*[Κάνε Παιχνίδι Μπέμπα]

Nothing Compares To You Sinnead O' Connor

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΟ ΜΙΧΑΗΛ 11.8.2017 | 14:01

11.8.2017 | 14:01

Στ' άνθη γελάς κι είσαι όμορφο, χάσμα του βράχου μαύρο. ―
Διονύσιος Σολωμός

Παρακολούθησα με συναισθηματικό ενδιαφέρον το βίντεο της Sinnead O' Connor. Ήξερα από την αρχή πως αυτή η nothing compares to you γιουτιουμπική έκρηξη θα συμπαρέσυρε από τη μια και θα ανακύκλώνε τη γκροτέσκα εικόνα που έχουν σχηματίσει οι διαχειριστές της παγκόσμιας καταθλιψης, τα ΜΜΕ, για την Σινιντ και πολλούς άλλους, αλλά από την άλλη ένιωθα πως ένα βάρος θα άρχιζε να φεύγει.

Ας μην ξεχνάμε. Έχει ακόμα στη πληγωμένη της φαρέτρα την μαγική αστρόσκονη της τεράστιας τέχνης της . Αυτή θα την σώσει και θ' απαλύνει το άλγος. Ενας συναισθητικός, εξωγήινος συνθέτης σαν τον Πρινς, της πρόσφερε το μαγικό εναρκτήριο λάκτισμα (που ακόμη μένει αγέραστο και θα μείνει και αναντικατάστατο). Κανείς, ούτε καν ο γεννήτορας του τραγουδιού δε μπόρεσε να το χώσει στην άβυσσο και να το στείλει στον παράδεισο όπως εκείνη.

Ένας παρόμοια συναισθητικής εμβέλειας και μουσικού ταλέντου συνθέτης ή παραγωγός θα μπορούσε να τις προσφέρει ξανά αυτό που της έλειψε όλα αυτά τα σκληρά χρόνια. Σπουδαία μουσική, να βυθιστεί μεσα της και να αναγεννηθεί. Μην ξεχνάμε πως η Σινίντ είναι σκληρό καρύδι. Οι εμπειρίες της, η σκέυη της , ο συνειδητοποιημενος φεμινισμός της, η γνώση της σάπιας πατριαρχικής δομής του δισκογραφικού μάτριξ την καθιστούν μια πιο articulated και χαλκέντερη Winehouse. Έζησε στους καιρούς της Σάρα Κέην, είδε τους also βαριά καταθλιπτικούς πατριαρχικούς στρατηγούς και στρατιώτες της παντοδύναμης τότε μουσικής βιομηχανίας -πολύ πριν το ίντερνετ, μη το ξεχνάμε αυτό- να τη βιάζουν επανειλλημένα και να τη κανιβαλλίζουν κι άντεξε. Αλώβητη όχι, με το Στίγμα φορεμένο ως αγκάθινο στεφανι μονάχα σε αυτήν (ενώ το ιδιο άλγος κουβαλουν το 90% των συναδέλφων της, σημαντικών ή σαμπανιζέ) αλλά είναι ακόμα εδώ. Αυτό κάτι λέει .

Ο πολιτισμός μας απ΄την άλλη, ευρύτερα μιλώντας, παράγει και καταναλώνει μόνο κατάθλιψη, μη το ξεχνάμε. Τον 20ο αιωνα καμουφλαρισμένη , τον 21ο ευτυχως με καποιούς τρόπους αποδεκτή και διαχειρίσιμη. Τα μαυσωλεία των μεγκαεταιρειών ειναι οι γεννήτριες της παγκόσμιας κατάθλιψης, οι πολιτικοί τα βαποράκια τους και οι δεκτες τα ατυχή θύματα. Διαταξικά θύματα. Και οι Δέκτες και οι Πομποί. Πομποί που μερικοί απο αυτούς αμετανόητα συνεχίζουν να κυρήττουν το ευαγγέλιο ενος ληγμένου ματριξ που ενώ ακόμα technically χρονικά απεχουμε 20 με 30 χρονάκια από την αρχή της νέας περιόδου και οι δομές εδώ και καιρό (από το 2008) very painfully και με τρομερα glitches, άλλοτε αμυντικά κι άλλοτε επιθετικά, δαγκώνουν εντελώς άναρχα (αυτές που παλιότερα είχαν 100 πλαν b) νομίζουμε πως εχουν κατισχύσει. Για πρώτη φορά δεν το έχουν καταφέρει στα επίπεδα που το πετύχαιναν παλιότερα. Απλως παροξυσμικά βυθίζουν και βυθίζονται καθώς εμείς κι άλλοι αναδύουνε και αναδύονται ,-)

Αλλά όλη αυτή η δυσοίωνη πυραμίδα του δυτικού πολιτισμού δε θα συγκριθεί -ούτε θα σωθεί -
όπως η πικραμύγδαλη Sinnead O' Connor όταν η ψυχή της,
αυτός ο έμφυτος επίδεσμος συμφιλιωθεί με την καταιγίδα που την ανέθρεψε.