H Tζόρτζια O'Kιφ ζωγράφιζε πετούνιες και γλαδιόλες, ουρανούς και βουνά, γυμνά κρανία και μεξικάνικα μπλε.
Ήταν επίμονη, κλειστή, δύσκολη. Ήταν, επίσης, η μαμά, ο μπαμπάς και η ψυχοκόρη του αμερικανικού μοντερνισμού.
Πέθανε καλλονή και διαυγής στα ενενήντα οκτώ της, συνομήλικη σχεδόν με την γέφυρα του Μπρούκλιν.
Ο Χουάν Χάμιλτον ήταν ο Χουάν Χάμιλτον. Ήταν ψηλός, λεπτός, με μουστάκι. Κεραμίστας, αλλά και υδραυλικός και μαραγκός και αγόρι για όλες τις δουλειές. Δυνατός, ικανός, έμπιστος και φιλόδοξος, έζησε δίπλα στη Τζόρτζια δεκατρία χρόνια. Αυτός της έκλεισε τα μάτια. Σήμερα είναι στα εβδομήντα του - ψηλός, παχουλός, χωρίς μουστάκι. Όταν πέθανε η Τζόρτζια (το 1986 δηλαδή) μόλις είχε σαρανταρίσει. Κληρονόμησε σχεδόν τα πάντα, αλλά κράτησε ελάχιστα μετά από συμφωνία με τους συγγενείς της που προσέβαλαν την διαθήκη.
Κανείς δεν ξέρει αν υπήρξαν εραστές, φίλοι, εραστές και φίλοι, ούτε εραστές ούτε φίλοι. Η Τζόρτζια δε ζει για να απαντήσει, αν και δεν απαντούσε σε τέτοιες κουτές ερωτήσεις.
Ο Χουάν ζει, αλλά δεν απαντά με σαφήνεια σε τέτοιες πονηρές ερωτήσεις.
Άλλωστε αυτές οι ερωτήσεις ποτέ δεν περιμένουν σαφείς απαντήσεις.
Το μόνο που παραμένει είναι οι πίνακες της Τζόρτζια κι εκείνη η σκηνή από την (σχεδόν) πρώτη τους συνάντηση, που ο Χουάν αφηγήθηκε σε μια συνέντευξή του πριν μερικά χρόνια:
«Στην αρχή με έβαλε να της φτιάξω ένα ναυτικό κιβώτιο, ένα κιβώτιο δηλαδή για να μεταφέρει με ασφάλεια κάποιους πίνακες της με πλοίο. Όταν το τελείωσα της άρεσε και με ξαναφώναξε για να της κάνω κάποια άλλη επείγουσα δουλειά. Χτύπησα την πόρτα, με περίμενε μ' ένα μεγάλο βάζο γεμάτο λυγισμένα καρφιά. ''Θέλω να τα ισιώσεις Χουάν'', μου είπε. ''Μπορείς να το κάνεις;''. Της απάντησα ότι ναι, μπορώ, αλλά δεν αξίζει τον κόπο, θα μπορούσε να αγοράσει τόσα κι άλλα τόσα με ελάχιστα χρήματα. Η Τζόρτζια με κοίταξε ψυχρά και απάντησε ''Δεν έχεις περάσει από κατάθλιψη, δεν ξέρεις πόσο αξίζει τον κόπο να ισιώνεις με τις ώρες μερικά άχρηστα στραβά καρφιά. Ίσιωσε τα καρφιά, Χουάν''. Τα ίσιωσα κι έμεινα στο σπίτι άλλα δεκατρία χρόνια».
σχόλια