Του Αγίου Νίκου σήμερα που προστατεύει όσους παιδεύονται με τα νερά.
Νερά από θάλασσες, νερά από πατώματα, νερά από δάκρυα.
Κι αυτό το διήγημα της Έρσης Σωτηροπούλου (με τον μαγικό τίτλο Ο ΚΥΡΙΟΣ ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΥ) ένα ναυτικό διήγημα είναι.
Για τα νερά μέσα μας που φτάνει η ώρα τους και σπάνε.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΥ
Φοβάμαι τη μητέρα μου, φοβάμαι ότι η μητέρα μου βασανίζεται από κάτι τρομερό χωρίς να ξέρει τι είναι. Αυτό το κάτι έχει σχέση μ' εμένα. Κάποιος κύριος Νίκος Νίκου μας επισκέπτεται συχνά τον τελευταίο καιρό. Η μητέρα μου τον υποδέχεται χωρίς καμία επισημότητα. Όταν πηγαίνω στην κουζίνα για να της αναγγείλω ότι ήρθε κι ότι την περιμένει στην τραπεζαρία, αυτή φαίνεται να δυσανασχετεί. Σκουπίζει τα χέρια της και πηγαίνει να τον συναντήσει χωρίς να βγάλει την ποδιά της.
Μένουν κλεισμένοι στο δωμάτιο μισή ώρα περίπου κάθε φορά. Έχω την εντύπωση ότι η μητέρα μου μιλάει συνέχεια. Ο κύριος Νίκου μόνο ακούει χωρίς να διακόπτει. Περιμένω σε μια καρέκλα στο διάδρομο, με τ' αυτιά βουλωμένα. Χωρίς να το θέλω, κάθε τόσο ξεχωρίζω τα λόγια της. ''Το παιδί! ...Το παιδί!...'' επαναλαμβάνει. Η φωνή της υψώνεται γεμάτη αγωνία.
Η μητέρα μου με φοβάται. Είναι φορές που με κοιτάζει σαν να με βλέπει για πρώτη φορά. Στην αρχή φαίνεται μάλλον αφηρημένη, έπειτα σιγά σιγά το πρόσωπό της παίρνει μια έκφραση πανικού, που τώρα πια δεν προσπαθεί να κρύψει.
Άλλοτε νιώθω το βλέμμα της στην πλάτη μου και γυρίζω απότομα. Αυτή στέκεται στη μέση του δωματίου. Είναι κάτασπρη, παραλυμένη από το φόβο. Οι κόρες των ματιών της, διεσταλμένες και άψυχες σαν του ψαριού, με καρφώνουν δίχως ίχνος μητρικής αγάπης. Καμιά φορά παρασύρομαι και κάνω δυό βήματα προς το μέρος της. Τότε αυτή τρέχει στο δωμάτιο της. Κλειδώνεται μέσα και ξεσπάει σε λυγμούς.
Αλλά συνήθως εγώ φεύγω πρώτος. Πηγαίνω στο δωμάτιο μου και ξαπλώνω περιμένοντας τη νύχτα. Οι ώρες περνάνε, η κίνηση στο δρόμο αραιώνει. Με τα φώτα σβηστά παρακολουθώ τα φωτεινά σχέδια που ξεκινούν από τις γρίλιες, διασχίζουν με ορμή το ταβάνι και χάνονται στις κόγχες των τοίχων.
Ονειρεύτηκα ότι ο κύριος Νίκος Νίκου με αγαπούσε πολύ και ήθελε να με πάρει μαζί του. Παντού στο σπίτι του φύτρωναν λουλούδια. Από το πάτωμα ξεπετάγονταν τριανταφυλλιές με χρυσούς κλώνους ανάμεσα σε χρυσάνθεμα και μπουκαμβίλιες. Προχώρησα σε έναν χορταριασμένο διάδρομο και πήγα στο δωμάτιό του. Το κρεβάτι του ήταν μια επίπεδη γλάστρα στρωμένη με κίτρινες τουλίπες.
Ένιωσα μεγάλη κούραση και ξάπλωσα. Τα λουλούδια υποχώρησαν μαλακά κάτω από το βάρος μου και καθώς βυθιζόμουν ξαπλωμένος, άρχισε να σκοτεινιάζει. Με ένα απαλό χάδι τα κλαδιά τυλίγονταν γύρω από το σώμα μου. Αλλά δεν φοβόμουν. Η μυρωδιά του χώματος, δυνατή σαν του φρέσκου ψωμιού, χτύπησε τα ρουθούνια μου, ενώ η γη με έπαιρνε μέσα της... Πιο πέρα είδα τη μητέρα μου πάνω σε ένα κρεβάτι από γιούλια να βυθίζεται κι αυτή χαμογελώντας.
ΕΡΣΗ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ, Ο κύριος Νίκος Νίκου, από τη συλλογή διηγημάτων Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΦΛΙΠΕΡ, Καστανιώτης, 1998
σχόλια