Είναι ο νταβατζής και τα νταβατζόπουλα που περιμένουν το νεύμα για νταβατζιλίκι. Κι είναι κι η Ευδοκία η εν ανθρώποις, με την πράσινη την μίνι σαν γρασίδι και το άσπρο το πουκαμισάκι με την δαντέλα της μαθητρίας. Πέφτει στα ποδαράκια της ο Σταυρός, που είναι ο λοχίας που είναι σε έκταση και σε έκσταση όπως οι Εσταυρωμένοι. Κι η Ευδοκία ξέρει ότι θα βγει το φλυτζάνι που είχε στρατό και σταυρό ,γιατί τα πολύ πρωινά φλυτζάνια πάντα βγαίνουν. 'Ομως,καθόλου δεν την νοιάζει που θα βγει κι ούτε προσέχει γιατί ήρθε κι έκατσε στο κεφαλάκι της το φωτοστέφανο που ανάβει στις άγιες γυναίκες όταν αγαπήσουν έως αναστάσεως.
Και το μόνο που μπορεί να αρθρώσει, πριν το μεγάλο καρφί είναι, Παναγιά μου,Παναγιά μου.
-Κι είναι πια εν υψίστοις.
