Εικονογραφημένο Ημερολόγιο Ι, Παρίσι 1991
Τιμή στους δικαιούχους της μιζέριας*
Τέτοιες μέρες του 1991 βρέθηκα στο Παρίσι προκειμένου να συνεχίσω τις σπουδές μου στη Γραφιστική (χωρίς να γνωρίζω καλά-καλά τι ακριβώς επρόκειτο να κάνω).
Ως γνωστόν, κάθε εποχή είναι κρίσιμη, σημαντική, κοσμοϊστορική και μεταβατική. Ειδικά όταν είσαι νέος. Τότε λοιπόν ο Γιουγκοσλαβικός Εμφύλιος είχε μπει στον δεύτερο χρόνο (ξεκινώντας από τις συγκρούσεις μεταξύ Αλβανών Κοσοβάρων και εθνικιστών Σέρβων), από το τείχος του Βερολίνου μπορούσες να πάρεις ολόκληρα κομμάτια για ενθύμια, η Σοβιετική Ένωση σε λίγες μέρες θα έπαυε να υπάρχει (26.12) και η Apple λίγους μήνες πριν είχε παρουσιάσει το λειτουργικό σύστημα MacOS 7 που έμελλε να αλλάξει μια για πάντα όχι μόνο τα επιτραπέζια εκδοτικά συστήματα (DTP), αλλά και την ίδια τη φύση του design. Και τη δική μου τρόπον τινά. Και όλα αυτά στη γαλλική (το command/μηλαράκι αποδιδόταν πχ στην εντολή cmd-print σε pomme-pe). Αλλά όταν είσαι «στα ξένα» μόνος δεν πα’ να καίγεται ο κόσμος.
Περισσότερο από τύχη και ένστικτο παρά από μεθόδευση, βρέθηκα στην σπουδαία σχολή τυπογραφίας και γραφικών τεχνών École Estienne της Place d’Italie που στάθηκε καθοριστική για όλη την μετέπειτα εξέλιξη. Τον πρώτο καιρό λοιπόν –χάριν σε μια κυρία με κοινωφελές έργο– διέμενα σ΄ ένα δωματιάκι χωρίς καν μπάνιο με μια βαλίτσα και ένα μικρό μπλοκ, μια πένα και ένα λευκό παστέλ και μερικά κόκκινα στρογγυλά αυτοκόλλητα σαν αυτά που βάζουν στις γκαλερί όταν πουλιέται ένα έργο, τρώγοντας πότε-πότε Κυριακάτικο συσσίτιο με πρώην αλκοολικούς και έναν σέρβο (;) λιποτάκτη.
Το ημερολόγιο αυτό βγαίνει για πρώτη φορά σε δημόσια θέα.
*Hommage aux titulaires de la misère, εικ. 14
