποια πράγματα τότε.
Τον Απρίλιο του 1988, ο Ξενοφώντας Ραράκος που είχε την επιμέλεια των μουσικών σελίδων του περιοδικού, γράφει για τον Τζορτζ Μάικλ: «Την προσωπική του ζωή ο Τζωρτζ Μάικλ μοιράζεται με τη φίλη του Κάθυ Γιενγκ την οποία είδαμε στο βίντεο του / Want Your Sex. Δηλώνει ότι είναι πολύ ερωτευμένος μαζί της και ότι θεωρεί τον έρωτα «σαν αρρώστια», γιατί σε μια τέτοια κατάσταση γίνεται κανείς πολύ νευρικός». Λογικό να του προκαλούσε νευρικότητα ο έρωτας, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Τζορτζ Μάικλ ήταν ένας gay που έπρεπε να υποδύεται τον straight.
Μεγάλη φίρμα της εποχής ήταν και η Αμάντα Πίτερσον. Είχε πρωταγωνιστήσει στην πολύ δημοφιλή, εφηβική ταινία των 80’s «Can’t buy me love». (Μάρτιος 1989)
Κανείς δε τη θυμάται σήμερα. Όλοι, όμως, γνωρίζουν τον ασχημούλη συμπρωταγωνιστή της. Διότι, ο geek των 80’s είναι ο Mcdreamy των 00’s!
Την ίδια χρονιά, σε ξένο ρεπορτάζ μόδας του περιοδικού για τη μανία με τον Μπάτμαν, βλέπουμε ως μοντέλο την, παντελώς άγνωστη τότε, Κάμερον Ντιάζ. (Αύγουστος 1989)
Από το Seventeen μαθαίνουμε ότι υπάρχει και η γιορτή του πατέρα, εκτός από εκείνη της μητέρας. Σε αφιέρωμα του περιοδικού σε διάσημους μπαμπάδες με τις κόρες τους, έχουμε την ευκαιρία να δούμε την Ελεονώρα Ζουγανέλη και τη Σοφία Καρβέλα, σε παιδική ηλικία. (Ιούνιος 1988)
Στο Seventeen κάνει και το ντεμπούτο της η δημοσιογράφος των «Φακέλων» Σοφία Παπαϊωάννου. Υπογράφει το θέμα « Οι πρώτες του ‘88», όπου μιλάει με οκτώ κορίτσια που αρίστευσαν στις Πανελλαδικές εκείνης της χρονιάς. Ενδιαφέρον είναι ότι η Ευσταθία Ζιούβα δήλωνε με κάθε ειλικρίνεια ότι θέλει να βρει μια δουλειά στον ΟΤΕ, όπου δουλεύει ο πατέρας της, είτε στο τεχνικό είτε στο διοικητικό(!) Τι να απέγιναν άραγε όλοι αυτοί οι «πρώτοι» που έγιναν θέμα κατά καιρούς στα ΜΜΕ; (Δεκέμβριος 1988)
Το Seventeen είχε πολλές νεανικές διαφημίσεις. Τα σερβιετάκια Carefree είχαν την τιμητική τους. Δεν είμαι απολύτως σίγουρη, αλλά νομίζω ότι ένα από τα μοντέλα του ήταν και η Ζέτα Μακρυπούλια. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά αυτό το κοριτσάκι τη θυμίζει τόσο έντονα... (Οκτώβριος 1988)
Άλλο μοντέλο της εποχής, τόσο του ξανοιχτικού μαλλιών Sun Spray (που ευθυνόταν για το πορτοκαλί αποτέλεσμα πολλών πρώην μελαχρινών)...
... όσο και των ταμπόν Μini Τampax...
... ήταν η Μαρί Κυριακού. Η ελιά στο δεξί της μάγουλο, είναι προδοτική. (Μάρτιος 1986, Σεπτέμβριος 1988)
Κι επειδή έχω ακόμη κάποιες απορίες, όποιος μπορεί και γνωρίζει ας με βοηθήσει. Ας πούμε, μέχρι σήμερα αναρωτιέμαι ποια έγραφε τη στήλη της Σεβεντίνης. Και δεν έχω σταματήσει να ψάχνω τα ελάχιστα τεύχη που μου λείπουν, που χάθηκαν σε μετακομίσεις ή που δανείστηκαν με καλή πρόθεση και κάποια γαϊδούρα δε μου τα επέστρεψε ποτέ. Πού αγοράζουν λίγα ακόμα 80's;
Update: Αγαπητή φίλη, έψαξα όλα τα Miss και βρήκα μόνο μία φωτογραφία που ταιριάζει με την περιγραφή σου.
Η ίδια υπάρχει και ως άνοιγμα στο τεύχος Δεκεμβρίου 1991, αλλά στα credits αναφέρουν ότι τα Doc Martens είναι από το κατάστημα Remember. Άρα ή δεν είναι αυτή η φωτογραφία στην οποία αναφέρεσαι -το πιθανότερο- ή άδικα πέρασε ο πατέρας σου το σοκ με την κοπέλα με τα μοβ μαλλιά στο Μοναστηράκι!
σχόλια