Mema mia!
Η Μέμα Σταθοπούλου πάντα μου θύμιζε την ωραία μυλωνού. Aυτή που θα διάλεγε ο χλωμός Πρίγκηψ. Αυτή που θα άλλαζε το κακό αίμα σε καλό και θα γεννούσε ροδαλά πριγκηπόπουλα.
'Ηταν κούκλα η Σταθοπούλου. 'Ηταν Μόνικα Βίτι και Ζαν Μορώ και Μπε Μπε και τίποτε απ' όλα αυτά. Κι έφυγε νέα (το 1999, στα πενηνταέξι της) και πολύ όμορφη ακόμη. Είχε παρατήσει το σινεμά, ζούσε στη γενέθλια Πάτρα,κανείς από τους εκεί θεατροϊθύνοντες δεν την φώναξε. Το' χε ψιλοπαράπονο, αλλά τέτοια πάντα γίνονται και θα γίνονται.
Στο '''Ενας μάγκας στα σαλόνια'' (1969) είναι στις μεγάλες ομορφιές της. Της πάει η κακομαθημένη Έλενα Νικολάου που' χει μπαμπά τον στυγνό εφοπλιστή Γεράσιμο Νικολάου (χάρμα Χρήστος Τσαγανέας!) και πλήττει θανάσιμα στους χλιαρούς κόλπους των Νικολάου που' ναι όλο χρήμα και πόζα. Για να παλέψει το spleen και την καπιταλιστική της βαρεμάρα παίζει με τα αισθήματα του φτωχού, τίμιου και αγνού (σαν την εργατική του τάξη) Πετρή (κορυφαίος Γιάννης Βόγλης!)
'Ενα κορίτσι γλυκό σαν μέλι με μια κιθάρα αγκαλιά.
'Ενα κορίτσι που δεν με θέλει μου έχει πάρει την καρδιά.
Ααα ,τι συμφορά, ααα ,τι συμφορά, ααα ,τι συμφορά ααα τι συμφορά!
Ο Πετρής είναι ψαράς, αλλά πιάνεται στα δίχτυα της καρακαλλόνας Έλενας/Μέμας. Η αγαπημένη μου σκηνή είναι αυτή που η Σταθοπούλου τύφλα από αλκοόλ και πλήξη χορεύει μπροστά του το ''Α, τι συμφορά!'' ουρλιάζοντας ''Πετρή θέλω να πιώ'', λίγο πριν τη θεαματική της πτώση απ΄το μπαλκόνι.
Στέλνω στο παράθυρό της γράμματα τρελλά
στολισμένα με λουλούδια κι άστρα και φιλιά,
μα τα δυό τις μάτια μ' αντικρίζουνε δειλά κι ελπίδα καμιά.
Το κεφάλαιο και η εργατική τάξη σε πλήρη σύγχυση και τα πόδια της Μέμας τρόπαια και απόλυτη κοινωνική επιθυμία.
Στο τέλος ο καθένας θα γυρίσει στη τάξη του και για ό,τι έγινε θα έφταιξε (προφανώς) η σελήνη.
Ααα ,τι συμφορά, ααα ,τι συμφορά, ααα ,τι συμφορά ,ααα ,τι συμφορά!
Ααα ,τι συμφορά ,ααα ,τι συμφορά, ααα ,τι συμφορά, ααα ,τι συμφορά!
