Καταλήψεις σε Νομική, Κόκκινο και Καποδιστριακό, μολότοφ σε περιπολικά και γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, επεισόδια και καταστροφές στα Εξάρχεια και αλλού, «καταδρομική επιχείρηση» στην πρωθυπουργική κατοικία... Σε μεγάλο «αγκάθι» για την κυβέρνηση εξελίσσονται οι κλιμακούμενες δυναμικές παρεμβάσεις του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου με αφορμή τον αγώνα για τα δικαιώματα των κρατουμένων και τις απεργίες πείνας συντρόφων τους. Είναι η μόνη πραγματική αντιπολίτευση των ημερών πλην Αριστερής Πλατφόρμας. Η κυβέρνηση και ειδικά ο αμφιλεγόμενος υπουργός Προ-Πο ήδη δοκιμάζουν τα όρια των δημοκρατικών αντοχών τους. Το «τεστ αντοχής» αφορά, βέβαια, και την πόλη, που, με νωπές ακόμα τις εκτεταμένες καταστροφές προηγούμενων ετών, απειλείται με νέες κι ας προέχουν αξιωματικά οι ανθρώπινες ζωές από κάθε σπασμένη βιτρίνα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούνταν ότι παραδοσιακά «χάιδευε τα αφτιά» των αντιεξουσιαστών, όντας αντιπολίτευση: πέρα από τη συνήθη δαιμονοποίηση, στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίστηκαν πράγματι συχνά διωκόμενους αναρχικούς, ακόμη και άτομα που φέρονταν να σχετίζονται με το λεγόμενο «αντάρτικο πόλης», ενώ και κινηματικά ΣΥΡΙΖΑ-Α/Α βρέθηκαν πολλές φορές στην ίδια πλευρά, έστω «αλληλοϋποβλεπόμενοι». Στις πρόσφατες εκλογές «βούιξαν τα Εξάρχεια» ότι πολλοί αναρχικοί έριξαν ΣΥΡΙΖΑ... δαγκωτό, αφού προείχε να πέσει πάση θυσία η Δεξιά. Υπήρξαν, μάλιστα, έντονες αντιπαραθέσεις σχετικά στους κόλπους των Α/Α. Μετά την εκλογική νίκη, ο Γιάννης Πανούσης (που στο παρελθόν είχε κιόλας τραμπουκιστεί από άτομα του «χώρου») διακήρυξε αλλαγή φιλοσοφίας στην αστυνόμευση. Δήλωσε ότι ο αστυνομικός πρέπει να είναι «φίλος και προστάτης» του πολίτη. Απέσυρε τα ΜΑΤ περιμετρικά των Εξαρχείων και από τα περισσότερα κεντρικά σημεία. Υποσχέθηκε ότι δεν θα οπλοφορούν πλέον σε διαδηλώσεις, ότι θα περιοριστεί δραστικά η παρουσία τους εκεί καθώς και η χρήση χημικών, ότι ασφαλίτες τέλος. Σε «ανταπόδοση» αυτών των «χειρονομιών καλής θέλησης» που ενθουσίασαν την πλειονότητα των πολιτών (ποιος ξεχνά το όργιο αυταρχισμού και καταστολής επί Σαμαρά), η πρώτη μετεκλογική αντιεξουσιαστική-αντιφασιστική πορεία ήταν... «εκκλησία», ενώ κάποιοι θερμόαιμοι παρεμποδίστηκαν εκ των έσω.
Η κυβέρνηση αφενός ομνύει στην κοινωνική συναίνεση, αφετέρου η ίδια είχε καλέσει τα κοινωνικά κινήματα να τη συνδράμουν.
Όμως ο «μήνας του μέλιτος» υπήρξε σύντομος, άσε που ήδη κάποιοι βίωναν «υπαρξιακό κενό». Το έναυσμα δόθηκε με την επίθεση κουκουλοφόρων σε περιπολικό της Τροχαίας στα Εξάρχεια, που είχε ειδοποιηθεί για ατύχημα. Αστυνομικοί ξαναεπέδραμαν στην περιοχή, ορισμένοι, όπως η κατάληψη Κ-Βοξ, καταδίκασαν το συμβάν ως «τσάμπα μαγκιά», όμως οι ακραίοι συγκρουσιακοί που κυριαρχούν πια στον «χώρο» και οι λούμπεν πλατειακοί που απλώς αναζητούν εκτόνωση δεν χαμπαριάζουν – παρόμοια επίθεση σε περιπολικό επαναλήφθηκε πρόσφατα, ενώ στο μεταξύ καταλήφθηκαν διαδοχικά Νομική (όπου σημειώθηκαν μεγάλες ζημιές και λεηλασίες, αντίθετα με την υποδειγματική κατάληψη για την υπόθεση Ρωμανού), Κόκκινο, Αυγή (Θεσσαλονίκη), ΑΠΘ και τώρα το ΕΚΠΑ. Τις τελευταίες κινητοποιήσεις πυροδότησε η απεργία πείνας είκοσι κρατουμένων, ανάμεσά τους μέλη των Πυρήνων, που ζητούν διευρυμένα δικαιώματα για τους φυλακισμένους, κατάργηση τρομονόμου, φυλακών τύπου Γ και απελευθέρωση συγγενικών τους προσώπων που συνελήφθησαν για υπόθαλψη. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει, βέβαια, ήδη συμπεριλάβει τα περισσότερα αιτήματα σε υπό κατάθεση νομοσχέδιο –υπήρξαν μάλιστα από ειρωνείες για ακτιβισμούς-«ευκολάκια» μέχρι καταγγελίες για προβοκάτσιες–, αληθεύει ωστόσο ότι στις σχετικές εξαγγελίες Πανούση υπήρχαν πισωγυρίσματα σε ευεργετικές διατάξεις.
Η κυβέρνηση αφενός ομνύει στην κοινωνική συναίνεση, αφετέρου η ίδια είχε καλέσει τα κοινωνικά κινήματα να τη συνδράμουν. Ο Γιάννης Πανούσης, ένας έγκριτος πανεπιστημιακός με εγνωσμένες ευαισθησίες, αλλά επιρρεπής σε αντιφάσεις (διγλωσσία για τους μετανάστες που, «άλλοι δεν χωράνε», και τα στρατόπεδα κράτησης, υπεράσπιση εθνικών ΟΥΚάδων, δικαιωματικές κόντρες με Χριστοδουλοπούλου-Παρασκευόπουλο) και πολιτικές ακροβασίες (ΚΚΕ εσ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜ.ΑΡ., ΣΥΡΙΖΑ) ανέλαβε ένα νευραλγικό πόστο που στο παρελθόν «αμαύρωσαν» δεξιοί αλλά και αριστεροί (ιδίως) πολιτικοί, από τον Δροσογιάννη μέχρι τον Χρυσοχοΐδη. Κι ενώ απέφευγε να κλιμακώνει εντάσεις, τώρα απειλεί με «πόλεμο στον πόλεμο». Ήδη δέχεται «φίλια πυρά» και καταγγελίες από το Τμήμα Δικαιωμάτων του κόμματός του.
Από τον δημοφιλή στην Ελλάδα (ιδεολογικά ή από «μόδα») Α/Α χώρο δεν περιμένει, φυσικά, κανείς υπακοή στις κυβερνητικές επιθυμίες. Όσοι όμως αποσκοπούν σε μια ευρύτερη κοινωνική απήχηση, που δίκαια κέρδισαν χάρη στη συνεπή δικαιωματική, αντιφασιστική και αντικατασταλτική δράση τους, μάλλον προβληματίζονται με πρακτικές «συντρόφων» που αποθεώνουν το ένοπλο, θεωρούν τη σύγκρουση αυτοσκοπό, την πόλη ιδιόκτητο πεδίο μάχης και την κοινωνία ενοχικό θεατή (το «κατεστημένο» έχει, βλέπεις, πολλά ποδάρια). Εξίσου προβληματική είναι μια κυβερνητική γραμμή απαξίωσης όποιου κοινωνικού αγώνα δεν ανταποκρίνεται στα στάνταρ της «πρώτης φοράς αριστερά». Όσο για τον Πανούση, το ερωτηματικό παραμένει στο αν θέλει και μπορεί να πορευτεί δίχως να αναβιώσει ένα αστυνομικό κράτος που αρμόζει σε δικτατορικά καθεστώτα, να «αποναζιστοποιήσει» την ΕΛ.ΑΣ. και, βέβαια, να εξανθρωπίσει τις φυλακές, περιορίζοντας, ταυτόχρονα, το οργανωμένο έγκλημα που συνήθως κιόλας θυματοποιεί τους ασθενέστερους.
σχόλια